Το πάρκο είναι επικίνδυνο ή εμείς και ο λιθοβολισμός των προστρεχόντων σε βοήθεια.

 Το πάρκο είναι επικίνδυνο ή εμείς και ο λιθοβολισμός των προστρεχόντων σε βοήθεια.

 

Πού σταματάει η ευθύνη του κράτους και που αρχίζει των πολιτών;

Αποκαλυπτικές οι εικόνες που μου έστειλε ο φίλος Γιάννης από Αθήνα. 

Το Αττικό άλσος μπορεί να αποφασίσθηκε να παραμείνει κλειστό, αλλά η κατάσταση πυρασφάλειας του είναι οικτρή.

Εδώ λείπουν τα λάστιχα από τις πυροσβεστικές φωλιές, είναι μισοερειπωμένες. Ή καταστράφηκαν ή κάποιος τα πήρε για να ποτίζει την αυλή του σπιτιού του. Τρελός είναι να πληρώσει;;;

Ο φίλος Γιάννης αναφέρει και πολλά άλλα, με φραγμένους με αλυσίδες δρόμους, στενά δρομάκια που τα μεγάλα πυροσβεστικά οχήματα δεν μπορούν να προσπελάσουν, οιωνεί εστίες πυρκαγιάς από διασκορπισμένα απορρίματα μέχρι και πόρτες πεταμένες που ναι μεν το κράτος δεν περισυνέλλεξε με τις υπηρεσίες καθαριότητας αλλά και ο δε πολίτης δημιούργησε μια χωματερή όπου βρήκε, μακριά από το τσαρδάκι του βέβαια.

Ίσως να μην βοηθάει και το στείρο νομικό πλαίσιο που τις πιο πολλές φορές δεν συνετίζει και διαπαιδαγωγεί με την κύρωση και επιβολή των ποινών του, αλλά εξοντώνει.

Δημιουργώντας ηθικά διλήμματα στην εφαρμογή του νόμου.

Εκεί που πονάει ο Έλληνας, κι όταν εννοώ Έλληνας , γίνεται μέχρι και ο Γερμανός στην Ελλάδα στην νοοτροπία του ωχαδελφέ και θα το κάνει ή θα το μαζέψει ή θα το σβήσει κάποιος άλλος το πεταμένο τσιγάρο είναι το χρηματικό πρόστιμο.

 

Τον πονάει. Έστω και 10 ευρώ να του δώσεις, εξεγείρονται τα τεράστια γιατί μέσα του, αφυπνίζεται το εγώ είμαι το κράτος ( Je suis l'état).

Αυτή είναι η κατάντια μας.

 

Κι όταν συμβεί το μοιραίο, κατασκευάζει θεωρίες συνωμοσίας, κατασκόπους, James Bond, σκυλεύει τον πρώτο και συνήθως λιγότερο φταίξαντα, αρπάζει τον λίθο του αναθέματος και πετροβολεί τον πρώτο προστρέξαντα, στην ανάγκη κατασκευάζει τον άλλον που θα τα ρίξει όλα πάνω του. Γίνεται όπως κάποιος αλκοολικός σε κάποιο viral βίντεο που κυκλοφορεί στο facebook που μαλώνει με τον εαυτό του στον καθρέφτη και του λέει να κάνει πιο πέρα να περάσει, αλλιώς θα τον δείρει.

Γίνεται παράφρονας, αδελφέ Γιάννη, γίνεται ένα νούμερο, ένας θίασος που θέλει να αποκτήσει το ακαταλόγιστο, να θεωρηθεί ευήθης, διαταράσσοντας υπαίτια την συνείδησή του (άρθρο 34, 35 & 36 Π.Κ.).

Τώρα τους φταίει το δάσος, Έγινε επικίνδυνο το δάσος, από τους τελευταίους πνεύμονες πρασίνου στην Αττική.

Μία οιμωγή.

Δεν είναι το δάσος επικίνδυνο, εμείς γινήκαμε επικίνδυνοι και θεομπαίχτες.

