Καλό ταξίδι Γιώργο!

Καλό ταξίδι Γιώργο Καραϊβάζ. Στάθηκες συμπαραστάτης και μετέδιδες ανυστερόβουλα τη φωνή, το παράπονο, την αδικία και τις προτάσεις για μια καλύτερη αστυνομία, για μια καλύτερη κοινωνία. Συναντηθήκαμε μόνο μια φορά στο Αρχηγείο στην παρουσίαση του τοπικού αστυνόμου , αλλά ήταν σαν να σε γνώριζα χρόνια , κάθε φορά που δημοσίευες ένα κείμενο μου για να αλλάξουμε τα κακώς κείμενα, για να συμβαδίσουμε με την εξέλιξη που ερχόταν.

Κι είναι κρίμα! Όταν δολοφονείται ένας δημοσιογράφος είναι μια μαχαιριά στην δημοκρατία, μια μαχαιριά στην ελευθερία έκφρασης λόγου. Πολλώ δε μάλλον σε έναν κόσμο που αλλάζει και σκληραίνει άρδην και με τα μέτρα των χρονικών και γεωγραφικών περιορισμών κινήσεως, οι άνθρωποι ασυναίσθητα σιγά σιγά ενσωματώνουν την ψυχολογία των πρωτανθρώπων των σπηλαίων με τον δια ζώσης συναινετικό διάλογο να αντικαθίσταται από την ωμή βία με το σπήλαιο να είναι το σπίτι πλέον και το κυνήγι για επιβίωση να είναι η εργασία.

Θα θυμόμαστε την πολυσυλλεκτική ενημέρωση που έπραττες στο BLOKO.gr που είναι απαραίτητη για την κοινωνική ώσμωση.

Ίσως αυτός ο ανοιχτός διάλογος στην πλατεία Εξαρχείων να γίνει κάποια στιγμή κι εσύ να καμαρώνεις από ψηλά με τις σκιές που κυνηγάνε την κοινωνία μας να διαλυθούν από την αλήθεια.

Αναπαύσου εν ειρήνη! Θερμά συλλυπητήρια στους οικείους σου.

10.04.2021

Μ Α

Καλό ταξίδι αδελφέ

Το στέρνο αντίο θα στο πω με ένα τραγούδι. Με τον τίτλο του drive, nobody tells you where to go. Οδήγησε σε αλλά ταξίδια, κανείς δεν θα σου πει που να πας την ψυχούλα σου.
Οδήγησε την ψηλά και ευθεία στα ουράνια πατώματα με τα καθαρά νερά και το αγνό φως.
Εκεί που δεν υπάρχει πόνος ούτε και  στεναγμός, αλλά αιώνια ζωή. Χτύπησε την πόρτα και θα σου ανοίξουν.
Αδελφέ Δημήτρη (Βάλλα) δεν θα ξεχάσω την συνάντηση μας σε ένα βιβλιοπωλείο, όταν ψαχουλεύαμε τις σπάνιες λέξεις από κάποιο απροσδιόριστο βιβλίο και με ρωτάς: Που είσαι; Μόλις γύρισα από την Ασπίδα των συνόρων σου απαντώ και άξαφνα λες και το είχες από καιρό μέσα σου, στεκόμασταν μπροστά στο βιβλίο για την ματωμένη μας Κύπρο «Κόκκινο στην πράσινη γραμμή». Αυτό θα πάρεις μου λες. Το σκέφτηκα. Δεν ξέρω σου είπα. Αλλά εσυ επέμενες. Δεν θυμάμαι αν μου πλήρωσες το βιβλίο, πάντως καταλήξαμε μαζί στο ταμείο.
Μετά από δυο χρόνια σε ξαναβρήκα στο ίδιο σημείο και με ρώτησες αν το διάβασα & σου ειπα λίγο.
Επέμεινες να του δώσω βάση.
Αδελφέ, σήμερα με την αγγελία του θανάτου σου θυμήθηκα το βιβλίο και το ξεφύλλισα.
Καλό ταξιδι και εύχομαι η γραμμή για τον ουρανό που θα τρέξεις να είναι χρυσή και να μας φωτίζεις μέχρι να σε ανταμώσουμε.
Μιχάλης Αβέλλας