Στο διάβα της ιστορικής μνήμης.

Όσο τα παιδιά θα τα προκαλεί η μνήμη να γνωρίσουν την ιστορία, τόσο η Ελλάς θα συνεχίσει να ζει και να αναπνέει τον αέρα της ελευθερίας.

Η πίστη είναι ζώσα μέσα από την καθημερινότητα μας και από την κληρονομιά. Μπορεί να αναλύσεις επιστημονικά τα πάντα, αφήνοντας όμως πάντα ένα αναπάντητο ερωτηματικό. 

Είναι αυτό το αόρατο νήμα που  συνδέει την επιστήμη με το Θείο.

Είναι αυτή η αόρατη σύνδεση έθνους - κράτους - πίστης που διατηρεί τα κράτη υγιή και τους κατοίκους ευημερούντες.

Είναι αυτά τα ιερά, τα όσια και λάβαρα που μία θεία δύναμη μας ωθεί να τα συντηρούμε και να τα κάνουμε καλύτερα με την αγάπη μας.

Είναι η Ελλάδα, η Ελλάδα που δεν είναι και δεν πρέπει να θεωρείται τσιφλίκι κανενός και ανήκει στο εμείς και όχι στο εγώ τόσο στις εύκολες διαδρομές όσο και στα δύσκολα και απάτητα μονοπάτια. Γιατί, για να φτάσουμε στην Ιθάκη πρέπει να είμαστε ενωμένοι, όλοι μαζί και όχι περιπλανώμενοι με μια σχεδία, έρμαια  των παθών, των εγωισμών και του κατάλοιπου της εθελοδουλείας από την μακραίωνη σκλαβιά.

25.08.2024

Μ Α

 

Στοχασμοί των καιρών

 Στο άγαλμα του αγίου των ελληνικών γραμμάτων, του αποκαλούμενου κοσμοκαλόγερου, του συγγραφέα των Εμπόρων των Εθνών, του Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη.

Από τη μνήμη αυτών των ανθρώπων που χάραξαν τη σύγχρονη ελληνική ιστορία με το συγγραφικό έργο τους, αλλά πρωτίστως με το ήθος του χαρακτήρα τους μόνο τιμή και υπερηφάνεια μπορείς να αισθάνεσαι, γιατί μέχρι το τέλος της ζωής τους έμειναν σταθεροί στις αξίες και την κοσμοαντίληψη τους. Χαρίζοντας μας έτσι σταθερές για να έχουμε ως σημεία αναφοράς, όταν η πυξίδα τρελαίνεται από το μαγνήτη που της τοποθετεί η φρενήρης ελευθεριότητα στο όνομα των δικαιωμάτων. 

Στο σήμερα, για τους σύγχρονους τους σε κάθε επιστημονική έκφανση του δημοσίου βίου,  πολύ αμφιβάλλω πως θα καταγράψει και αν, ένας αντικειμενικός ιστορικός του μέλλοντος, αυτούς τους φιλόδοξους που θέλουν να μείνει η πορεία του έργου τους  στη μνήμη του κόσμου.

06.02.2024

Μ Α

Στοχασμοί στο μεγαλείο του ελάχιστου.

 Αγώνας δρόμου να κρατηθούν ανοιχτοί οι δρόμοι λόγω του χιονιά στη Βίλια, ένα χωριό στην Αττική σε υψόμετρο 301 μέτρα με 1269 κατοίκους σύμφωνα με την επίσημη απογραφή το 2011. 

Τί ζούμε ;;;

Δεν ξέρω πόσο ακόμη θα αντέξουμε να κινούμαστε σε αυτόν τον ρυθμό, να φοβόμαστε τα μικρά και να χανόμαστε στα μεγάλα όπως στις πλημμύρες του Daniel. 

Η μεγαλοποίηση του ελάχιστου σε συνάρτηση με το φόβο και την εξάρτηση από την εικόνα που δημιουργούν τα διευρυμένα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δημιουργούν αδύναμες κοινωνίες στα μεγάλα γεγονότα με συνεπακόλουθο την παράδοση στην ήττα. 

30.01.2024

Μ Α

Η δύναμη της ταπείνωσης στον ηγέτη.

