Αυτό δεν ήταν ένα απλό συλλαλητήριο, ήταν το ξύπνημα του όρκου.

Αυτό δεν ήταν ένα απλό συλλαλητήριο, ήταν το ξύπνημα του όρκου. 

Θα έχουμε να λέμε στο μέλλον πώς ήμασταν κι εμείς εκεί. Ακριβώς δίπλα μου ένας πατέρας είχε στους ώμους του την μικρή του κόρη. 

Γονείς χάνανε τα παιδιά τους από το πλήθος και τον όγκο των συγκεντρωμένων που κινούνταν διαρκώς από το παλιό λιμάνι. Έλληνες της διπλανής πόρτας, απλοί άνθρωποι κατέβαιναν την πλατεία Αριστοτέλους και τους γύρω δρόμους (που κάποτε χάραξε ο  Γάλλος Ερνέστος Εμπράρ και τώρα την κοσμεί στο ύψος της Τσιμισκή μία προκάτ κιτς κατασκευή μπροστά από το Ηλέκτρα Παλλάς). 
400 μέτρα πιο μακριά από τον Λευκό Πύργο ο κόσμος σαν το μελίσσι κατέβαινε από παντού προς το κέντρο αναφοράς, το άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου  στην διαπλατυσμένη νέα παραλία Θεσσαλονίκης (που δεν υπήρχε το 1992), από το Μέγαρο Μουσικής, ερχόταν από την Βασιλίσσης Όλγας. Οι γιαγιάδες κατέβαιναν από τα Κάστρα με τα πόδια και τότε στο δρόμο μια γιαγιά την προϋπάντησε μία νεαρή και της είπε:

 << Που πας γιαγιά; - Στο συλλαλητήριο παιδί μου, απάντησε. Και την παρότρυνε να μην πάει, γιατί γίνονται επεισόδια, μην πάθει κακό. Τότε η γιαγιά οπλίστηκε με περίσσιο θάρρος και σκεπτόμενη πώς δεν φοβήθηκε τους ναζί και τους φασίστες, προχώρησε με βήμα γοργό με το μαγκουράκι της. - Θα πάω παιδί μου. Και πλησιάζοντας ακούοντας την βουή των Ελλήνων που τους κάλεσε το εσωτερικό καθήκον, ένιωσε μία ευδαιμονία, μία ψυχική αγαλλίαση.

Ένιωσε σαν να την διαπέρασε το ρεύμα της παρακαταθήκης των Ελλήνων που πριν το 1821 και την Εθνική Παλιγγενεσία δίναν όρκο στην Φιλική Εταιρεία. 

Αυτό δεν ήταν συλλαλητήριο, ήταν το ξύπνημα του όρκου. Το ξύπνημα του όρκου που άργησε για την Μακεδονία σχεδόν έναν αιώνα μετά, του Αγίου Δημητρίου, 26 Οκτωβρίου του 1912. 
Ήταν το ποτέ ξανά σκλαβιά και ειδικά μέσα στην αδούλωτη ψυχή.  

Γιατί άργησε έναν αιώνα η απελευθέρωση της Μακεδονίας; Γιατί η Μακεδονία είναι η στέγη της Ελλάδας, ήταν η στέγη του γνωστού κόσμου κάποτε. Η κορυφή. Και ο δρόμος για την κορυφή είναι δύσβατος, κακοτράχαλος, με ανεμοσούρια , αέρηδες και νέφη που χάνεις τον προσανατολισμό σου. Κι αν θαρρείς πώς δεν θα μετρήσεις και δεν θα κοιτάς συνεχώς τα βήματά σου μέσα στην πυκνή ομίχλη και δεν θα δεις που πατάς, θα πέσεις στο έρεβος της ανάβασης, όπως δυστυχώς κάποιοι ορειβάτες δοκίμασαν την πλάνη του εγώ τους να κατακτήσουν τον Όλυμπο χωρίς την ευχή του.

Αυτή είναι η Μακεδονία μας. Είναι η στέγη που σκεπάζει τον Ελλαδικό χώρο από τις κακοκαιρίες και τους καύσωνες. Είναι το λίκνο μας. Είναι από εκεί που υπάρχει ο αρχέγονος σπόρος μας.  Και να θυμόμαστε πώς τις κορυφές στη ζωή μας δεν τις σκαρφαλώνουμε με επιτυχία κάθε μέρα.

