Κάποτε στον Όλυμπο.
Θυμάμαι στο καταφύγιο στα 2100 είχε έρθει μούσκεμα στον ιδρώτα από την κατάβαση ένα νεαρό ζευγάρι Ευρωπαίων. Εμείς μόλις είχαμε φτάσει μέσα στο βράδυ, το πρωί θα ξεκινούσαμε για την κορυφή. Αυτό το ζευγάρι δεν είχε ρούχα να αλλάξει. Τους λυπήθηκα. Τους έδωσα τη ζακέτα που θα τη φορούσα για το κρύο στην κορυφή. Μοιραστήκαμε στο τέλος την ζακέτα του Λεωνίδα.
Αυτό το ζευγάρι με ρωτά που να την αφήσουμε. Τους απαντώ όταν φτάσετε στα 1100 στα πριόνια να την αφήσετε στον Δημήτρη. Κι αν τη χρειάζεστε, δώρο.
Άλλη φορά μέσα στην άγρια νύχτα καλοκαίρι πάνω στο βουνό, κάποιοι ορειβάτες είχαν ξεμείνει από φακό για να κινηθούν στο μονοπάτι. Τους έδωσα τον δικό μου. Που να τον αφήσουμε; Στον Δημήτρη στα πριόνια. Κι αν δεν μπορείτε, δώρο.
Και τις δύο φορές μου τα έδωσε ο φίλος Δημήτρης.
Αυτή είναι η αξία της φύσης, εκεί που ο άνθρωπος είναι μόνος του με τη φύση. Κι είναι στη φύση μας όταν κάνεις καλό, να σου επιστρέφεται καλό.
Κι όταν η ανθρωπότητα έχει κοινό σκοπό αγαθών προθέσεων και τέρπεται η ψυχή από αυτόν, τότε η ανάβαση προς την κορυφή είναι ένα ταξίδι αναψυχής. Ειδάλλως, είναι κίνηση σε παγόβουνο που ξέφυγε από τη γραμμή.
