Είναι η σημαία, τα σύμβολά μας, το όνομά μας.
Για αυτό ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε όλοι πάντα εκεί.
Αναρωτιούνται κάποιοι τί κερδίσατε; Άλλαξε η ονομασία; Θα αλλάξει κάτι;
Και απαντάται μόνο που καταφέραμε να γελάσουμε όλοι ξανά μαζί μικροί και μεγάλοι, μέσα από τις ταλαιπωρίες και τις περιπέτειες αυτό είναι η ύψιστη ηθική ικανοποίηση. Οι Έλληνες μαζί, όπως συνέθεσε και στο τραγούδι του "θα ρθεις σαν αστραπή" ο Σταμάτης Σπανουδάκης, για έναν λαό που περιμένει να ντυθεί στα λευκά, για να γιορτάσει μια χαρά επιτέλους και να απεκδυθεί το γκριζόμαυρο της μιζέριας και της ταπείνωσης, που τον κάνει να φαντάζει ένας περήφανος φτωχοδιάβολος.
Και απαντάται μόνο που καταφέραμε να γελάσουμε όλοι ξανά μαζί μικροί και μεγάλοι, μέσα από τις ταλαιπωρίες και τις περιπέτειες αυτό είναι η ύψιστη ηθική ικανοποίηση. Οι Έλληνες μαζί, όπως συνέθεσε και στο τραγούδι του "θα ρθεις σαν αστραπή" ο Σταμάτης Σπανουδάκης, για έναν λαό που περιμένει να ντυθεί στα λευκά, για να γιορτάσει μια χαρά επιτέλους και να απεκδυθεί το γκριζόμαυρο της μιζέριας και της ταπείνωσης, που τον κάνει να φαντάζει ένας περήφανος φτωχοδιάβολος.
Μπορεί να παραμείνει στο διηνεκές η διαμάχη, αλλά ένα τεχνητό κράτος με ψευδή και παραχαραγμένη εθνική συνείδηση δεν μπορεί να αντέξει είτε πάρει το όνομα είτε όχι.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση ως άλλος Πόντιος Πιλάτος χάνει τις ευκαιρίες να γίνει Ισάξια Περιφερειακή Δύναμη των άλλων δυνάμεων και αφήνει την Ελλάδα να πολεμά μόνη της.
Δεν είναι αντιευρωπαϊσμός, αντιδυτικισμός ή απομονωτισμός, αλλά τα συλλαλητήρια είναι η εκδήλωση της καταφανούς και μονομερούς αδικίας που υφιστάμεθα, όταν μάλιστα δε αυτή πηγάζει και από τον ίδιο τον διαπραγματευτή και κάνει και τις πιο σώφρονες φωνές να χαθούν στη γιγαντούμενη σιωπηρή βουή. Μία ιερά σιγή υπομονής και θυσιών να ανήκουμε σε μεγάλες Συμμαχίες και να μην μας προστατεύουν. Να μας δίνουν ως άλλη Ιφιγένεια στο θυσιάστηριο του Ελληνισμού για να κατακτήσουν μια κάποια Ελένη, που θέλουν να την φαντάζονται ωραία.
Οι διεθνείς κανόνες δικαίου κάνουν τον ΟΗΕ πλέον να φαντάζει ως η Κοινωνία των Εθνών (ΚτΕ) του μεσοπολέμου, όπου ο πιο ισχυρός επέβαλε το δίκαιο με την ισχύ των όπλων και όχι με την δύναμη της αλήθειας.
Οι αλυτρωτισμοί που γεννά από μονή της η ονομασία με το σύνθετο Μακεδονία είναι αυταποδείκτοι και αυτονόητοι. Κι εδώ ακριβώς σε αυτό το αυτονόητο διαμαρτύρεται εντόνως ο Έλληνας από κάθε γωνιά του ελλαδικού χώρου αλλά και της ομογένειας.
Πώς σε κλέβουν και το δέχεσαι, διερωτώνται όλοι;
Όσο για τον αριθμό των συμμετεχόντων στα δύο παλλαϊκά συλλαλητήρια Θεσσαλονίκης και Αθηνών, τείνει να γίνει το φιλοσοφικό ερώτημα << Η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα;>>.
Ήταν μία λαοθάλασσα.