Κι αν παραδώσουμε τα δικαιώματα της στέγης, αλλοίμονο στις νεώτερες γενιές και σε μας που θα είμαστε ανήμποροι γέροι. Φαντάσου στο σπίτι σου να έρθουν να σου πάρουν τα συμβόλαια από την ταράτσα και την σκεπή σου και να αρχίζουν να την γκρεμίζουνε, να την ξαναφτιάχνουνε, να την βάζουν πράγματα έστω που δεν σου αρέσουν. Φαντάσου να μην θέλουν να κάνουν τίποτα σε αυτήν την στέγη, παρά μόνο να την ανοίξουνε μία μεγάλη τρύπα και να μπαίνει το νέρο της βροχής, το χιόνι, η υγρασία της νύχτας, οι σκόνες των ανέμων εκεί που κατοικείς. Σε πόσα χρόνια θα πέσει το σπίτι σου; Δεν θέλει ιδιαίτερες μαντικές ικανότητες. Ποιος γείτονας θα σε νογάει για σοβαρό άνθρωπο που δεν μπορείς να φτιάξεις την στέγη. Κι εσύ να λες. Υπέγραψα, με ξεγέλασε και τώρα δεν με αφήνει. Θα με πάει στα δικάστηρια. 

'Έτσι ακριβώς θα γίνει σε βάθος χρόνου και με την Μακεδονία. Ακόμη και οι πιο αγνές προθέσεις να πληρούν τις προϋποθέσεις, κανείς δεν σε διαβεβαιώνει ότι θα ισχύσουν για πάντα.
Πώς να εμπιστευτείς κάποιον που σε ξεγέλασε μια φορά; 
 

Τώρα μετά από χρόνια σαν μας κάλεσε ο αγώνας ξανά, το αθάνατο νερό είναι η θύμηση της ιστορίας μας, να μην ξεχαστούμε.

• Πώς απαιτείτε να σβήσουμε την μνήμη μας, τις διδαχές μας, τις παιδικές μας αναμνήσεις για χάριν των αναθεωρητών; 

• Πώς μας ζητάτε έναν αιώνα μετά να παραδώσουμε ξανά στα χαρτιά το όνομα της Μακεδονίας, όπως τότε την Βόρειο Ήπειρο που την ελευθερώσαμε δυο φορές, στους Βαλκανικούς πολέμους και στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. 

• Πού έδωσε ο Ελληνισμός απλόχερα για χάριν της Ειρήνης και δεν εξαπατήθηκε και συνεχίζει; Δείτε την ελληνική μειονότητα της Βορείου Ηπείρου πώς περνάνε; Κωνσταντινούπολη; Πόντος; Ίμβρος; Τένεδος; Η κλειστή Θεολογική Σχολή της Χάλκης; 

• Πώς ζητάτε από το κράτος που στήριξε όσο κανένα άλλο την Δύση να υποχωρήσει χάριν μίας προσωρινής γεωστρατηγικής συμμαχίας, που δεν δείχνει να αντέχει στο βάθος των χρόνων. 

• Κι όλα αυτά χάριν σύγχρονων οδών μεταφοράς ενέργειας που σίγουρα δεν θα υπάρχουν στους εμπορικούς δρόμους μετά από 50 χρόνια και το μόνο που θα δημιουργούν θα είναι αλυτρωτικές αξιώσεις στο διεθνές δίκαιο.

 Στο συλλαλητήριο δεν βρεθήκαμε τυχαία και πόσω δε μάλλον δεν μας πρέπουν ανοίκειοι και ασεβείς χαρακτηρισμοί, αλλά γιατί εσύ το ίδιο το κράτος μας δίδαξες ήθος, απαιτείς να είμαστε νομοταγείς πολίτες και να λέμε την αλήθεια. Αυτή την αλήθεια, τον πιο αρχαίο άγραφο εθιμικό κανόνα υπερασπιζόμαστε, που υπάρχει από την γένεση του κόσμου και το ψεύδος της έριξε τους Πρωτόπλαστους. 

Αυτή την αλήθεια που και το κράτος με τα σχολεία του να μην μας την μάθαινε, μας την έμαθε η γιαγιά μας όταν μας έπαιρνε αγκαλιά να μας κοιμίσει το βράδυ και μας μιλούσε για τον Μέγα Αλέξανδρο, την γοργόνα και τον καταραμένο όφι. Για τα κατορθώματά του. Για την εκστρατεία στην έρημο για να βρει το αθάνατο νερό. 
Αυτή την αλήθεια που την διατρανώνουν σε κάθε οδό, σε κάθε πόλη, σε ονομασίες δήμων, σε κάθε συνοικία με το όνομα του μακεδονομάχου Παύλου Μελά και των λοιπών συνοδοιπόρων του.
Ακόμα κι αν τα σβήσετε όλα αυτά, θα μείνουν τα ελληνικά τραγούδια.
Ακόμη κι αν τα σβήσετε  κι αυτά,  θα μείνουν τα τραγούδια που αφηγούνται με ξενόγλωσσο στίχο και υμνούν την εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου ως αρχηγού των Ελλήνων.
Κι αν  σβήσετε κι αυτά, θα μείνουν τα μνημεία και οι ελληνικές πόλεις που ίδρυσε ο μέγας στρατηλάτης, πριν αλλάξει η σκυτάλη στην ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Θα μείνουν οι αρχαίοι πάπυροι της βιβλιοθήκης της Αλεξανδρείας, που βρίσκονται στις μεγαλύτερες συλλογές του κόσμου. 
Κι αν πέσουν και τα μνημεία, και σβηστούν οι πόλεις και καούν οι πάπυροι και χαθεί η μνήμη, θα μείνουν τα οστά που θα βρίσκονται σε κάποια τυχαία ανασκαφή όπως στην Αμφίπολη , όπως η λάρνακα με τον Ήλιο της Βεργίνας που θα φωνάζει είμαστε εδώ.
Ακόμη κι αν αυτά μεταφερθούν και πάνε αλλού και πουν εδώ βρισκόταν, θα μείνει ο ποτισμένος τόπος με το αίμα και τη θυσία.
Θα μείνει ο αιθέρας της επιμνημόσυνης δέησης από τους ζώντες υπέρ της ψυχής των νεκρών για να ζουν δίκαια και με ειρήνη οι αγέννητοι.

