Προς τους Νεοέλληνες. Ένα μήνυμα από το 1824

Προς τους Νεοέλληνες. Ένα μήνυμα από το 1824

Το 1824 ο Γάλλος λόγιος της εποχής Claude Fauriel (Κλοντ Φοριέλ), ένας πραγματικός Φιλέλληνας κατάφερε να συγκεντρώσει και να εκδώσει στο τότε ευρωπαϊκό αναγνωστικό κοινό που διψούσε για Ελλάδα, αναγέννηση και κλασικό πολιτισμό τα δημοτικά τραγούδια της σύγχρονης Ελλάδας.

Λόγω του μεγάλου όγκου ακολούθησε δεύτερος τόμος το 1825.

Αυτός ο μεγάλος ευεργέτης μας, πριν απελευθερωθούμε καν, έχοντας την ισχυρή πεποίθηση ότι με κάποιο τρόπο θα τα καταφέρναμε, μας έστειλε ένα μήνυμα από το 1824.

Ένα μήνυμα προς τους Νεοέλληνες, που πρέπει να το ακούσουν μέσα τους πολύ καλά οι αναθεωρητές της ιστορίας και της σύγχρονης τέχνης. 

«Προς τους Νεοέλληνες - 1824

ΑΝ ΕΠΑΝΑΚΤΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ανεξαρτησία τους, αν έλθει η μέρα που θα μπορέσουν να αναπτύξουν ειρηνικά τα σπάνια χαρίσματα με τα οποία τους έχει προικίσει η φύση, τότε υπάρχει κάθε ελπίδα σύντομα να πλησιάσουν και ίσως ξεπεράσουν σε πολιτισμό τα αλλά έθνη της Ευρώπης. 

Θα ανθίσουν πάλι στη χώρα οι επιστήμες, η φιλοσοφία θα έχει εκεί νέες σχολές και οι καλές τέχνες θα δημιουργήσουν ξανά αριστουργήματα. Θα έχουν, χωρίς αμφιβολία, και μεγάλες ποιητικές συνθέσεις, στις οποίες η τέχνη θα έχει προσφέρει ό,τι μπόρεσε. Αλλά, αν είναι δυνατόν, αυτές οι τόσο ωραίες ελπίδες ας μην τους προκαλέσουν την περιφρόνηση προς ένα μέτριο και εύκολο έργο! Ας σπεύσουν να συλλέξουν ό,τι δεν έχει χαθεί από τα δημοτικά τους τραγούδια. Η Ευρώπη θα τους οφείλει ευγνωμοσύνη για ό,τι κάνουν για να τα διαφυλάξουν. Και οι ίδιοι θα είναι γοητευμένοι μια μέρα, γιατί θα μπορούν να γνωρίσουν τα προϊόντα μιας σοφής και καλλιεργημένης ποίησης, τα απλά αυτά μνημεία του πνεύματος, της ιστορίας και των ηθών των προγόνων τους.»

Το λάβαμε το μήνυμα οι νεοΈλληνες, έχουμε αντιληφθεί ότι είμαστε στα 200 χρόνια από την εθνική παλιγγενεσία του 1821, έχουμε αντιληφθεί όταν διαπληκτιζόμαστε με ειρωνικά και δηκτικά σχόλια  στα μέσα δικτύωσης τι περιμένουν να δουν από εμάς; Έναν φάρο πολιτισμού και όχι αλλοπρόσαλλου πειραματισμού. 

Και επειδή δεν θελουμε να πληγώνουμε με τα γραπτά και τα λεγόμενα μας, για αυτό και γράφουμε σαν τους μάντεις, γιατί η πορεία της Ελλάδας είναι όπως οι χρησμοί του μαντείου των Δελφών. Διφορούμενη είτε προς την καταστροφή είτε προς την πρόοδο με ροπή προς το πρώτο.

Και όταν φτάνουμε σε αυτή τη ροπή έρχονται τα σημειώματα σαν διαθήκες αυτών των μεγάλων ευεργετών μας, για να μας κυνηγήσουν σαν τις ερινύες από τη λάθος πορεία και με καταλύτη το ελληνικό φιλότιμο βγαίνοντας από τα ερείπια που κληρονομήσαμε, να βαδίσουμε  πάλι στον δρόμο της δόξας. 

#greece2021 Greece 2021

Μ Α

Κάποτε στον Όλυμπο

Κάποτε στον Όλυμπο. 

Θυμάμαι στο καταφύγιο στα 2100 είχε έρθει μούσκεμα στον ιδρώτα από την κατάβαση ένα νεαρό ζευγάρι Ευρωπαίων. Εμείς μόλις είχαμε φτάσει μέσα στο βράδυ, το πρωί θα ξεκινούσαμε για την κορυφή. Αυτό το ζευγάρι δεν είχε ρούχα να αλλάξει. Τους λυπήθηκα. Τους έδωσα τη ζακέτα που θα τη φορούσα για το κρύο στην κορυφή.  Μοιραστήκαμε στο τέλος την ζακέτα του Λεωνίδα. 

Αυτό το ζευγάρι με ρωτά που να την αφήσουμε. Τους απαντώ όταν φτάσετε στα 1100 στα πριόνια να την αφήσετε στον Δημήτρη. Κι αν τη χρειάζεστε, δώρο. 

Άλλη φορά μέσα στην άγρια νύχτα καλοκαίρι πάνω στο βουνό, κάποιοι ορειβάτες είχαν ξεμείνει από φακό για να κινηθούν στο μονοπάτι. Τους έδωσα τον δικό μου. Που να τον αφήσουμε; Στον Δημήτρη στα πριόνια. Κι αν δεν μπορείτε, δώρο. 

Και τις δύο φορές μου τα έδωσε ο φίλος Δημήτρης. 

Αυτή είναι η αξία της φύσης, εκεί που ο άνθρωπος είναι μόνος του με τη φύση. Κι είναι στη φύση μας όταν κάνεις καλό, να σου επιστρέφεται καλό. 

Κι όταν η ανθρωπότητα έχει κοινό σκοπό αγαθών προθέσεων και τέρπεται η ψυχή από αυτόν, τότε η ανάβαση προς την κορυφή είναι ένα ταξίδι αναψυχής. Ειδάλλως, είναι κίνηση σε παγόβουνο που ξέφυγε από τη γραμμή.