Ειδάλλως μιας και την 04.02.2018 ήταν η επέτειος μνήμης του Θεοδώρου Κολοκοτρώνη (04.02.1843), θα ενθυμηθώ την ρήση που κατά πολλούς αποδίδεται σε αυτόν, όταν ο Ιμπραήμ κατέπνιγε την Επάνασταση στον Μωριά πώς <<τρεις κι ο κούκος αν μείνουμε, θα νικήσουμε>>.
Και για να μην χαλάσουμε χατήρια τρεις ήμασταν κι ο κούκος, το σύμβολο της εθνικής μας μοναξιάς που αντλεί την προέλευσή του από την αριστοφανική κωμωδία <<Αχαρνής ή Αχαρνείς>> του 425 π.Χ.. Μία κωμωδία που σατιρίζει την ανύπαρκτη περσική βοήθεια που υποσχέθηκε ο μεγάλος βασιλιάς στους καλοπληρωμένους Αθηναίους απεσταλμένους για να νικήσουν τους Σπαρτιάτες που τους πολιορκούν για έβδομο έτος, έχουν περάσει τα πάνδεινα με λοιμό και για την ειρήνη ούτε λόγος. Τότε σε μία διαμάχη του αγρότη Δικαιόπολι με τον Στρατηγό Λάμαχο ότι ως στρατηγός εισπράττει τον μισθό του, ο Λάμαχος διαμαρτύρεται: «εχειροτόνησάν γαρ με», αλλ’ ο Δικαιόπολις του απαντά: «κόκκυγες γε τρεις».
Έτσι και στο σήμερα ακούγονται φήμες για ανύπαρκτη οικονομική βοήθεια όταν κι άμα δοθεί το όνομα της Μακεδονίας στους γείτονες.
ΘΑ... Αλήθεια , υπάρχει κανείς που θα πίστευε ότι είναι διαπραγματευτικό ατού το όνομα για το χρέος;
Έτσι αριστοφανικά ξεκίνησε και την ομιλία του ο μεγάλος Μίκης Θεοδωράκης, ώστε διά της εις ατόπου απαγωγής να συναντηθεί με την Ιστορία & να στηριχθεί στηρίζοντας τον κυρίαρχο ελληνικό λαό που για να τον μεταπείσουν να αποδεχθεί το ψέμα ως αλήθεια, του επιτίθενται ψυχολογικά υβρίζοντάς τον ως φασίστα, ναζιστή, τραμπούκο, αναρχικό κλπ. Αυτόν τον κυρίαρχο ελληνικό λαό επαίνεσε ο Μίκης, που σε όλη του την ζωή του έδινε δύναμη και παραβρέθηκε ψυχή τε και σώματι στο συλλαλητήριο και πολύ περισσότερο στους απόντες, να διαλαλεί μέσα από την μουσική του την αλήθεια.
Και όπως έγραψε κι ο Αριστοφάνης, για την Ειρήνη ούτε λόγος έτσι και σήμερα για την Ιστορική Αλήθεια χιλιάδων ετών και την παραχάραξή της ιστορίας ούτε λόγος. Όλα για το συμφέρον.
Είναι αυτό το συμφέρον που καταδεικνύει ξανά την Βαλκανική
χερσόνησο για να χρησιμοποιηθεί ως το στομάχι που πρέπει να χωνέψει την
αμάσητη τροφή του συσσωρευμένου πλούτου κάποιων κρατών και αγορών, που
περιλαμβάνει από σύνορα, μεταναστευτικό, ονομασίες, ιστορία και ιστορική
αλήθεια να συμπαρασύρουν και τις κρατούσες θρησκείες, φθηνή αγορά
εργασίας και ανάχωμα την οροσειρά του Αίμου. 'Ένα χωνευτήρι λαών χωρίς τέλος. Είμαι σίγουρος πώς κι οι γείτονές μας δεν θα ήθελαν και δεν φαντάζονται κάτι τέτοιο.