Κι αυτό το αίμα που χύθηκε, θα έρχεται σαν οργή να μας τυλίγει στον ύπνο μας αν δεν κάνουμε το καθήκον μας να διατρανώσουμε ότι το όνομα μας ανήκει, ότι δεν το ξεχάσαμε κι ας πέρασαν όχι δέκα (10) χρόνια, αλλά άλλα κι άλλα τόσα από την πρώτη φορά. Αυτός ο κόσμος προσήλθε εκουσίως και ακηδεμόνευτος χωρίς καμία άνωθεν υπόδειξη, ναύλωσε μόνος του λεωφορεία, πλοία, αυτοκίνητα, έβαλε τα ατομικά του έξοδα και μαζεύτηκε όπως το μελίσσι επιστρέφει στην κυψέλη του μετά την αναπαραγωγή στα δένδρα και στα φυτά και την γύρη. 
Δεν πρέπει να λοιδωρείται, αλλά να ληφθεί ως προαπαιτούμενο όχι μόνο για την Μακεδονία αλλά για το ίδιο το Έθνος πώς η γλώσσα της αληθείας και των παρακαταθηκών, μπορούν να μας κάνουν να εργαστούμε συλλογικά και συντονισμένα και να επιτύχουμε θαύματα.
Μόνο η αιώνια κατάρα, ο διχασμός κι η εγωπάθεια είναι ο εχθρός μας. 

Εν κατακλείδι, οι Έλληνες είναι φιλαλήθεις και όχι φασίστες ούτε ρατσιστές και το απέδειξαν ειδικά στο προσφυγικό τότε στην Ειδομένη όπου σε ελληνικό έδαφος φιλοξενήθηκαν και σε σκοπιανό ξυλοκοπήθηκαν και κλείσανε τα σύνορα. 

Τελικά, όντως είμαστε πολλοί. 

23.01.2018
Αβέλλας Μιχάλης
Μέλος Διαβούλευσης Δ. Τεμπών - αστυνομικός

Λειτουργία στην Αγία Σοφία το Γενάρη του 1919

ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ

το Γενάρη του 1919

ΠΗΓΗ: Απόσπασμα από το ομώνυμο άρθρο του Ανδρέα Κυριάκου στο περιοδικό

«Τα Πάτρια» σελ. 4-5, 57-61, 1996.
 

Κάποτε μου μίλησε ο πάππους μου για ένα Κρητικό παπά, αληθινό παλικάρι, πού το Γενάρη του 1919 λειτούργησε κάτω από τους χιλιόχρονους θόλους της Άγια-Σοφίας! Πρωταγωνιστής αυτού του συγκλονιστικού γεγονότος της εθνικής μας ζωής, το όποιο δυστυχώς αγνοούν πολλοί Έλληνες, ήταν ένα αληθινό παλικάρι, ένα βλαστάρι της λεβεντογέννας Κρήτης, της οποίας τα ανδρεία παιδιά έδωσαν πάντα το μεγάλο παρόν σ' όλους τους αγώνες του Γένους, από τα πανάρχαια χρόνια ως τις μέρες μας. Αναφερόμαστε στον παπα-Λευτέρη Νουφράκη από τις Άλωνες Ρεθύμνου, ό οποίος υπηρετούσε ως στρατιωτικός ιερέας στη Β' Ελληνική Μεραρχία, μια από τις δυο Μεραρχίες πού συμμετείχαν στις αρχές του 1919 στο «συμμαχικό» εκστρατευτικό σώμα στην Ουκρανία. Ή Μεραρχία αύτη στο δρόμο προς την Ουκρανία στάθμευσε για λίγο στην Κωνσταντινούπολη, την Πόλη των ονείρων του Ελληνικού λαού, ή οποία βρισκόταν τότε υπό «συμμαχική επικυριαρχία», ύστερα από το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου 

