Η αξία της ζωής στην απλότητα της.
Πίνοντας τις τελευταίες γουλιές ενός καφέ που έχει κρυώσει πατώντας στα υψώματα του Κισσάβου στη δύση του ηλίου.
Αφήνοντας τα ίχνη μου στο χιόνι, στο μοναδικό λευκό που έχει απομείνει να μην είναι γκρίζο στη χώρα μας, αναπνέοντας επιτέλους καθαρό αέρα από τη δυσωδία που ζέχνει όλο και πιο έντονα από την κατακρήμνιση της κοινωνίας στο κενό του inferno, που στο αρχικό βέρτιγκο και παραζάλη από τα άλματα παραλογισμού τα βάφτισε δημιουργική πρόοδο με νομικιστικές σοφιστείες μέχρι να την ξυπνήσει ο εφιάλτης.
Στο σταθμό να παίζει R.E.M. το "Everybody hurts", νιώθοντας τον πόνο της απωλείας όσων θρηνούν, ψάχνοντας την αλήθεια που θα λυτρώσει τις ψυχές των νεκρών.
Έχοντας γράψει πολλά άρθρα εδώ και 15 χρόνια τουλάχιστον, τα ανατρέχω στη μνήμη μου ενθυμούμενος τον 12ο ψαλμό του Δαυίδ "Έως πότε, Κύριε"...
11/02/2025
Μ Α
