Εδώ σε αυτά τα άγρια βουνά, από κάτω κείτεται μέσα στα βράχια η Παναγία η Προυσσιώτισσα. Εδώ το 1823 μετέφεραν τον Καραϊσκάκη σε ένα φορείο από κλαδιά τα παλληκάρια του, ημιθανή υποφέροντας από αρρώστια στα πνευμόνια για να ιαθεί.
Γνωστός για τα ανέκδοτά του ήταν αρκετές μέρες στο μοναστήρι χωρίς βελτίωση και τον παρακινεί ένας καλόγερος να τάξει κάτι στην Παναγία για το καλό του.
Απάντησε τι να δώσω, άλλο από το μουλάρι μου δεν έχω και το τάζω, προσπαθώντας να χαμογελάσει μες στον πόνο του. Όταν βελτιώθηκε κάπως η υγεία του πριν αναχωρήσει από το μοναστήρι, έδεσε το μουλάρι του στην πόρτα της εκκλησίας , εκστομίζοντας τον σατυρικό του λόγο:
-Που να το’ ξερα ‘γω πως ήθελες μουλάρι για να με γειάνεις τόσους μήνες…
Έπειτα, την Πρωταπριλιά του 1824 στην εκκλησία της Παναγιάς στο Αιτωλικό, έλαβε χώρα ένα από τα πιο μελανά στίγματα στην ιστορία του ξεσηκωμού, από την στημένη καταδίκη του για προδοσία με τους Τούρκους, από τον Μαυροκορδάτο που τον κατάτρεξε όσο κανείς άλλος, αποστερώντας του όλα τα αξιώματα μέχρι να μετανοήσει επιστρέφοντας στα χριστιανικά και ελληνικά χρέη του και δίνοντας του 48 ώρες προθεσμία να αναχωρήσει.
Μάλιστα δε υπάρχει ένα απόσπασμα από γράμμα του Μαυροκορδάτου:
«Μανθαίνω ότι είναι κακά άρρωστος… Η φθίσις του έφθασεν εις τον τρίτον βαθμόν… ίσως ο Θεός μας απαλλάξη από αυτόν…»
Ο ασθενής στρατηλάτης μεταφερόμενος πάλι σε ένα ξυλοκρέβατο από κλαδιά είχε προορισμό τα Άγραφα ήταν κυνηγημένος κι από Τούρκους και από το πρωτοπαλίκαρο του Μαυροκορδάτου, τον Ράγκο. Εκείνοι που τον καταδικάσανε για προδοσία, τώρα επιτίθεντο από κοινού με τους Τούρκους. Ο Μαυροκορδάτος προς τον Ράγκο έγραψε σε ένα γράμμα: «Ήθελα λάβει μεγάλην ευχαρίστησην, αν τον επιάνατε…»
Στο Καρπενήσι απάντησε στην Γραμμένη Οξυά τον Α. Ίσκο, τον Γ. Δράκο, τον Χρ. Περραιβό και άλλους οπλαρχηγούς που έτρεξαν να τον βοηθήσουν. Εκεί φιλοξενήθηκε στη Δόμνιτσα από τους Γιολδασαίους και άλλους φίλους του και παρακάλεσε τον παπα-Γιάννη, μόλις τον είδε να μπαίνει στην πόρτα:
«Παρακάλα, παπά μου, το Θεό να γίνω καλά για το Γένος».
Και στην 27 Μαϊου 1824 έγραψε αυτή τη γραφή στο Διευθυντήριο, στον Μαυροκορδάτο:
«Εμένα η κακή τύχη μου και αρρώστησα οπίσω. Δεν ηξεύρω κιόλα από τα κρύα τα πολλά ήταν ή από τους τόσους αφορισμούς όπου μου εκάματε, και σε παρακαλώ να με συγχωρέση η Διοίκησις και όλοι οι χριστιανοί και να μου σταλθεί και μία ευχή συγχωρητική παρά του αρχιερέως.»
Δεν του απάντησε ποτέ και κινήθηκε προς το Ναύπλιο , για να συναντήσει την ιστορία μέσα από τον εμφύλιο διχασμό και λαμπρές νίκες στην Ρούμελη μέχρι το ηρωικό τέλος του στο Φάληρο την 23η Απριλίου 1827, όπου σηκώθηκε βαρειά άρρωστος με πυρετό να ανακόψει τα στρατεύματα του Κιουταχή.
Εν τέλει, εκπληρώνοντας έτσι την ευχή του στο νεκρό σώμα του Μπότσαρη που μεταφέρθηκε στο νάρθηκα του ναού της Παναγίας Προυσσιώτισσας μετά τη νίκη του στο Κεφαλόβρυσο την 9η Αυγούστου 1823 και μόλις το έμαθε ο ασθενής στρατηλάτης, σηκώθηκε από το στρώμα του και σύρθηκε ως το λείψανο. Έσκυψε έπειτα και φίλησε με δάκρυα το νεκρό κι είπε:
«Άμποτε, ήρωα Μάρκο, κι εγώ από τέτοιο θάνατο να πάω».
«Ο Μάρκος ήτανε τρανός. Είχε νου που δεν είχε άλλος, είχε καρδιά λιονταριού και γνώμη δίκια σαν του Χριστού. Ούτε το δάχτυλό του δεν του φτάνουμε».
Ας μείνουν χαραγμένα στη μνήμη μας τα τελευταία του λόγια:
«Ελάτε να σας φιλήσω».
Για αυτό συνέβη η εθνική παλιγγενεσία αν και πέρασε από μύρια κύματα εγωισμών, συνωμοσιών, προδοσίας. Γιατί τα τελευταία λόγια των ηγετών ήταν λόγια αγάπης και ομονοίας. Λόγοι εγκαρδιωτικοί. Λόγοι που τιμούν με τις πράξεις τους τα ιδανικά του ηγέτη όπως τον έβλεπε ο Καραϊσκάκης στο πρόσωπο του Μάρκου Μπότσαρη.
Αυτά είναι τα βουνά της Ελλάδας μας που κράτησαν την σπορά του Ελληνισμού.
05.04.2020
Μιχάλης Αβέλλας
Υ.Γ.: Αυτό το βιβλίο που με συνεπήρε από τη Σχολή Αστυφυλάκων Καρδίτσας και μου το δώρισε ο τότε Διοικητής μου, ο Δημήτρης Καλλιαντζής πιθανόν και από παρόρμηση όταν έβλεπε ότι καθόμουν επί ώρες στον ελεύθερο χρόνο στη βιβλιοθήκη της σχολής και μελετούσα την εκτός ύλης στρατιωτική ιστορία.
Υ.Γ.1: Σκέψεις που είχα αναρτήσει από την 05 Απριλίου 2020 στο fb.