Μια ομάδα Ελλήνων αξιωματικών με επικεφαλής 4ο γενναίο κρητικό και μαζί του τον ταξίαρχο Φραντζή, τον Ταγματάρχη Λιαρομάτη, το Λοχαγό Σταματίου και τον Υπολοχαγό Νικολάου αγνάντευαν από το πλοίο την πόλη και την Άγια-Σοφιά, κρύβοντας βαθιά μέσα στην καρδιά τους το μεγάλο μυστικό τους, τη μεγάλη απόφαση πού είχαν πάρει το περασμένο βράδυ, ύστερα από πρόταση και έντονη επιμονή του λιονταρόψυχου Κρητικού παπα-Λευτέρη Νουφράκη. Να βγουν δηλαδή στην πόλη και να λειτουργήσουν στην Άγια-Σοφιά.

Όλοι τους ήταν διστακτικοί, όταν άκουσαν τον παπα-Λευτέρη να τους προτείνει το μεγάλο εγχείρημα. Ήξεραν ότι τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα. Ή Άγια-Σοφιά ήταν ακόμη τζαμί και σίγουρα κάποιοι φύλακες θα ήταν εκεί, κάποιοι άλλοι θα πήγαιναν για προσευχή, δεν ήταν δύσκολο από τη μία στιγμή στην άλλη να γεμίσει ή εκκλησία. Ύστερα ήταν και οί ανώτεροι τους πού δεν θα έβλεπαν με καλό μάτι αυτή την ενέργεια, ή οποία σίγουρα θα προκαλούσε θύελλα αντιδράσεων από τους «συμμάχους» για την «προκλητικότητα» της. Ίσως μάλιστα να δημιουργείτο και διπλωματικό επεισόδιο πού θα έφερνε σε δύσκολη θέση την Ελληνική κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο. Όμως ό παπα-Λευτέρης είχε πάρει την απόφαση του, ήταν αποφασιστικός και κατηγορηματικός. Αν δεν έρθετε εσείς, θα πάω μοναχός μου! Μόνο ένα ψάλτη θέλω. Εσύ, Κωνσταντίνε (Λιαρομάτη), θα μου κάνεις τον ψάλτη; Εντάξει, παππούλη, του απάντησε ό Ταγματάρχης, πού πήρε και αυτός την ίδια απόφαση, κι όλα πια είχαν μπει στο δρόμο τους. Τελικά, μαζί τους πήγαν και οί άλλοι. Το πλοίο πού μετέφερε τη Μεραρχία είχε αγκυροβολήσει στ' ανοιχτά, γι' αυτό επιβιβάστηκαν σε μία βάρκα στην οποία κωπηλατούσε ένας Ρωμιός της Πόλης και σε λίγο αποβιβάστηκαν στην προκυμαία.

Ό Κοσμάς, ό ντόπιος βαρκάρης, έδεσε τη βάρκα και τους οδήγησε από το συντομότερο δρόμο στην Άγια-Σοφιά. Ή πόρτα ήταν ανοιχτή λες και τους περίμενε. Ό Τούρκος φύλακας κάτι πήγε να πει στη γλώσσα του, όμως τον καθήλωσε στη θέση του και τον άφησε άφωνο ένα άγριο κι αποφασιστικό βλέμμα του Ταξίαρχου Φραντζή. Όλοι μπήκαν μέσα με ευλάβεια και προχώρησαν κάνοντας το σταυρό τους.

Ό παπα-Λευτέρης ψιθύρισε με μεγάλη συγκίνηση: «Εισελεύσομαι εις τον οίκον σου, προσκυνήσω προς Ναόν Άγίον σου εν φόβω...». Προχωρεί γρήγορα, δεν χρονοτριβεί Εντοπίζει το χώρο στον όποιο βρισκόταν το Ιερό και ή Αγία Τράπεζα. Βρίσκει ένα τραπεζάκι, το τοποθετεί σ' αυτή τη θέση, ανοίγει την τσάντα του, βγάζει όλα τα απαραίτητα για τη Θεία Λειτουργία, βάζει το πετραχήλι του και αρχίζει.
Ευλογημένη ή Βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν, αποκρίνεται ό Ταγματάρχης Λιαρομάτης και ή Θεία Λειτουργία στην Άγια-Σοφιά έχει αρχίσει. Μακάρι να μας αξιώσει ό Θεός να την ολοκληρώσουμε, σκέφτονται όλοι, και σταυροκοπιούνται με κατάνυξη. Οί αξιωματικοί μοιάζουν να τα 'χουν χαμένα, όλα έγιναν τόσο ξαφνικά και φαίνονται απίστευτα Ή Θεία Λειτουργία προχωρεί κανονικά. Ή Άγια-Σοφιά ύστερα από 466 ολόκληρα χρόνια ξαναλειτουργείται!

Ό παπα-Λευτέρης συνεχίζει.