Και καθώς αυτό το κράτος των Σκοπίων είναι το αποτέλεσμα ενός διαλυμένου κράτους, που συστάθηκε και δημιούργησε νότια του μία κλεψίτυπη εθνική συνείδηση ενός έθνους που απλά δεν υπάρχει. Είναι το
αποτέλεσμα του συνεδρίου για την Βαλκανική (αυτόνομη Μακεδονία και
Θράκη) της 3ης ρωσοσοβιετοκινούμενης κομμουνιστικής Διεθνούς (Κομιντέρν)
το 1919 που υποσχόταν μεγάλα κράτη και έξοδο στο Αιγαίο, με τη συνέχεια να έρχεται από τον Τίτο να δίνει εσωτερική ονομασία σε μία επαρχία του και έπειτα να ζούμε τις στιγμές του ψυχρού πολέμου, όπου η ανθρωπότητα υπό τον φόβο της χρήσης των πυρηνικών βομβών που γνώριζε τις ολέθριες συνέπειες και είχε την τάση να απειλεί με αυτές όπως παίζει το παιδάκι με τα σπίρτα, άλλοτε έβαζε νερό στο κρασί της αλλά ποτέ δεν δεχόταν να πληγούν βάναυσα τα εθνικά αισθήματα κανενός και ειδικά των συμμάχων τους.
Δεν θα σταθώ στα λάθη των συμπατριωτών μας και στην οργή για εκδίκηση, γιατί υποσχεθήκαμε να είμαστε μονιασμένοι και να μην χυθεί αίμα αδερφικό ποτέ ξανά, να μην θυμόμαστε.
Κάπως έτσι τα χρόνια περάσανε μετά τον ψυχρό πόλεμο και ήλθαμε στο 1991 με την διάσπαση της Γιουγκοσλαβίας και την διάλυση της ΕΣΣΔ και να απομένει το αγκάθι της Κομιντέρν (που πλέον δεν υπάρχει) του 1919 και να ζωντανεύει με τις ευλογίες μάλιστα των Δυτικών, όπου εμείς ανήκουμε ως τα πιο παλαιά μέλη.
Δεν θα σταθώ στα λάθη των συμπατριωτών μας και στην οργή για εκδίκηση, γιατί υποσχεθήκαμε να είμαστε μονιασμένοι και να μην χυθεί αίμα αδερφικό ποτέ ξανά, να μην θυμόμαστε.
Κάπως έτσι τα χρόνια περάσανε μετά τον ψυχρό πόλεμο και ήλθαμε στο 1991 με την διάσπαση της Γιουγκοσλαβίας και την διάλυση της ΕΣΣΔ και να απομένει το αγκάθι της Κομιντέρν (που πλέον δεν υπάρχει) του 1919 και να ζωντανεύει με τις ευλογίες μάλιστα των Δυτικών, όπου εμείς ανήκουμε ως τα πιο παλαιά μέλη.
Και φθάνουμε στο παρόν, στο οξύμωρον της Ιστορίας, οι Δυτικοί την ίδια στιγμή που έχουν κάνει εμπάργκο στη Ρωσσία για την εισβολή στην Κριμαία και δεν μας αφήνουν καν να εξάγουμε τα προϊόντα μας, που δημιουργούν αγωγούς μεταφοράς ενέργειας από νότο προς βορρά για να απογαλακτιστούν από τη ρωσική βοήθεια, να βαφτίζουν, βάσει ενός σοβιετοκινούμενου συνεδρίου του 1919 που εποφθαλμιούσε ελληνικά εδάφη, είτε ως Σλαυομακεδονία το όνομα της Μακεδονίας με το σύνθετο Σλαύος, που παραπέμπει τις ρίζες τους στη Ρωσία και να δίνουν αλυτρωτισμό και να δημιουργούν συνθήκες για έξοδο στο Αιγαίο, είτε ως άνω ή νέα Μακεδονία με τα ίδια παράγωγα αποτελέσματα.
Ιστορία δεν κατέχουμε τόσο πολλή σε όλες τις πτυχές της, αλλά λοβοτομή στις ρίζες μας και αλτσχάιμερ στην μνήμη μας δεν πρόκειται να υποστούμε χάριν των ιστορικών συγκυριών που έχουν φέρει την χώρα μας στη δίνη μιας κρίσης.
Στο διά ταύτα παραφράζοντας την φράση του Μπιλ Κλίντον από την προεκλογική εκστρατεία του 1992: "it's economy, stupid" , η Μακεδονία είναι το όνομά μας και όντως τα συλλαλητήρια είναι το ξύπνημα του όρκου.
06.02.2018
Μιχάλης Αβέλλας
Αστυνομικός - Μέλος Διαβούλευσης Δ. Τεμπών
