Παρατηρώ με μεγάλη θλίψη και απογοήτευση πως η προανάκριση ενός υπό έρευνα ειδεχθούς κατά συρροή οικογενειακού αδικήματος έχει γίνει φέιγ βολάν στον ανεμόμυλο των social media, με τα μεγαλύτερα θύματα να είναι τα παιδιά αυτής της σχέσης.
Δεν έχετε σκεφτεί έστω και λίγο ότι ανεβάζοντας έστω και με pixel τα προφίλ στα μέσα δικτύωσης, δεν καταπολεμάτε κανένα αδίκημα αλλά στοχοποιείτε τα παιδιά αυτής της σχέσης;
Δεν σκέφτηκε κανείς πριν δημοσιοποιηθεί η υπόθεση, να κλειδώσει τα προφίλ του φερόμενου δράστη και των θυμάτων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ώστε να μην έχουμε δευτερογενή θυματοποίηση, η οποία στην εποχή της καλπάζουσας αναδυόμενης τεχνητής νοημοσύνης θα τα συνοδεύει με ένα κλικ για μία ζωή;
Δεν είναι όλα για τα πάνελ και για σχολιασμό. Είναι για περισυλλογή για τον ηθικό ξεπεσμό που αναδύεται με ζόφο πίσω από τις κλειστές πόρτες των προηγουμένων ετών της καραντίνας, της συνωμοσιολογίας και των δεισιδαιμονιών που βρήκανε γόνιμο έδαφος σε ανίσχυρους και διαβρωμένους χαρακτήρες και ξαφνικά ανοίγοντας αυτές οι πόρτες, ακούγεται όλο και πιο συχνά από τα στόματα των θυμάτων το :
<<Δεν αντέχω άλλο>>.
Κι εκεί συμβαίνει η έκρηξη γιατί ο θύτης δεν αντέχει να χάσει το θύμα ή καλύτερα το θήραμα του από τον απόλυτο τυραννικό έλεγχο του. Το θύμα ζητάει βοήθεια, όμως κοινά σημεία στο παρελθόν, κοινές φωτογραφίες και στιγμές αναρτημένες δημόσια στο διαδίκτυο έρχονται να δώσουν μια διαφορετική διάσταση περισσότερου κουτσομπολιού από αυτή που ο νομοθέτης επιδιώκει να εγκαθιδρύσει στην κοινωνική αντίληψη.
Το δικαίωμα στη λήθη στο άρθρο 17 του υπ αριθμ 2016/679 ΓΚΠΔ (Γενικός Κανονισμός ΕΕ για τα Προσωπικά Δεδομένα για την προστασία των φυσικών προσώπων έναντι της επεξεργασίας των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα και για την ελεύθερη κυκλοφορία των δεδομένων αυτών) πρέπει σε αυτές τις περιπτώσεις να ενεργοποιείται άμεσα με διάταξη και απόσυρση όλων των επίμαχων σημείων όπου θίγεται το προστατευόμενο υποκείμενο, με την αμελητί και κατεπείγουσα συνδρομή της υπηρεσίας της καταπολέμησης του ηλεκτρονικού εγκλήματος.
Είναι αυτό ακριβώς το κρίσιμο σημείο που πρέπει να σταθεί η Πολιτεία, δίνοντας μια νέα ανάσα ζωής στα θύματα στον φυσικό και στον νέο ψηφιακό κόσμο, για να μην δείχνει βρώμικος ο καθαρός εαυτός των θυμάτων αντικρίζοντας το είδωλο τους στον λερωμένο και θαμπό καθρέφτη από τη βρώμικη ανάσα των θυτών. Προβάλλοντας έτσι μία εικόνα οίκτου προς τέρψη μίας αργόσχολης διαδικτυακής κοινότητας, που παράγει μόνο κριτικές και σχόλια προσπαθώντας σαν τον χρυσοθήρα να εντοπίσει τα προφίλ θυτών και θυμάτων και όχι να προβληματιστεί για τα αίτια της ηθικής κατάντιας και της καλπάζουσας οικογενειακής εγκληματικότητας.
Αυτή είναι η μεγαλύτερη πρόκληση στην τεχνητή νοημοσύνη, μπορεί να γίνει σεβαστό το δικαίωμα στη λήθη των θυμάτων που θέλουν να ξεχάσουν και να αποκτήσουν ξανά τον έλεγχο της ζωής τους;
02.12.2024
Με προβληματισμό
Μιχάλης Αβέλλας
Αστυνομικός