Όλα γίνονται ιεροπρεπώς, σύμφωνα με το τυπικό της Εκκλησίας. Ακούγονται τα «ειρηνικά», το «Κύριε ελέησον», «ό Μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού...», πού γράφτηκε από τον ίδιο τον Ιουστινιανό με την προσταγή και την φροντίδα του οποίου χτίστηκε και ή Άγια-Σοφιά. Ακολουθεί ή Μικρή Είσοδος, το «Τη Υπερμάχω Στρατηγώ...», ό Απόστολος από τον Ταξίαρχο Φραντζή και το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα από τον παπα-Λευτέρη. Χρέη νεωκόρου εκτελεί ό Υπολοχαγός Νικολάου. Στο μεταξύ ή Άγια-Σοφιά αρχίζει να γεμίζει με Τούρκους.

Ό παπα-Νουφράκης δεν πτοείται και συνεχίζει. Οί άλλοι κοιτάζουν σαστισμένοι πότε τον ατρόμητο παπά και πότε τους Τούρκους, πού μέχρι εκείνη τη στιγμή παρακολουθούν σιωπηλοί μη μπορώντας ίσως να πιστέψουν στα μάτια τους, γιατί αυτό πού γινόταν εκείνη την ώρα μέσα στην Άγια-Σοφιά ήταν πραγματικά κάτι το απίστευτο. Μετά το Ευαγγέλιο ακολουθεί το Χερουβικό από τον Ταγματάρχη Λιαρομάτη, ενώ ό παπα-Λευτέρης τοποθετεί το αντιμήνσιο πάνω στο τραπεζάκι, για να κάνει την Προσκομιδή. Οί Τούρκοι συνεχώς πληθαίνουν. Οί ώρες είναι δύσκολες, αλλά και ανεπανάληπτες, επικές.

Ό παπα-Νουφράκης συνεχίζει. Βγάζει από την τσάντα ένα μικρό Άγιο Ποτήριο, ένα δισκάριο, ένα μαχαιράκι, ένα μικρό πρόσφορο κι ένα μικρό μπουκαλάκι με νάμα. Με ιερή συγκίνηση και κατάνυξη κάνει την προσκομιδή, ενώ ό Λιαρομάτης συνεχίζει να ψάλει το Χερουβικό. Όταν ολοκλήρωσε την Προσκομιδή, στρέφεται στον Υπολοχαγό Νικολάου, του λέει ν' ανάψει το κερί για να ακολουθήσει ή Μεγάλη Είσοδος. Ό νεαρός Υπολοχαγός προχωρεί μπροστά με το αναμμένο κερί και ακολουθεί ό παπάς βροντοφωνάζοντας: «Πάααντων ημών μνησθείη Κύριος ό Θεός...». Στη συνέχεια ακολουθούν οι «Αιτήσεις»» και το «Πιστεύω», το όποιο είπε ό Φρατζής .

Στο μεταξύ ή Άγια-Σοφιά, έχει γεμίσει με Τούρκους κι ανάμεσα τους υπάρχουν και πολλοί Έλληνες της Πόλης, πού βρέθηκαν εκεί αυτή την ώρα και παρακολουθούν με συγκίνηση τη λειτουργία, χωρίς να τολμούν να εξωτερικεύσουν τα συναισθήματα τους «δια τον φόβον των Ιουδαίων» δηλαδή των Τούρκων. Μόνο κάποιες στιγμές δεν μπορούν να συγκρατήσουν τα δάκρυα, πού τρέχουν από τους οφθαλμούς τους και για να μην προδοθούν φροντίζουν και τα σκουπίζουν πριν γίνουν «πύρινο» ποτάμι και τότε ποιος θα μπορούσε να τα συγκρατήσει.

Ή Λειτουργία στο μεταξύ φτάνει στο ιερότερο σημείο της, την Αναφορά. Ό παπα-Λευτέρης, με πάλλουσα από τη συγκίνηση φωνή, λέει: «Τα Σα εκ των Σων, Σοι προσφέρομεν κατά πάντα και δια πάντα».Όλοι οί αξιωματικοί γονατίζουν και ή φωνή του Ταγματάρχη Λιαρομάτη ακούγεται να ψέλνει το «Σε υμνούμεν, Σε ευλογούμεν, Σοι ευχαριστούμεν, Κύριε, και δεόμεθά Σου, ό Θεός ημών». Σε λίγη ώρα ή αναίμακτη θυσία του Κυρίου μας έχει τελειώσει στην Άγια-Σοφιά, ύστερα από 466 ολόκληρα χρόνια!! Ακολουθεί το «Άξιον εστίν», το «Πάτερ ημών», το «Μετά φόβου Θεού πίστεως και αγάπης προσέλθετε» και όλοι οί αξιωματικοί πλησιάζουν και κοινωνούν τα Άχραντα Μυστήρια. Ό παπα-Λευτέρης λέει γρήγορα τις ευχές και ενώ ό Λιαρομάτης ψέλνει το «Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον...» καταλύει το υπόλοιπων της Θείας Κοινωνίας και απευθυνόμενος στον Υπολοχαγό Νικολάου του λέει: «Μάζεψε τα γρήγορα όλα και βαλτά μέσα στην τσάντα»,Ύστερα κάνει την Απόλυση! Ή Θεία Λειτουργία στην Άγια-Σοφιά, έχει ολοκληρωθεί. Ένα όνειρο δεκάδων γενεών Ελλήνων έχει γίνει πραγματικότητα. Ό παπα-Νουφράκης και οι τέσσερις αξιωματικοί είναι έτοιμοι να αποχωρήσουν και να επιστρέψουν στο πλοίο. Ή Εκκλησία όμως είναι γεμάτη Τούρκους, οί όποιοι έχουν αρχίσει να γίνονται άγριοι, επιθετικοί συνειδητοποιώντας τι ακριβώς είχε συμβεί. Ή ζωή τους κινδυνεύει άμεσα.

