Γιατί οι ικέτες συνήθως τιμωρούνται;
Γιατί κάτι δεν με αφήνει ήσυχο;
Ο Κίσσιντζερ αναφέρει σχετικά με το απάνθρωπο και καταστροφικό κόστος ως αποτέλεσμα της έλλειψης συνεννόησης μέσα από την εμπειρία του χάους για την τάξη. Η Ελλάδα το δοκίμασε το 1945.
70 χρόνια μετά δείχνει έτοιμη ξανά να κρύψει τα προβλήματα κάτω από το χαλί, για να εξαγνίσει στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ ότι σάπιο αναδείχθηκε στην παλιά τάξη πραγμάτων, χειραγωγώντας τις ερχόμενες ειρηνικές κινητοποιήσεις.
Αυτή τη φορά έτοιμη να επιστρέψει στον 14ο αιώνα μ.Χ. ως τελευταία γραμμή άμυνας και ερήμην συμφωνιών του σύγχρονου κόσμου με την εκκωφαντική ουδετερότητα Δύσης & Ανατολής. Τότε σε ενωτικούς με ανθενωτικούς που ικέτευαν απεγνωσμένα έξωθεν βοήθεια, τώρα σε υπέρ και κατά πάλι ικετεύοντας με απόγνωση με την ιστορία να επαναλαμβανεται στον ίδιο ζωτικό χώρο, μη δίνοντας άφεση αμαρτιών ποτέ στους ικέτες, αρχής γενομένης στο Κυλώνειον άγος.
Μόνον στο 480 π.Χ. στο βασιλιά Λεωνίδα με τους 300 του, που παραβιάζοντας και την συμβουλή του Ιερατείου για μη εμπλοκή, ένωσαν τον κατακερματισμένο Ελληνισμό των πόλεων - κρατών με την αυτοθυσία τους στο βωμό μιας ελεύθερης ζωής για να αναδειχθεί έπειτα ο χρυσός αιώνας της κλασσικής περιόδου.
Ακόμη και στην Επανάσταση του 1821 της παλιγγενεσίας δεν επήλθε η πλήρης ανεξαρτησία (εννοείται και οικονομική) λόγω διχόνοιας.
Η αναδρομή της Ιστορίας δυστυχώς αποδεικνύει πως στις κρίσιμες στιγμές οι Ικέτες τιμωρούνται και η καλή τους και αγαθή θεληση δεν επιβραβεύεται, γιατί οι συνεχείς παραχωρήσεις εκλαμβάνονται ως αδυναμία ψυχής και φυσικά αξιοπιστίας πρωτίστως παρά υλικών μέσων, δυναμώνοντας την θέληση των λοιπών, που δεν σκέφτονται τον άγραφο κανόνα της ικεσίας υπερισχύοντας ο αναδυόμενος νόμος της επικράτησης του πιο ισχυρού.
20 Ιουλίου 2015
Αβέλλας Ν. Μιχαήλ
Μέλος Διαβούλευσης Δ. Τεμπών - αστυνομικός
