Η εθνική μας μοναξιά

 

Ένα κείμενο γραμμένο σαν σήμερα στα τέλη Δεκέμβρη 2019, πάνω στον Έβρο, σε στοχασμούς πάνω σε ένα τραγούδι.Μεσα σε αυτά τα 4 χρόνια είδαμε και ζήσαμε πράγματα που οι πιο πολλοί έλεγαν πως ποτέ δεν θα συμβούν.

Η εθνική μας μοναξιά. 

Ένα τραγούδι από το 1992 με την μελωδική φωνή του αξέχαστου Δημήτρη Μητροπάνου σε στίχους Φίλιππου Γράψα και σύνθεση Μάριου Τόκα.

Στο δεύτερο γύρισμα του τραγουδιού αποτυπώνει μια μεγάλη αλήθεια αφού οι προκλήσεις δεν είναι τωρινό φαινόμενο, απλά τώρα γιγαντώνονται ένεκα ενός προσδοκώμενου υπό εξόρυξη πλούτου πιο πράσινης ενέργειας στο χαμηλό υπογάστριο του Αιγαίου που ήρθε η στιγμή να φανεί. 

Κι αυτό γιατί η εξάρτηση της Δύσης τόσο από τα νότιοανατολικά της ερήμου όσο και από τον κρύο βορρά θέλει να τελειώνει και να αλλάξει η ατζέντα της τάξης πραγμάτων.

Μια νέα τάξη πραγμάτων έρχεται και διεκδικεί τα πρωτεία από την παλιά με το όχημα της κλιματικής αλλαγής, που ούτως ή άλλως συμβαίνει. 

Η παλιά τάξη αντιστέκεται και ελπίζει ότι οι μεταναστευτικές ροές απελπισμένων Αφρασιατών που θα βρουν τον ισλαμικό παράδεισο στη Δύση, θα αναχαιτίσουν το ρυθμό ανάπτυξης και πως η ενσωμάτωση πολυπληθών ομάδων στο κέντρο μεγάλων αστικών δυτικών πόλεων θα προκαλέσει και όντως προκαλεί τεράστια προβλήματα.  

Ελπίζοντας σε έναν άγνωστο Χ που θα μπορούσε να σταματήσει τον χρόνο.

Όμως δεν ζούμε στην αρχαιότητα με την εφεύρεση της ατμομηχανής του Αλεξανδρινού Ήρωνα τον 1ο αιώνα π.Χ. όπου για αιώνες λησμονήθηκε και σταμάτησε η εξέλιξη μέχρι την έναρξη της βιομηχανικής επανάστασης. Η ροή των πληροφοριών μέσω του διαδικτύου κινείται με τρομακτικά υψηλούς λογάριθμους, ο πολύς κόσμος σε αστασία, διαμορφώνοντας ιδανικές συνθήκες για την μεταφορά του στη νέα εποχή ή σε αρνητική περίπτωση χρήσης ΟΜΑΚΑ (όπλα μαζικής καταστροφής) από υπερδυνάμεις στην εποχή του λίθου. 

Κι έτσι στο τέλος η στροφή πριν το ρεφρέν είναι αποκαλυπτική & διαρκώς προφητική:

«Εδώ που μάθανε τα χρόνια μας να φταίνε

κι όλοι οι γειτόνοι μας ζητάνε μερτικό

παίξε το τζόγο σου και βρίσε τους καημένε

με λεξιλόγιο πολύ ελληνικό»

Δίνοντας όμως για κλείσιμο στο κλείσιμο του χρόνου μας του 2019 την ελπίδα του έρωτα στο λαό, 

«Γιατί εδώ

εδώ ειν’ ο έρωτας που ξέρουμε

εδώ κι οι πίκρες που μας θέλουν και τις θέλουμε

εδώ κι εμείς για να `χει πάντα συντροφιά

η εθνική μας μοναξιά».

Πριν το ξημέρωμα του 2020, 

29.12.2019

Μ Α 

Υ.Γ.: Τα τραγούδια γράφονταν και τραγουδιόντουσαν κάποτε για να σκεφτόμαστε και να ερωτευόμαστε, να παίρνουμε θάρρος να γυρνάμε την κάτω ρόδα στη ζωή.

Από τη Μελούνα στο δυστοπικό σήμερα.

 Μελούνα - Ελασσόνας. Ένας τόπος γεμάτος στρατιωτική ιστορία. Από το φάντασμα του 1897, όπου ο ελληνικός στρατός υποχώρησε στην οθωμανική πίεση από τη Μελούνα μέχρι την Καμηλόβρυση στα πατώματα της Λαμίας (μάχη της Ταράτσας), στους νικηφόρους  βαλκανικούς πολέμους του 1912-1913 όπου ο στρατός μας πνέοντας και πλέοντας μεθ' ακαθέκτου ορμής διπλασίασε την Ελλάδα ξεκινώντας από τη Μελούνα.

Αυτή είναι η κληρονομιά μας, να νικάμε τα φαντάσματα πριν μας τυλίξει η σκιά τους.

Και στο σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε ο μεγαλύτερος εχθρός μας όπου πρέπει να ξορκίσουμε και να νικήσουμε είναι το φάντασμα της καλπάζουσας εφηβικής βίας με ρεαλιστικές δράσεις & προγραμματισμό και όχι αντιδρώντας με κατάρες,  καταδίκες και μεγαλόστομα "θα", ώστε αυτή η οργή να ξαναγίνει η δημιουργική ορμή της νιότης. 

