Σε μια εξαιρετική συνέντευξη ο ηθοποιός Σπύρος Σαραφιανός περιέκλεισε το νόημα της ζωής. <<Τα παιδιά είναι ο χαμένος μας παράδεισος>>.
Το σχόλιο μου είναι πως πρέπει να προστατεύσουμε πάση θυσία τα παιδιά από τον πάταγο που αναδύεται μία νέα εποχή ανάμεσα σε δύο πραγματικότητες, την φυσική και την διαδικτυακή. Μέσα σε αυτή τη δίνη θα πρέπει να τα παρέχουμε κάθε είδος θεραπείας για την πανδημία, βάζοντας εμάς στην άκρη.
Ώστε να διέλθουν αλώβητα από αυτές τις δύο συγκρουσιακές καταστάσεις, όπου η τεχνητή νοημοσύνη προσπαθεί να κερδίσει την διακυβέρνηση από την ανθρώπινη πρωτοβουλία με όχημα την κατάσταση εκτάκτου ανάγκης της πανδημίας, αγνοώντας οι δημιουργοί της τον άγνωστο Χ στη συνάρτηση που ο άνθρωπος στηρίζει όλη την πορεία του.
Την Ελπίδα που είπαν κάποτε στο κουτί της Πανδώρας. Την Ελπίδα που στις πιο δυσοίωνες στιγμές της ανθρωπότητας, όπου οι στιγμές της αποκάλυψης πλήθαιναν με τον Δάντη να εμπνέεται τη Θεία Κωμωδία , έδειξε το δρόμο για την αναγέννηση κι όχι την επικράτηση του μεσαίωνα ως αγγυλωτικών αντιλήψεων, αλλά ως μέσο μετάβασης.
Την Ελπίδα που γεννά τον ανιδιοτελή εθελοντισμό και μέσα στις δύσκολες στιγμές που θα βιώσουμε, θα αναδυθεί για ακόμη μία φορά, βγάζοντας τον πλανήτη από το τέλμα, παραδίδοντας τις πιο σκοτεινές γωνίες στην κόλαση , όπως έγραψε στην εισαγωγή του στο Inferno ο Dan Brown, σε εκείνους που διατηρούν την ουδετερότητα τους σε εποχές ηθικής κρίσης.
Αυτή η Ελπίδα γέννησε τον εθελοντισμό στον πόλεμο του 40 με τις γυναίκες της Πίνδου να τροφοδοτούν μέσα στα χιόνια τον Ελληνικό Στρατό στη μάχη κατά του ναζιστικού άξονα. Η ελπίδα και η πίστη ότι νικάται ο αήττητος και ισχυρός. Αυτή η ελπίδα οδήγησε πολλές γυναίκες να συστρατευθούν στον Ερυθρό Σταυρό και να παράσχουν τις πρώτες βοήθειες στους τραυματίες, στους αρρώστους, στους κρυοπαγημένους από γάγγραινα που χάνανε τα άκρα τους και γυρεύοντας λίγη ακόμα μορφίνη, βρίσκανε μέσα στον πυρετό τους ένα χάδι στο μέτωπο, που τους έδινε δύναμη να συνεχίσουν να ζουν.
Αυτή την ελπίδα χάσαμε σε αυτή την πανδημία. Αυτή την ελπίδα πρέπει να βρούμε για να βγούμε νικητές με τις λιγότερες απώλειες.
Ειδάλλως όσα εμβόλια, χάπια και θεραπείες και να έρθουν, δεν θα τελειώνουν ποτέ η απογοήτευση, ο θυμός, η οργή, η λύπη, ο θρήνος και η πικρία & δεν θα παραχωρούν τη θέση τους στο χαμόγελο και στην όρεξη για ζωή. Η βία και τα παράγωγά της θα αυξάνονται. Και το γκρίζο θα μαυρίζει τις σκέψεις μας παρασύροντας μας στη δημαγωγία και στο τέλος της δημοκρατίας.
Για αυτό, ας γίνει μία νέα αρχή και αυτοί που μπορούν να κληθούν να θωρακίσουν την πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας.
Δεν μπορεί το brain drain να στέγνωσε όλη τη χώρα από μορφωμένους νέους ανθρώπους, που μπορούν να βοηθήσουν στην πρωτοβάθμια περίθαλψη. Χρειάζεται ανακατανομή των δυνάμεων.
Χρειαζόμαστε να ξυπνήσει το ελληνικό αίσθημα αλληλοβοήθειας, όπως το 1940 και ο χρόνος να παγώσει εκεί. Σε εκείνο τον πόλεμο η Ελλάδα έδειξε δύο πρόσωπα. Του ήρωα στον έξω κόσμο και μερικών μαυραγοριτών και δοσίλογων κατά τη διάρκεια της κατοχής.
Ας παραμείνουμε στο πρώτο, στο ιδανικό του ήρωα όπως φαντάζει στα μάτια των μικρών παιδιών όταν διαβάζουν τους δώδεκα άθλους του Ηρακλή, όταν διαβάζουν σαν παραμύθι την Οδύσσεια.
Ας μην καταλήξει η αδιαλλαξία μας να πληθύνει τις σποραδικές οικογενειακές τραγωδίες, σαν το καράβι με τους συντρόφους του Οδυσσέα πριν φτάσει στην Ιθάκη.
Στο χέρι μας είναι.
Κι όλα αυτά για να κρατήσουν τα παιδιά την ελπίδα και το χαμόγελο.
18.12.2021
Μ Α