Όμως δε διστάζουν, πλησιάζει ό ένας τον άλλο, γίνονται «ένα σώμα», μια γροθιά και προχωρούν προς την έξοδο.

Οί Τούρκοι είναι έτοιμοι να τους επιτεθούν, όταν ένας Τούρκος αξιωματούχος παρουσιάζεται με την ακολουθία του και τους λέει: «Ντουρούν χέμεν» (αφήστε τους να περάσουν). Το είπε με μίσος. Θα ήθελε να βάψει τα χέρια του στο αίμα τους, όμως εκείνη τη στιγμή έτσι έπρεπε να γίνει, αυτό επέβαλαν τα συμφέροντα της πατρίδας του, δεν ήταν χρήσιμο γι' αυτούς να σκοτώσουν τώρα πέντε Έλληνες αξιωματικούς μέσα στην άγια Σοφιά. Δεν ξεχνά ότι στ' ανοιχτά της Πόλης βρίσκονται δυο ετοιμοπόλεμες Ελληνικές Μεραρχίες κι ακόμη ότι ή Κωνσταντινούπολη βρίσκεται ουσιαστικά υπό την επικυριαρχία των νικητών του Α' Παγκοσμίου Πολέμου στους οποίους βέβαια δεν συμπεριλαμβάνονται οι Τούρκοι. Στο άκουσμα αυτών των λόγων οι Τούρκοι υποχωρούν. Ό παπα-Νουφράκης και οί άλλοι αξιωματικοί βγαίνουν από την Άγια-Σοφιά κατευθυνόμενοι προς την προκυμαία, όπου τους περιμένει ή βάρκα. Ένας μεγαλόσωμος Τούρκος τους ακολουθεί, σηκώνει ένα ξύλο και ορμά για να χτυπήσει τον παπα-Νουφράκη. Διαισθάνεται, ξέρει ότι αυτός ό παπάς είναι ό εμπνευστής, ό δημιουργός αυτού του γεγονότος. Ό ηρωικός παπάς σκύβει για να προφυλαχθεί, αλλά ό Τούρκος καταφέρνει και τον χτυπά στον ώμο. Λυγίζει το σώμα του από τον αβάσταχτο πόνο, όμως μαζεύει τις δυνάμεις του, ανασηκώνεται και συνεχίζει να προχωρεί.

Στο μεταξύ ό Ταγματάρχης Λιαρομάτης και ό Λοχαγός Σταματίου αφοπλίζουν τον Τούρκο, πού είναι έτοιμος για να δώσει το πιο δυνατό κι ίσως το τελειωτικό χτύπημα στον παπά. Ήδη, πλησιάζουν στη βάρκα. Μπαίνουν όλοι μέσα.

Ό Κοσμάς μαζεύει τα σχοινιά και αρχίζει γρήγορα να κωπηλατεί. Σε λίγο βρίσκονται πάνω στο ελληνικό πολεμικό πλοίο ασφαλείς .και θριαμβευτές. Βέβαια ακολούθησε διπλωματικό επεισόδιο και οί «σύμμαχοι» διαμαρτυρήθηκαν έντονα στον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο, ό οποίος αναγκάστηκε να επιπλήξει τον παπα-Λευτέρη Νουφράκη. Όμως κρυφά επικοινώνησε μαζί του και «τον επαίνεσε και συνεχάρη τον πατριώτη ιερέα, πού έστω και για λίγη ώρα ζωντάνεψε μέσα στην Άγια-Σοφιά τα πιο ιερά όνειρα του Έθνους μας». Αυτό ήταν σε γενικές γραμμές το ιστορικό της Θείας Λειτουργίας πού έγινε ύστερα από 446 χρόνια στην Άγια-Σοφιά από τον ηρωικό παπα-Λευτέρη Νουφράκη. Σίγουρα οι περισσότεροι Νεοέλληνες το αγνοούμε.

