Αριστεροφοβία στην Αστυνομία
και Παρακρατική Αναρχία
Υπάρχει άραγε αριστεροφοβία στην Αστυνομία κι αν ήθελε υποτεθεί πώς
ναι, πού παρατηρούνται οι έντονες τάσεις αυτής και γιατί συγχέονται οι
καταστάσεις;
Θα μπορούσε να πει κάποιος κάλλιστα ναι και ειδικά στις μεγάλες πόλεις
και στο κέντρο αυτών.
Γιατί παρατηρείται αυτή η τάση όμως; Παρατηρείται γιατί στο κέντρο των
Αθηνών και των λοιπών πόλεων εδρεύει η κρατική εξουσία με τους φορείς της και
αυτό συνεπάγεται πώς εκτός από παραγωγή νομοθετικών πρωτοβουλιών και μελέτη –
έγκριση δαπανών και έργων υπάρχει και η άλλη πλευρά του νομίσματος, η
διαμαρτυρία των πολιτών ή κοινωνικών τάξεων – ομάδων για παραχώρηση - κατάκτηση
κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων.
Εκεί κάπου σε όλα αυτά σκαλώνει και μία ομάδα ατόμων που θέλουν να
αποκαλούν εαυτούς αναρχικούς με ιδεολογία την αναρχία, όπου ουδείς εξ αυτών
θέλει να άρχεται.
Και ποιος εμποδίζει τους αναρχικούς; Η Αστυνομία που επιβάλλει τον
νόμο και τάξη σύμφωνα με το Σύνταγμα σε όσους παρεκτρέπονται και διαταράσσουν
τα όρια που θέσπισε ο άνθρωπος από καταβολής δημοκρατικού κόσμου ώστε να μην
υπάρχουν ελεύθεροι και σκλάβοι.
Υπό ένα άλλο πρίσμα θα μπορούσε να πει κανείς ότι Αναρχία θα ισούταν
με την Αδράνεια και την Κοινωνική Αστασία χωρίς ταξικό πόλεμο για την
εγκαθίδρυση μίας νέας Αρχής χωρίς Αρχές, κάτι όμως που αντίκειται στην ίδια της
φύση και σημειολογική έννοια της αναρχίας ότι ουδείς άρχει και πώς οτιδήποτε
επιφέρεις νέο ακόμη και το χάος στο χάος, αυξάνεται η κοινωνική εντροπία όπου
όλα θα ετίθεντο στο νόμο του πιο ισχυρού, άρα και στην Αρχή του Ισχυρού και του
Χάους.
Πού θα έβρισκε πεδίο εφαρμογής ένας ιδιότυπος ταξικός πόλεμος από την
ιδεολογία όπου τα αποτελέσματά του πλήττουν τις μικρομεσαίες κοινωνικές τάξεις
και μόνο; Μόνο σε μεγάλες πόλεις με υπερπληθυσμό στο κέντρο για προστασία στο
ανώνυμο πλήθος και στα ανήλια σοκάκια των πολυκατοικιών.
Ξεκινά μία κοινωνική ομάδα ειρηνικά να διεκδικεί νέες αρχές στα εργασιακά
δικαιώματα κι εκεί εμφανίζονται και οι αναρχικοί και πετάνε μία εντελώς «άκυρη»
ρίψη μολότοφ, κομματιών από μάρμαρο της πλατείας και των πεζοδρομίων κ.α. για
να τους συμπαρασταθούνε κι εκεί προκαλείται μέσα σε ένα καθοδηγούμενο χάος η
διάλυση της ειρηνικής διαμαρτυρίας μέσα σε ένα κοκτέηλ μολότοφ, πέτρας, χημικών
δακρυγόνων, χειροβομβίδων κρότου λάμψης μεταξύ αναρχικών και Μ.Α.Τ. (μονάδες
αποκατάστασης τάξης).
Κάπως έτσι έγινε και με τις μεγάλες διαδηλώσεις κατά του επιβαλλόμενου
μνημονίου όπου όποτε προσπάθησε πλήθος να διαδηλώσει ειρηνικά, εμφανίσθηκαν οι
αυτόκλητοι σωτήρες της αναρχίας δρώντας παρά τη θέληση του κράτους σαν άλλοι Ρομπέν
των Δασών, ήτοι ως παρακράτος (παρα-ποίηση του κράτους) και πνίξανε με τα χημικά
και με τον φόβο και τρόμο ένεκα των μολότοφ που ρίξανε αναίτια.
