Ένα κείμενο γραμμένο σαν σήμερα στα τέλη Δεκέμβρη 2019, πάνω στον Έβρο, σε στοχασμούς πάνω σε ένα τραγούδι.Μεσα σε αυτά τα 4 χρόνια είδαμε και ζήσαμε πράγματα που οι πιο πολλοί έλεγαν πως ποτέ δεν θα συμβούν.
Η εθνική μας μοναξιά.
Ένα τραγούδι από το 1992 με την μελωδική φωνή του αξέχαστου Δημήτρη Μητροπάνου σε στίχους Φίλιππου Γράψα και σύνθεση Μάριου Τόκα.
Στο δεύτερο γύρισμα του τραγουδιού αποτυπώνει μια μεγάλη αλήθεια αφού οι προκλήσεις δεν είναι τωρινό φαινόμενο, απλά τώρα γιγαντώνονται ένεκα ενός προσδοκώμενου υπό εξόρυξη πλούτου πιο πράσινης ενέργειας στο χαμηλό υπογάστριο του Αιγαίου που ήρθε η στιγμή να φανεί.
Κι αυτό γιατί η εξάρτηση της Δύσης τόσο από τα νότιοανατολικά της ερήμου όσο και από τον κρύο βορρά θέλει να τελειώνει και να αλλάξει η ατζέντα της τάξης πραγμάτων.
Μια νέα τάξη πραγμάτων έρχεται και διεκδικεί τα πρωτεία από την παλιά με το όχημα της κλιματικής αλλαγής, που ούτως ή άλλως συμβαίνει.
Η παλιά τάξη αντιστέκεται και ελπίζει ότι οι μεταναστευτικές ροές απελπισμένων Αφρασιατών που θα βρουν τον ισλαμικό παράδεισο στη Δύση, θα αναχαιτίσουν το ρυθμό ανάπτυξης και πως η ενσωμάτωση πολυπληθών ομάδων στο κέντρο μεγάλων αστικών δυτικών πόλεων θα προκαλέσει και όντως προκαλεί τεράστια προβλήματα.
Ελπίζοντας σε έναν άγνωστο Χ που θα μπορούσε να σταματήσει τον χρόνο.
Όμως δεν ζούμε στην αρχαιότητα με την εφεύρεση της ατμομηχανής του Αλεξανδρινού Ήρωνα τον 1ο αιώνα π.Χ. όπου για αιώνες λησμονήθηκε και σταμάτησε η εξέλιξη μέχρι την έναρξη της βιομηχανικής επανάστασης. Η ροή των πληροφοριών μέσω του διαδικτύου κινείται με τρομακτικά υψηλούς λογάριθμους, ο πολύς κόσμος σε αστασία, διαμορφώνοντας ιδανικές συνθήκες για την μεταφορά του στη νέα εποχή ή σε αρνητική περίπτωση χρήσης ΟΜΑΚΑ (όπλα μαζικής καταστροφής) από υπερδυνάμεις στην εποχή του λίθου.
Κι έτσι στο τέλος η στροφή πριν το ρεφρέν είναι αποκαλυπτική & διαρκώς προφητική:
«Εδώ που μάθανε τα χρόνια μας να φταίνε
κι όλοι οι γειτόνοι μας ζητάνε μερτικό
παίξε το τζόγο σου και βρίσε τους καημένε
με λεξιλόγιο πολύ ελληνικό»
Δίνοντας όμως για κλείσιμο στο κλείσιμο του χρόνου μας του 2019 την ελπίδα του έρωτα στο λαό,
«Γιατί εδώ
εδώ ειν’ ο έρωτας που ξέρουμε
εδώ κι οι πίκρες που μας θέλουν και τις θέλουμε
εδώ κι εμείς για να `χει πάντα συντροφιά
η εθνική μας μοναξιά».
Πριν το ξημέρωμα του 2020,
29.12.2019
Μ Α
Υ.Γ.: Τα τραγούδια γράφονταν και τραγουδιόντουσαν κάποτε για να σκεφτόμαστε και να ερωτευόμαστε, να παίρνουμε θάρρος να γυρνάμε την κάτω ρόδα στη ζωή.