Το όνομα του λιονταρόψυχου Κρητικού δε λέει τίποτε στο νου και στην καρδιά μας. Κι όμως αυτός ό απλός παπάς, από τίς Άλωνες Ρεθύμνου, σήκωσε πάνω στους ώμους του και ζωντάνεψε, έστω και για λίγο, ένα από τα πιο επικά, πιο, ιερά πιο άγια όνειρα.

πηγή: http://www.pigizois.net/afieromata/leitourgia_stin_agia_sofia.htm  

http://tro-ma-ktiko.blogspot.gr/2018/01/1919_12.html 

Σχόλιο: Ας μας αξιώσει ο Θεός να την ζήσουμε αυτή την ιερή στιγμή και η δική μας γενιά και να κρατήσει για πάντα.

Γέροντας Γαβριήλ: Το κακό δεν νικιέται με το κακό.

 Γέροντας Γαβριήλ: Το κακό δεν νικιέται με το κακό.

 

Ακολουθούν οι νουθεσίες του κατάκοιτου Γέροντα Γαβριήλ της Ιεράς Μονής Κουτλουμουσίου Αγίου Όρους σε πνευματικά του παιδιά.

Το παρόν κείμενο απομαγνητοφωνήθηκε από βίντεο που ανέβηκε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, νιώθοντας με το άκουσμα της ήρεμης φωνής ενός κατάκοιτου Γέροντα την αίσθηση ενός εσωτερικού καλέσματος, ότι αυτά τα σοφά λόγια του πρέπει να γραφτούνε καινα διαδοθούνε. 

1^ον } (από εδώ ξεκινά η συνομιλία και οι νουθεσίες του….. ) με την διπλωματία κι άλλα μέσα.

2^ον} Πιο καλά κερδίζουμε κάτι με το χαμόγελο, παρά με το σπαθί. Το σπαθί κόβει τα πάντα, δεν λύνει τα τίποτα. Το χαμόγελο έχει μια μικρή καμπύλη, διορθώνει όμως χίλιαδυο στραβά πράγματα. Άμα χαμογελάσεις σε έναν ταραγμένο άνθρωπο, τον παίρνεις μέσα από την ταραχή και τον βάζεις μέσα στον Παράδεισο.

3^ον} Μην ξεχνούμε αυτό που λένε οι Άραβες: «Ο γλυκομίλητος μπορεί να θηλάσει και λέαινα». Ό,τι είναι να πούμε με νεύρα, καλύτερα να το πούμε με χαμόγελο και θα’ χει καλύτερα αποτελέσματα.

Το κακό δεν νικιέται με το κακό.

Τον Τολστόι, αυτόν τον μεγάλο Ρώσο συγγραφέα, τον λήστεψαν δυο φορές. Του λένε οι φίλοι του: « Γιατί δεν παίρνεις ένα πιστόλι;» και τους απαντάει: «μα τι να το κάνω, θα μου το κλέψουν κι αυτό».

Τα χρυσά κλειδιά που ανοίγουν τις Πύλες του Ουρανού κι έρχονται οι ευλογίες του Θεού στη Γη είναι:

Τακτική εξομολόγηση και εκκλησιασμός.

Την ευχούλα αδιάλειπτα: «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησέ με».

Να νηστεύουμε Τετάρτη και Παρασκευή από λάδι κι άλλες μέρες που όρισε η Εκκλησία.  Μία αιτία που αρρωσταίνουμε από καρδιά, εγκεφαλικά, καρκίνοι και άλλα είναι δεν τηρούμε τις νηστείες κι ο Θεός αφήνει τα μικρόβια και μας προσβάλλουν, δεν μας προστατεύει.

Την Αγία Γραφή έστω και λίγο κάθε μέρα να την διαβάζουμε.  

Λέει ο Άγιος Χρυσόστομος : « Η των Γραφών ανάγνωσις, των Ουρανών έστιν υπάνοιξις».

Κάνε μια ελεημοσύνη σε καμιά φτωχή οικογένεια. Στον τάφο δεν θα μπορούμε ούτε Κύριε ελέησον να πούμε , ούτε κανένα καλό έργο να κάνουμε. Ό,τι δώσαμε με τα χεράκια μας αυτό είναι δικό μας, τα άλλα θα τα πάρουν οι άλλοι, δεν μας ανήκουν. Τα σάβανα, τα νεκρικά κουστούμια, δεν έχουν τσέπες, είναι άτσεπα.

Έχασα τα πάντα, εκτός από εκείνα που έδωσα. Τίποτα δεν είναι δικό μου, όταν είναι μόνο για τον εαυτό μου. Η λογική μας λέει, μη δίνεις γιατί θα στερηθείς και θα πεινάσεις.

Η Πίστις μας λέει, δώσε για να σου δώσει ο Θεός εκατό  φορές περισσότερα  απ’ όσα έδωσες.

