Σαν σήμερα 22 Νοεμβρίου η Ελλάδα μας βιώνει το 1897 το οριστικό τέλος του ταπεινωτικού ελληνοτουρκικού πολέμου, όπου ηττηθήκαμε , χάσαμε εδάφη που είχαμε κερδίσει το 1881 και μας αποδόθηκαν πίσω με παρέμβαση των Μεγάλων Δυνάμεων.
Μία ήττα που αποτέλεσε τη θρυαλλίδα πολιτειακών αλλαγών στη χώρα που οδήγησαν στο Γουδί και μετέπειτα στην άνοδο του Ελευθερίου Βενιζέλου, στην Ελλάδα των πέντε θαλασσών και δύο ηπείρων μέχρι την μικρασιατική καταστροφή. Σαν τα ομηρικά έπη, μέσα σε 20 χρόνια ζήσαμε το ζενίθ και το ναδίρ με την πλοκή μιας αρχαίας τραγωδίας από την κορύφωση, την ύβρι έως την κάθαρση και την άτη και τον ήρωα στο τέλος να μένει μόνος του με τις πληγές της ύβρεως του σαν άλλος Οιδίποδας, σαν άλλος Οδυσσέας.
Ικανοί να λύσουμε τον πιο δύσκολο γρίφο, να κόψουμε τον γόρδιο δεσμό και συνάμα να χαθούμε.
Σαν σήμερα αυτή η μικρή χώρα που θέλουν να τη βλέπουν οι εχθροί και να το πιστέψουν από φόβο οι ηγέτες μας, το 1940 έμπαινε ο ελληνικός στρατός στην Κορυτσά στη Βόρειο Ήπειρο και την απελευθέρωνε για δεύτερη φορά μέσα σε 30 χρόνια, μετά τους νικηφόρους βαλκανικούς πολέμους του 1912-1913.
Σε αυτό το έπος συμμετείχαν όλοι οι Έλληνες ανεξαρτήτως θρησκεύματος, όπως μου θυμίζει ένα μνημείο που συνάντησα στην Κομοτηνή. Και εννοώ τους Έλληνες της μουσουλμανικής μειονότητας που έδωσαν κι αυτοί το αίμα τους για την Ελλάδα, όταν αυτή τους κάλεσε να πιάσουν τη γραμμή.
Γιατί σε αυτό τον τόπο πρέπει να μάθουμε στο εμείς κι όχι στο εγώ, τηρώντας την επιθυμία του Μακρυγιάννη, αλλιώς οι νεκροί μπορεί να ξυπνήσουν, οι ζωντανοί μάλλον όχι και κανένας επίκαιρος ενθουσιασμός αν δεν έχει πίστη στο Θεό δεν πρόκειται να βγάλει σε καλό.
Ούτε να νιώθουμε μικροί σαν θέλουν να μας θωρούν οι ξένοι, ούτε τεράστιοι σαν κοιτάμε τη σκιά μας στον ήλιο, αλλά ταπεινοί όταν ζητάμε δύναμη από το Θεό. Κι αυτός όπως Δαυίδ θα μας οπλίσει με δύναμη όπως στον ψαλμό 90
<<πεσεῖται ἐκ τοῦ κλίτους σου χιλιὰς καὶ μυριὰς ἐκ δεξιῶν σου, πρὸς σὲ δὲ οὐκ ἐγγιεῖ·οὐ προσελεύσεται πρὸς σὲ κακά, καὶ μάστιξ οὐκ ἐγγιεῖ ἐν τῷ σκηνώματί σου>>.
Και κλείνοντας πριν χρόνια ένας καλός φίλος μου είπε αν θέλω να παίρνω like , να μην γράφω για το Θεό και του είπα δεν με νοιάζουν οι πολλοί.
Η μαγιά να μείνει, αυτός ο τόπος δεν θα ξαναχαθεί ποτέ και θα ανθίσει ευημερία ξανά.
22.11.2022
Μ Α