 Στη σπηλιά του Κύκλωπα, όπου εδώ έχασε ο Οδυσσέας τους  έξι από τους δώδεκα καλύτερους συντρόφους & συμπολεμιστές του, όταν αράζοντας τα καράβι του κοντά στο λιμάνι της χώρας των Κυκλώπων, που εικάζεται πως βρίσκεται στην παραλία της Μάκρης στην Αλεξανδρούπολη, προς αναζήτηση τροφής και εφοδίων , εισήλθε στο σπήλαιο του Πολύφημου και αγνοώντας τις παρακλήσεις των συντρόφων του να φύγουν το συντομότερο δυνατό, ήθελε να γνωρίσει τον Κύκλωπα πλανόμενος πως τηρεί τα έθιμα των θεών και την φιλοξενία, γνωρίζοντας όμως τα άγρια φονικά ένστικτά του.  

Μέχρι να μηχανευθεί την απόδραση με την μέθη και την τύφλωση του μονόφθαλμου Κύκλωπα, ονόμασε τον εαυτό του Ούτις, δηλαδή ΚΑΝΈΝΑΣ. Έπρεπε ο Κανένας να ξεθαρρέψει στα ανοιχτά της θάλασσας για να φωνάξει Οδυσσέας, καταφέρνοντας έτσι να προκαλέσει την μήνι του Ποσειδώνα και να  αποδεκατίσει με την ύβρι και αλαζονεία του όλους τους συντρόφους του και το στόλο του, φτάνοντας ολομόναχος στην Ιθάκη στην Ιθάκη μεταμορφωμένος από τη θεά Αθηνά ως γέρος ζητιάνος διεκδικώντας ξανά πίσω το βασίλειο του και την σύζυγό του Πηνελόπη, έπειτα από 20 χρόνια πολέμων και θαλασσοταραχών με την Τροία από περικαλλές τρόπαιο νίκης να  να έχει καεί από την ίδια τη μανία της νίκης τους και του δούρειου ίππου. 

Η αλληγορική σημασία της Οδύσσειας και δη της ιστορίας με τον Κύκλωπα είναι πως ο ηγέτης δεν πρέπει προς αναζήτηση αγαθών να ξεκινά με το λαό του ούτε την εξερεύνηση νέων τόπων χωρίς επαρκή ανάλυση προσδοκώμενου κέρδους και κινδύνων  υπολογίζοντας σε περίπτωση ήττας μόνο στη μεγαλοθυμία του αντιπάλου και την επέμβαση τρίτων δυνάμεων, πολύ δε περισσότερο  με την αποστασιοποίηση του είτε λόγω αποχής είτε λόγω απουσίας είτε λόγω αλαζονείας που γεννά ο εγωισμός της εξουσίας, να αφήσει να χαθεί ο αξιακός κόσμος της πολιτείας του, το επονομαζόμενο κάποτε βασίλειο με το αιώνιο, σταθερό τυπικό, πειραματιζόμενος και παρασυρόμενος από τη δίνη ενός εφήμερου κοινωνικού γίγνεσθαι που συνεχώς μεταβάλλεται. 

Για αυτό ο ηγέτης όταν αποφασίζει πως θα κινηθεί σε ένα ανεξερεύνητο μέλλον βλέποντας την αγωνία του λαού του πρέπει να γίνεται ξανά Ούτις, δηλαδή Κανένας, και να ακυρώνει την εντολή πριν αποβεί επιζήμια, γιατί η ταπείνωση είναι δύναμη.

24.01.2024

Μ Α

Στοχασμοί

 Αν με συναρπάζει και συνεπαίρνει κάτι στην Καρδίτσα είναι ότι αυτός ο τόπος και τα βουνά της είναι γεμάτα ιστορία και ελευθερία. Κι όσο κι αν βασανίζεται αυτός ο τόπος από το θείο δώρο του νερού, άλλο τόσο του χαρίζει την ευλογία να γεννά ήρωες. 

Έτσι έξω απο ένα χωριό πάνω από το φράγμα Πλαστήρα, τη Μούχα, συναντάς ένα σπάνιο πέτρινο άγαλμα του Καραϊσκάκη με αλυσοδεμένη από το λαιμό μια μορφή, που συμβολίζει τα βάσανα της Ελλάδας πριν την απελευθέρωση με μια επιγραφή να ορίζει τους αγώνες και αγωνίες τους, τι θα απογίνει η Ελλάδα του μακρινού μέλλοντος:

"Εμείς αίμα και χώματα ζυμώναμε όλη μέρα,

να ζείτε εσείς ελεύθερα μετά το Εικοσιένα".