Κουλός είν’ αυτός που δεν έχει χέρια. Τα χέρια του κουλού είναι πολύ, πολύ καλύτερα από τα χέρια του τσιγκούνη.

Θέλεις να γίνεις φτωχός κι εσύ κι εγώ, θησαύριζε.

Θέλεις να έχεις αφθονία, σκόρπιζε.

Θέλεις να γίνεις ζητιάνος, αποθήκευε.

Θέλεις να πεθάνεις από την πείνα, κλείσε τα μάτια και τα αυτιά σου  στον ανθρώπινο  πόνο και στην ανθρώπινη δυστυχία.

Πολλοί νομίζουν πλούσιος είναι αυτός που έχει πολλά και φτωχός είναι αυτός που δεν έχει τίποτε.

Πλούσιος δεν είναι αυτός που έχει πολλά, αλλά αυτός που δεν χρειάζεται πολλά.

Φτωχός δεν είν’ αυτός που δεν έχει τίποτε , αλλά αυτός που επιθυμεί πολλά.

Θέλεις να κάνεις έναν πλούσιο. Κόψ’ του τις επιθυμίες και θα γίνει πλούσιος.

Γιατί ζούμε σον πλανήτη αυτόν της Γης; Υπάρχουμε για να δοξάζουμε τον Θεό και να προσφέρουμε αγάπη και χαράς τους άλλους.

Η μεγαλύτερη χαρά που στη ζωή γνωρίζουμε, είναι η χαρά που νιώθουμε όταν χαρά χαρίζουμε.

Ο Όσιος Γαβριήλ ο κατά Χριστόν Σαλός ο Γεωργιανός έλεγε: « Στους εσχάτους χρόνους τους ανθρώπους θα τους σώσει η Καλοσύνη, η Ταπείνωση κι η Αγάπη».

Η Καλοσύνη ανοίγει τις Πύλες του Παραδείσου,

Η Ταπείνωση οδηγεί στον Παράδεισο

Κι η Αγάπη εμφανίζει τον ίδιο τον Θεό.

Να κάνετε το καλό έλεγε στα πνευματικά του παιδιά, για να σας σώσει η καλοσύνη σας.

Ευλογημένοι να’ στε εσείς κι οι οικογένειές σας εν τω νυν, αιώνια και εν των μέλλοντι.

-         - Ευχαριστούμε γέροντα.

-         - Στο καλό να πάτε.

Η Μακεδονία θα σώσει την Ελλάδα, γιατί κάποια Ελλάδα αποφάσισε να αυτοκτονήσει.

 03.06.2007 - 04.01.2018. Έντεκα χρόνια σχεδόν από τα τελευταία φλογερά κηρύγματα του Μακαριστού Χριστόδουλου, που λείπει όσο κανείς άλλος στις ημέρες μας με την πίστη των τελευταίων του λόγων:΅

"Η Μακεδονία θα σώσει την Ελλάδα, γιατί κάποια Ελλάδα αποφάσισε να αυτοκτονήσει.

Και η Μακεδονία είναι αυτή που κρατάει ψηλά τα λάβαρα. Με τέτοιες ιστορίες, αναμνήσεις, με την ιστορική μνήμη καθάρια. Χωρίς σκοπιμότητες, χωρίς υπολογισμούς, χωρίς έξωθεν εντολές, χωρίς υπαγορεύσεις.

Γι’ αυτό καλό θα ήταν όλοι οι Έλληνες να έρχονται από καιρού εις καιρό στην Μακεδονία. Και να προσέχουνε πού πατάνε. Γιατί σε κάθε βήμα μπορεί να πατήσεις χώμα ιερό. Μπορεί να πατήσεις έναν τάφο. Μπορεί να πατήσεις ένα λείψανο.

Είναι διάσπαρτος ο τόπος από θυσία. Αυτή η θυσία μας δίνει ζωή. Αυτή η θυσία μας συντηρεί. Και είναι το αντίδοτο της παγκοσμιοποίησης, που θέλει όλα να τα ισοπεδώσει. Να μη μιλάμε για αγώνες. Να μη μιλάμε για πολέμους. Να μη μιλάμε για θυσίες"…

Χριστόδουλε μας λείπεις, τώρα που θα λειτουργούσες ως καταλύτης υπέρ του περί δικαίου αισθήματος των Ελλήνων και κατά της αδικίας και περιφρόνησης που νιώθουμε.

Πολλοί συμπατριώτες μας και ιδιαίτερα ομογενείς προσπαθούν να αποτρέψουν μια συμφωνία χωρίς την ψήφο των Ελλήνων και συγκεντρώνουν υπογραφές στην σελίδα https://onomasia.gr/

Αλλά, μας λείπεις όσο ποτέ άλλοτε ...

04.01.2018

Μιχάλης Αβέλλας

Μέλος Διαβούλευσης Δ. Τεμπών - αστυνομικός