14.12.2023

Μ Α

Μήπως ανοίξαμε την Κερκόπορτα για επανεξοπλισμό της Τουρκίας;

 Μήπως ανοίξαμε την Κερκόπορτα για επανεξοπλισμό της Τουρκίας;

Σε μία αναθεωρητική και ταραγμένη περίοδο της παγκόσμιας ιστορίας εμείς η Ελλάδα επιμένουμε να πιστεύουμε και να υπογράφουμε διακηρύξεις και μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης, για να μην προκαλούμε την γείτονα χώρα,την Τουρκία, που έχουμε το θράσος να ξαναϋπάρχουμε στον παγκόσμιο χάρτη. 

Υπογράφουμε διακηρύξεις νέας φιλίας ενώ υπάρχει το εμπάργκο των ΗΠΑ για μη πώληση των F35 και μη αναβάθμιση των F16, λόγω: των ασύμβατων επιλογών με τη Δύση, της εχθρότητας, του casus Beli , της μη χρήσης των 12 ναυτικών μιλίων, των διαρκών παραβιάσεων των συνόρων μας είτε με τις υπερπτήσεις είτε με την εργαλειοποίηση του μεταναστευτικού, όπου φτάσαμε σχεδόν το 2015-2016 να υποδεχτούμε άνευ όρων 1.000.000 άτομα λάθρα είσοδο, με τα χίλια μύρια προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι Έλληνες αλιείς, της αμφισβήτησης της μουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη βαφτίζοντας την τουρκική στη συνέντευξη στο Μαξίμου. 

Και κάπου εκεί παραπεταμένο το σύμβολο της παγκόσμιας Ορθοδοξίας, η Αγία Σοφία, η βεβήλωση του ναού σε τζαμί , οι κίνδυνοι κατάρρευσης του ναού , ωχριούν μπροστά στο κέρδος. Ποιος νοιάζεται για εκκλησίες και ναούς που δεν λειτουργούν, με ελάχιστους ή καθόλου πιστούς; 

Αλλά, διαβάζουμε μονογραμματικά για διακήρυξη σε διάφορους τομείς μεταξύ δύο μερών και ενθυμούμαστε πως Μέρος αναγραφήκαμε και στην συμφωνία των Πρεσπών, παραχωρώντας για πάντα το όνομα της Μακεδονίας, χωρίς να κερδίσουμε κατ ουσίαν τίποτα. Ενώ θα μπορούσε να ζητηθεί το απλό από την τότε κυβέρνηση των Σκοπίων, ελληνική εκπαίδευση και μόρφωση με επίσημη γλώσσα την ελληνική.

Άραγε , σε αυτή την διακήρυξη όπου σήμερα υπογράφηκε φιλία και συνεργασία σε όλους τους τομείς της καθημερινότητας και άρα δεν υφίσταται απόρρητο, γιατί δεν τέθηκε σε διαβούλευση πριν την υπογραφή; 

Γιατί μας αγνοείτε σαν να μην υπάρχουμε στα πιο σημαντικά ζητήματα;

Δεν είστε μόνοι σας. 

Και επανερχόμενος στην πρώτη πρόταση, ότι η περίοδος που διανύουμε είναι αναθεωρητική, αν όλα πάνε στραβά , που κανείς μας δεν θέλει, εμάς δεν θα καλέσετε να υπερασπιστούμε τα πάτρια και ιερά του Γένους; 

Κι εμείς Ειρήνη θέλουμε, γιατί έχουμε νιώσει πως θα είναι η άσχημη πλευρά μιας σύρραξης.

Αλλά , γαίαν και ύδωρ ου δίδομεν.

Και λαός που θέλει να αντισταθεί, δεν μπορεί να κατακτηθεί. 

Ίσως να μην ήμουν τόσο επιφυλακτικός, αν υπήρχε δημόσια διαβούλευση με τροποποιήσεις, στο τραπέζι να μην είναι η Ελλάδα, το σκεπτικό των συμφωνιών και τα προσδοκώμενα κέρδη για την Ελλάδα. 

Ειδάλλως οι διακηρύξεις θυμίζουν σύμφωνα μη επίθεσης άλλων εποχών.

Κλείνοντας για να συλλογιστουμε όλοι μας καλά, ας σκεφτούμε το αν.

Τι θα γινόταν αν δεν υπογραφόταν η συμφωνία των Πρεσπών; Και σκεφτείτε την απάντηση: ΤΙΠΟΤΑ.

Τι θα γίνει αν δεν υπογράφουμε σύμφωνα που στόχο έχουν το Αιγαίο και τη Θράκη; ΤΙΠΟΤΑ. 

Με την ίδια λογική, γιατί δεν μας υπογράφουνε και για συνεκμετάλλευση της Μαύρης Θάλασσας και των στενών του Βοσπόρου;

Η μοίρα μας έχει ταγμένους στις απέναντι όχθεις του ορμητικού ποταμού της ιστορίας, που για 100 χρόνια μετά από το λυσσαλέο μικρασιατικό πόλεμο επιβίωσης, αποδεχτήκαμε το αυτονόητο. Ότι είμαστε σαν το νερό με τη φωτιά. Για να συνυπάρξουμε υποτίθεται ειρηνικά πρέπει ένα από τα δύο κράτη να σβήσει. 

Όπως μας μεταφέρει ο Γεώργιος Φραντσής το πώς έσβησε το Βυζάντιο το 1453 με την άλωση της Πόλης, το τέλος των Ελλήνων ευγενών που πείσθηκαν να επιστρέψουν στην Πόλη και τα τελευταία λόγια του Νοταρά, πριν αποκεφαλιστεί από τον Μωάμεθ τον Πορθητή, να στοιχειώνουν τις μνήμες των αναθεωρητών:

 <<Δίκαιος ει Κύριε.>>

Με προβληματισμό 

07.12.2023

Μ Α