Όσο λοιπόν οι αναθεωρητές θα τρέχουν τα πράγματα, τόσο θα προβάλλουμε μπροστά τους να τους υπενθυμίζουμε πως τρέχουν προς τον γκρεμό, μήπως και σταματήσουν καθώς έχουν παρασυρθεί από τη δύναμη του χρήματος, της έπαρσης και της εξουσίας, που δεν υπολογίζει τις πραγματικές αξίες της ζωής που είναι αιώνιες. 

Γιατί όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά.

Τέλος , επιστρέφοντας στον ήρωα μας Γεώργιο Καραϊσκάκη, βρήκε το τέλος που ευχήθηκε πάνω από το νεκρό σώμα από τουρκικό βόλι του Μάρκου Μπότσαρη στη μάχη του Κεφαλοβρύσου, όταν τον μετέφεραν να τον προσκυνήσει για τελευταία φορά στην Ι. Μονή Παναγίας του Προυσού, όπου βρισκόταν κατάκοιτος από ανίατη πνευμονική πάθηση.

"Άμποτε ήρωα Μάρκο κι εγώ από τέτοιο θάνατο να πάω" και τέτοιο θάνατο βρήκε στο Φάληρο την 22-23.04.1827 με τις τελευταίες του λέξεις να στοιχειώνουν για ομόνοια το γένος μας:

"Ελάτε να σας φιλήσω".

16.01.2024

Μ Α

Γιατί τόση βιασύνη;

 Αδυνατούμε να κατανοήσουμε αυτή την τεράστια σπουδή και βιασύνη ώστε να νομοθετηθεί ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών και σίγουρα θα έχει τεράστιο αντίκτυπο δημοσκοπικά και στις επικείμενες ευρωεκλογές. Παρόμοια βιασύνη έδειξε η κυβέρνηση όταν νομοθετούσε τα μνημόνια στις αρχές της δεκαετίας του 2010, που αποτέλεσαν ταφόπλακα για την μικρομεσαία τάξη και πυροδότησαν ένα ουκ άνευ μεταναστευτικό ρεύμα.

Μετέπειτα ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ και υπέγραψε το υπερταμείο και την αχρείαστη παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας, όπως θα το αποδείξει η ιστορία.

Συμπέρασμα: 

Το τότε ΠΑΣΟΚ έφτασε στα όρια της διάλυσης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ διχοτομήθηκε με τα ποσοστά του σε ελεύθερη πτώση. Οι ΑΝΕΛ που αυτοπροβαλλονταν ως οι προστάτες της ονομασίας, δεν κατέβηκαν καν να διεκδικήσουν την ψήφο το 2019 και εξαφανίστηκαν. 

Η ΝΔ σταμάτησε στο 19% και επέστρεψε στην κυβέρνηση το 2019 με πατριωτική ατζέντα και υποσχόμενη να μην αγγίξουν τα ιερά και όσια, πείθοντας το εκλογικό σώμα ως την μόνη αξιόπιστη επιλογή. Στο τώρα, φέρνοντας στην επικαιρότητα για ψήφιση του επίμαχου νομοσχεδίου των ομόφυλων ζευγαριών σε συνδυασμό με την διακήρυξη των Αθηνών με την Τουρκία και συμφωνίες που ακόμη ο λαός δεν έχουμε αντιληφθεί αν είναι επικερδείς για την Ελλάδα, είναι γρίφος που θα σταματήσει το 41%. 

Όμως, η ιστορία διδάσκει ότι ακόμη κι αν χαθούν κομματικές παρατάξεις, από τις συμφωνίες που έχουν υπογραφεί αδικείται η Ελλάδα και το μόνο που απομένει είναι μια εκλογική τιμωρία χωρίς αντίκρυσμα. 

Κι όλα αυτά να δίνουν ένα αναπάντητο ερώτημα γιατί τέτοια βιασύνη να γίνει αυτό; Οι νόμοι ψηφίζονται για να διατηρήσουν το κράτος και έχουν θεμελιωθεί πάνω στις αρχές των άγραφων νόμων, των ηθών, εθίμων και παραδόσεων του γένους μας και τώρα θέλουμε να κόψουμε τον ομφάλιο λώρο που μας ενώνει με όλα αυτά; 

Εν τέλει, όσο δε θα σεβόμαστε τις βασικές αρχές της δημιουργίας και της γένεσης αυτού του κόσμου που είμαστε περαστικοί, τόσο θα καταρρέει ο κόσμος γύρω μας. 

10.01.2024

Μ Α