Τί πιο χαρακτηριστικό ότι η θρηνωδούσα Αυτοδιοίκηση από το πολύ πένθος και πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις , δεν διέκοψε καμία προγραμματισμένη εκδήλωση για το καλοκαίρι παρά για τρεις ημέρες.

Ο άρτος και το θέαμα συνεχίστηκαν κανονικά, αν και δυνητικά θα μπορούσε να ήταν ο οποιοσδήποτε δήμος στην Ελλάδα που θα αντιμετώπιζε αυτή την κατάσταση και αυτόν τον θρήνο.

Για αυτό και η οικονομική κρίση δεν είναι οικονομική αλλά ηθική. 

 

Θρηνούμε χορεύοντας τσάμικο στην πλατεία, συνεχίζουμε την ζωή και αν το πλοίο πάει να μπατάρει, τότε ρίχνουμε τα άμοιρα άλογα στην θάλασσα και αν αντιστέκονται τα μαστιγώνουμε στα μάτια, για να κλάψουν, για να τα κλείσουν και να κοιμηθούν στην αγκαλιά του βυθού, όπως κάνανε παλιά και το περιγράφει αποκαλυπτικά ένας από τους μεγαλύτερους τραγουδοποιούς - ποιητές του 20ου αιώνα, ο Jim Morrison στο τραγούδι Spanish Caravan.

Σε αυτή την χώρα ο λιθοβολισμός δεν καταργήθηκε ποτέ και όσοι μάλιστα κάνουν το λάθος να ακούνε την βουή των μελλόντων πραγμάτων που έρχονται και σπάνε την σιωπή κοινωνώντας την γνώση τους στους λοιπούς, υποφέρουν από τον λιθοβολισμό που δέχονται καθημερινά. Άλλοι το ονομάσανε sic, bullying. Κι όταν μάλιστα δηλώνουνε με παρρησία αυτό που έρχεται, ας προετοιμαστούμε, θεωρούνται καταστροφολόγοι, κασσάνδρες, ειπαρμένοι και τότε τους πλησιάζουν μερικοί <<σοφοί>> και τους νουθετούν να μην μιλάνε για να μην υποφέρουν την ακρισία του κόσμου. Και θυμούνται οικτρά την πενταετή πυθαγόρεια σιωπή.

Και ο λιθοβολισμός συνεχίζεται και συνήθως λιθοβολείται ο λιγότερο αμαρτωλός.

Κι εσύ αδελφέ Γιάννη, ζητάς τα γιατί. Τα γιατί είναι σε εμάς. Είναι στην παιδεία μας που ξεκινάει από το σπίτι, συνεχίζει στο σχολείο και τελειώνει στο σπίτι.

Τα γιατί είναι ότι η χώρα διαγράφει πορεία συνεχούς παρακμής και την κρατάνε στην ζωή οι ευνοϊκές ακόμη κρατούσες διεθνείς συνθήκες και αυτοί οι Έλληνες, που ως από μηχανής Θεοί την σώζουν από την απόλυτη καταστροφή πριν το απόλυτο μηδέν.

Είναι αυτοί οι δίκαιοι της φυλής μας, που υπάρχουν σε κάθε γενιά και λαμβάνουν την ευσπλαχνία για λογαριασμό μας κι όταν δε, συμβεί το μοιραίο και εκλείψουν, τότε μία νέα συμφορά έρχεται όπως το 168 π.Χ., το 1071 μ.Χ. , το 1453, το 1897, το 1922, το 1974. 

 

Αυτή την φορά αν έρθει, θα είναι απείρως μεγαλύτερη και δεν θα μας σώσουν οι προφητείες για το ποθούμενο που  νανουρίζουν και η θεία χάρις δεν θα κατοικεί πλέον εδώ.

 

Πρέπει να αλλάξουμε άρδην. 

Τελικά το πάρκο είναι επικίνδυνο ή εμείς; Το πάρκο να κλείσει ή εμείς στα σπίτια μας; 

 

05.08.2018

Μιχάλης Αβέλλας

Αστυνομικός - Μέλος Διαβούλευσης Δ. Τεμπών