Οπότε και η ογκώδης διαδήλωση που στην ουσία θα έπρεπε να είναι το
διαπραγματευτικό ατού της Κυβερνήσεως με τους Δανειστές και την Τρόικα,
κατέληξε να είναι το Βατερλώ ιστορικών πολιτικών συνδυασμών, που χρεώθηκαν τη
χρήση της νόμιμης βίας εναντίον των αναρχικών που έπληξαν όμως τους διαδηλωτές
με τα χημικά από τη μία πλευρά και τρόμαξαν με τις μολότοφ από την άλλη. Ορατό
αποτέλεσμα οι τραυματισμοί διαδηλωτών, πολιτών, αστυνομικών (με καμένες σάρκες
και εγκαύματα από τη μολότοφ), αναρχικών, προσαγωγές και συλλήψεις.
Οι αναρχικοί έχουνε ταυτιστεί ως
αριστεροί; Ναι. Γιατί;
Οι αναρχικοί δηλώνουν άθεοι;
Ναι.
Ορισμένοι αριστεροί δηλώνουν
άθεοι; Ναι.
Άρα δια της εις άτοπον απαγωγή
οι αναρχικοί είναι αριστεροί. Αυτή είναι η Ελλάδα του χθες, όπου ευδοκίμησαν
πολλές θεωρίες από πολλούς νόες που κατέτασσαν την πίστη στο Θεό ως
αποκλειστικό προνόμιο της Δεξιάς, λησμονώντας πως οι Αρχάγγελοι Μιχαήλ, Γαβριήλ
και οι τάξεις αυτών στέκονται και στις δύο θύρες προτού διαβείς στο Ιερό, ως προστάτες
και χορηγοί σοφίας γνώσεως.
Άρα όταν υπάρχει μία τέτοια θεώρηση των πραγμάτων όπου οι αναρχικοί
είναι αριστεροί, όταν μέχρι το 1940 και έως το 1974 γινόταν μεσαιωνικό κυνήγι
μαγισσών και της καταπολέμησης του κομμουνισμού με εκτοπίσεις και εξορίες όπου και
αυτός ως άλλο κακό θεωρήθηκε εχθρός της Δημοκρατίας και στα ιστορικά πρακτικά
έφθασε έως το σημείο να εκδίδονται δύο εφημερίδες του Ριζοσπάστη, η γνήσια και
η πλαστή προκαλώντας σύγχυση. Κι ας ενωθήκανε όλοι (αριστεροί και δεξιοί)
ενάντια στον εχθρό της ελευθερίας μας κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου
Πολέμου γράφοντας λαμπρές σελίδες στην Παγκόσμια Ιστορία.
Αν ήμασταν στην Αμερική, η Αριστερά και η Δεξιά λόγω ιδεολογικής
πλατφόρμας δεν θα αποκαλούνταν αντίστοιχα Προοδευτικοί και Συντηρητικοί;
Εν κατακλείδι, όταν υπάρχει μία συνεχής ένταση και τριβή με τις ομάδες
αναρχικών τις τελευταίες δεκαετίες της μεταπολιτευτικής περιόδου της Δημοκρατίας
αλλά και μία κληρονομικότητα και κληρονομιά από το παρελθόν απολυταρχικών
καθεστώτων και της σκοταδιστικής άγνοιας και όταν έχουν ταυτιστεί οι έννοιες
στην ευρύτερη κοινωνία της αριστεράς με την αναρχία και την αθεΐα, όλο αυτό δεν
θα προκαλούσε μία φοβία και ρήξη;
Συμπερασματικά οι αστυνομικοί και το σύνολο αυτών δεν είναι εξτρεμιστικών πεποιθήσεων, αλλά έχει κληρονομηθεί ένα
βαρύ παρελθόν με έναν κύκλο αίματος, το οποίο θέλει να συντηρείται γιατί
τρέφεται από τις φοβίες, τα πάθη, τα μίση και τη διαφθορά.
Όλο αυτό δεν μπορείς να το
αποτινάξεις σε ένα κοινωνικό περιβάλλον ωχαδελφισμού και αστασίας με το
κοινωνικά εκφοβιστικό ερώτημα τύπου bullying: «Ωχ, αδερφέ εσύ θα σώσεις τον
κόσμο;» αποτρέποντας τους οραματιστές να εκφραστούν ώστε οι λογικοί να
τολμήσουν.
Η Ελλάδα μπορεί να προχωρήσει
μπροστά μόνον όταν όλοι στέκονται μαζί και το έχει αποδείξει στις ιστορικά
κρίσιμες στιγμές και ειδικά πολέμου, όπως και τώρα που διερχόμαστε ως ένας ασκός
κλυδωνιζόμενος από την δίνη ενός παγκόσμιου οικονομικού πολέμου του παλιού με
το νέο, στο λυκαυγές μίας αχρήματης ανοιχτής κοινωνίας.
30 Μαρτίου 2015
Αβέλλας Ν. Μιχαήλ
Αστυνομικός – Μέλος Επιτροπής Διαβούλευσης Δ. Τεμπών
