Αυτά που συναντώ.
Σκέψεις που πλησιάζουν
επάνω σου να δείξουν το δρόμο και αγγίζουν το είναι σου καθώς εσύ προσπαθείς να
δεις αυτόν τον δρόμο που δεν οδηγεί πουθενά. Σε καιρούς κρίσης και παρακμής
αξίζει μήπως η ουδετερότητα και αν είναι να συμμετέχεις γιατί να το κάνεις;
Φαντάζει τελικά ότι είναι αδύνατον να αλλάξει κάτι από τη μία στιγμή στην άλλη.
Μήπως τελικά η Ελπίδα που χάθηκε άνοιξε το σύγχρονο κουτί της Πανδώρας; Μήπως
κάτι κακό θα συμβεί για να μας ωθήσει ώστε να περάσουμε στον επόμενο ομόκεντρο
κύκλο, που θα επεκτείνει την ακτίνα μας όπως ένα βότσαλο που πέφτει στη λίμνη;
Κάποιοι λένε ότι το
Σύμπαν κινείται σπειροειδώς σε ομόκεντρους κύκλους με μία συνέχεια, όπως όταν
αλλάζει σιδηροτροχιά το τρένο και μεταπηδά από μία ράγα στην άλλη γυρίζοντας το
κλειδί. Κι αν δε γυρίσει το κλειδί το τρένο εκτροχιάζεται ή συγκρούεται με αυτό
που έρχεται από απέναντι. Κι εμείς είμαστε στο κομβικό σημείο που αλλάζει το
κλειδί τροχιά, έχοντας την αυταπάτη ακριβώς επειδή κινούμαστε σε ομόκεντρους
κύκλους ότι η Ιστορία κάνει κύκλους και επιστρέφει και αυτό θα το
αντιμετωπίσουμε όπως στο παρελθόν. Λάθος. Τίποτα δεν είναι όπως στο παρελθόν
και τίποτα δεν ταιριάζει όπως τότε, παρά μόνον οι ίδιες παρωχημένες και
επικίνδυνες ιστορικά πολιτικές και κοινωνικές αντιλήψεις τις οποίες τις
κυοφορούν πλέον καινούρια πρόσωπα. Αν θέλαμε να δεχτούμε ότι η ιστορία μπορεί
να επιστρέψει σε κάποιο παρελθοντικό σημείο, τότε πρέπει να απορρίψουμε ντε
φάκτο το αξίωμα της εξέλιξης, τουλάχιστον για τα μερικές χιλιάδες χρόνια που
έχει αφήσει μνημεία και γραπτά κείμενα ο ανθρώπινος πολιτισμός.
Κι εκεί ερχόμαστε στο
ταραγμένο σήμερα που ζητά απαντήσεις, γιατί το παρελθόν είναι ο θεμέλιος λίθος
του μέλλοντος, που παλεύει να προχωρήσει στις μέρες της φωτιάς που διανύουμε
μεταξύ πολέμου και ειρήνης. Μόνο όπλο η χαμένη αρμονία.
Μία χαμένη αρμονία που
τη συναντάς όπου και να κινείσαι.
Εκεί κι εγώ συναντώ
φίλους που μου ζητάνε να γράψω κάτι. Συναντώ φίλους και γνωστούς που μου ζητάνε
να εκφράσω για αυτούς κάτι. Μία κρυμμένη λέξη βαθιά θαμμένη μέσα τους που δεν
τολμούν να την ξεστομίσουν δυνατά. Ποια λέξη είναι αυτή που μετουσιώνεται στην
φράση; «Υπάρχω κι εγώ». Ένα Εγώ που τις τελευταίες δεκαετίες
το τρέφουμε τόσο πολύ με τόση απληστία, ώστε να μην μπορούμε να ακούμε πλέον τη
φωνή της λογικής μας.
Συναντώ κόσμο
απελπισμένο να πιστεύει ψεύτικα πρότυπα και να φανατίζεται. Συναντώ κόσμο να
τον έχουν τεντώσει με τη μέθοδο του Προκρούστη, για να φέρουν τα άκρα του στα
άκρα, κάνοντάς τον να νομίζει πώς αγγίζει την τελειότητα του ιδανικού ονείρου.
Συναντώ κόσμο να
περπατάει σκυφτός σαν ζωντανός νεκρός έχοντας χάσει την ελπίδα.
Συναντώ κόσμο να έχει
ξεχάσει να σηκώνει το κεφάλι ψηλά και να ρίχνει ένα βλέμμα στον ουρανό.
Σε έναν ουρανό που
πιθανόν να έχει γίνει και πεδίο επιστημονικών πειραμάτων σχετικά με τον έλεγχο
των καιρικών φαινομένων και δη των ισχυρών σε κλίμακα κι εσύ να νομίζεις ότι σε
ψεκάζουν, για να ελέγχουν δήθεν τη βούλησή σου. Και το κορυφαίο όλων είναι να
έχεις πεισθεί από αυτή την παραφημολογία, ώστε να πράττεις ουδέν παραμένοντας
αδρανής.
Συναντώ κόσμο να
κινείται σε μία δημοκρατία, όπου οι συλλογικές του ευθύνες σχετικά με την
πορεία της χώρας του θέλει να περιορίζονται στις εκλογές και μόνον. Έπειτα ή
όλα πάνε καλά ή όλα πάνε στραβά. Όπως και να πάνε, στο καλό να πάνε αρκεί εμάς
να μη μας πειράζει.
Συναντώ κόσμο που
βρίζει, κλαίγεται, χτυπιέται και μετά πάει και φιλιέται με αυτούς που
καταριέται.
Συναντώ τις ίδιες
πλατείες του «χτυπημένου καφέ» να αναπλάθονται κάθε δέκα και είκοσι χρόνια λες
και πρόκειται να χτιστεί ο Παρθενών, λησμονώντας πώς αποτέλεσαν την κοιτίδα της
εξέλιξης της κοινωνίας και δημοκρατίας.
Συναντώ ένα πολυδαίδαλο
σύστημα το οποίο απαγορεύει την αξιακή εξέλιξη των ικανών περιορίζοντάς τους σε
ένα ρόλο αναλώσιμο και κομπάρσου.
Σε όλα αυτά τα συναντώ
και πόσα άλλα, δεν έχω συναντήσει ακόμα τον Ηγέτη που θα οπλίσει τον Λαό με
βούληση και θα τον συντάξει ως Πολιτεία να πράξει κατά τα έργα μιας ιδανικής
Δημοκρατίας, κοινωνώντας ως θείο δώρο τους πολίτες της γης. Ώστε να δοξάσουν
τον εαυτό τους και η χαμένη φράση των σωθικών «Υπάρχω κι Εγώ» να μετατραπεί
στο «Έχω λόγο να υπάρχω!». Παρομοιάζοντας τον Ηγέτη με τον
Σπορέα, τον σπόρο με τον Λόγο και το Λαό με την καρδιά και ψυχή του, που αυτή
τη στιγμή φλέγεται αντί να φωτίζει, τότε ίσως να φταίει το χωράφι ίσως να
φταίει ο σπόρος ίσως να φταίει ο σπορέας που έσπειρε σε λάθος εποχή. Ίσως να
φταίνε κι όλα μαζί.
Όμως κάποια στιγμή, θα έρθει η στιγμή.
Με τιμή
Μιχαήλ Ν. Αβέλλας
