Πριν ξεκινήσω είναι απαραίτητη μια ιστορική αναδρομή και ανάμνηση σύγκρισης του χθες και σήμερα.
Όσο αποστροφή και λήθη κι αν δείχνουν πολλοί εξ ημών για την ιστορία μας, σαν σημέρα έφυγε ο Μάρκος Μπότσαρης. Αυτόν, που θαύμαζε μεχρι και ο Καραϊσκάκης.
«Άμποτε, ήρωα Μάρκο, κι εγώ από τέτοιο θάνατο να πάω».
Εν τέλει, εκπληρώνοντας έτσι την ευχή του στο νεκρό σώμα του Μπότσαρη που μεταφέρθηκε στο νάρθηκα του ναού της Παναγίας Προυσσιώτισσας μετά τη νίκη του στο Κεφαλόβρυσο την 9η Αυγούστου 1823 και μόλις το έμαθε ο ασθενής στρατηλάτης, σηκώθηκε από το στρώμα του και σύρθηκε ως το λείψανο. Έσκυψε έπειτα και φίλησε με δάκρυα το νεκρό κι είπε:
«Άμποτε, ήρωα Μάρκο, κι εγώ από τέτοιο θάνατο να πάω».
«Ο Μάρκος ήτανε τρανός. Είχε νου που δεν είχε άλλος, είχε καρδιά λιονταριού και γνώμη δίκια σαν του Χριστού. Ούτε το δάχτυλό του δεν του φτάνουμε».
Στο τώρα της Ελλάδας και του σύγχρονου κόσμου, μια πρωτοφανής σχεδόν ανθρωποφαγία των ασθενών που πλέον δείχνει να έχει εκτραπεί από τον χαρακτήρα της ιχνηλάτησης, αλλά της στοχοποίησης.
Κι αυτό γιατί επαγγέλματα στοχοποιούνται, άνθρωποι που νοσούν δεικνύονται και κατακρίνονται από τους σχολιαστές του πληκτρολογίου που όλα τα ξέρουν. Ξέρουν τα πάντα, ότι είναι απάτη ο κορωνοϊός, αλλά όταν τα κρούσματα είναι στην συνοικία τους ή στο νομό τους με μια πρωτοφανή μανία ενδιαφέρονται να μάθουν ποιος νόσησε να μην κολλήσουν.
Αφού ρε λεβεντιές μου δεν πιστεύετε στην νόσο, γιατί φοβάστε μην κολλήσετε; Να πάτε να καθαρίσετε εθελοντικά τα νοσοκομεία και να τους αλλάζετε ορό χωρίς μάσκα.
Αυτοί οι άνθρωποι που νοσούν σε νόσο χωρίς συμβατική θεραπεία, δεν είναι θύτες αλλά ήρωες που δίνουν τη ζωή τους, για να κερδίσει η επιστήμη χρόνο να νικήσει η ζωή και όχι ο θάνατος.
Τώρα αν κάποιος είναι με το ένα πόδι στο θάνατο ή όχι, για αυτό αποφασίΖΕΙ η θέληση του για ζωή και ο Θεός και κανείς σχολιαστής του καφενείου που νομίζει πως κατέχει το μυστικό του ιερού δισκοπότηρου.
Νισάφι πια. Τέρμα ο χαβαλές και οι θεωρίες συνωμοσίας.
Δείξετε παρηγοριά στους ασθενείς και όχι περιέργεια. Μία νοερή προσευχή να γίνουν καλά και όχι σχολιασμός ότι είναι με το ένα πόδι στον τάφο.
Αν θελουμε να εξουδετερώσουμε τις εστίες πρέπει αυτή η κουτσομπολίστικη τακτική των συνανθρώπων που είναι στη σφαίρα του κοινωνικού bullying, να γίνει ενδιαφέρον.
Για δε πολλούς μεγαλόσχημους πιστούς, την ημέρα της Κρίσης ο Κύριος θα τους απευθυνθεί ήμουν άρρωστος και ήρθατε να με δείτε. Και αυτοί θα απαντήσουν, «πότε, Κύριε»;
Όταν εσείς προσπαθούσατε να σχολιάζετε μόνο ποιος ασθένησε και τι έφταιξε για να νοσήσει, λες και ήταν επιλογή του.
Η ζωή δεν μπορεί να σταματήσει, αλλά να αλλάξει τρόπο σκέψης αφού είμαστε σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και κρούσματα θα συνεχίσουν να υπάρχουν.
Αυτή την ασθένεια μπορεί και θα την νικήσει η αγάπη μας για τον πλησίον, η διαρκής οικοδόμηση σχέσης εμπιστοσύνης, αλληλεγγύης και η αλήθεια.
Για αυτό, ας μείνουν χαραγμένα τα τελευταία λόγια του ήρωα Μάρκου: «Ελάτε να σας φιλήσω».
09.08.2020
Μιχάλης Αβέλλας
αστυνομικός
Υ.Γ.: Αν δεν αγαπούσαν οι παπάδες τον Καραϊσκακη και οι συμπολεμιστές του, όταν τον μετέφεραν μέσα στα άγρια βουνά πάνω σε ένα ξυλοκρέβατο ημιθανή και φοβόντουσαν το χτικιό που είχε, ποτε δεν θα γινόταν ο μέγας στρατηλάτης για να ελευθερώσει το γένος.
