Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2021

Ηνίοχος


 Ηνίοχος. Έχω μια  βαθιά ανάμνηση από ένα μάθημα στο σχολείο για το τι ήταν η αθηναϊκή δημοκρατία, όταν παρομοιάστηκε με τον Ηνίοχο των Δελφών. 

Πρέπει να ήτανε στην θεματική ενότητα για τον Σωκράτη ή για τον Περικλή, όταν μας ζητούσε η καθηγήτρια να αναλύσουμε το συμβολισμό του Ηνίοχου.

Τα άλογα συμβολίζουν τις ανθρώπινες τάσεις σαν δύο άλογα σε ήρεμη κατάσταση, το θυμικό και το λογικό με τον ηνίοχο να ελέγχει με τα ηνία σε μία ήπια ισορροπία, ώστε να μην είναι ούτε σε διέγερση ούτε σε χαλαρότητα. Το παιδί μπροστά απο τα άλογα που τα συγκρατεί, δεν χρειάζεται να κάνει πολλά αρκεί να δείξει κατανόηση. 

Όλα γίνονται με ένα νεύμα, με μία σωστή ή λάθος κίνηση και επικρατεί η λογική ή τα πάθη. 

Το παιδί και ο Ηνίοχος είναι οι δυο εκφράσεις μας. Είτε με την δυναμική ωριμότητα χωρίς φόβο και ταραχή είτε με την αγνή αφέλεια. 

Έτσι και τώρα σε αυτή την καμπή της πανδημίας, που τη συναντά η ανθρωπότητα κάθε αιώνα σε κάθε στροφή της ιστορίας, πρέπει να επικρατήσει το μέτρο. Το μέτρον άριστον που κληρονομήσαμε. 

Γιατί αυτό σημαίνει το κληροδότημα των προγόνων μας. Να μην παρασυρθούμε σαν τους αρχαίους Αθηναίους την περίοδο του λοιμού απο δημαγωγίες, από αχαλίνωτη διασκέδαση και άκρατη παραφροσύνη στις τελολογικές αναλύσεις, ούτε από υπερβολική αυστηρότητα, αλλά να βάλουμε ένα μέτρο σε όλα και μια αντίληψη στην κρατούσα κατάσταση. 

Θέλουμε να είμαστε παιδιά στην κρίση χωρίς εφόδια και να σταθούμε μπροστά στα άλογα των επιθυμιών μας να μας παρασύρουν στο χάος ή θέλουμε να κρατήσουμε τα γκέμια των παθών, που θα μας αναδείξουν νικητές σε μια μάχη που μετρά ήδη απώλειες,  παρομοιάζοντας την με κρυφτό, με ανταρτοπόλεμο; 

Η κανονική μάχη τώρα φτάνει με την Όμικρον. Και ή θα την βάλουμε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας ή θα συνεχίσουμε με την επόμενη μετάλλαξη. Τα θηράματα είμαστε εμείς και ο ιός ο κυνηγός μας. 

Για να γίνουμε κυνηγοί πρέπει να πάρουμε τα επιστημονικά όπλα, να κερδίσουμε χρόνο για να τα εμπλουτίσουμε με την εμπειρία και οπλισμένοι με πίστη να πορευτούμε μπροστά.

28.12.2021

Μ Α

Παγκόσμια αταξία

 


Και η παγκόσμια αταξία διογκώνεται με τον λεγόμενο τρίτο κόσμο να μη λαμβάνει ούτε τις θεραπείες και να μας στέλνει ως δώρο την Όμικρον που ή θα μας λυτρώσει προσωρινά ή θα μετατραπεί σε χίμαιρα αν στο κακό σενάριο αντιδράσει με τη Δέλτα και δώσει παράγωγο Ο & Δ. 

Και όσο συμβαίνουν αυτά οι φαρμακευτικές πατέντες να παραμένουν στα συρτάρια λίγων και να μην αποδίδονται στα κράτη που χρηματοδότησαν κι αυτά την έρευνα των εμβολίων και θεραπειών. Ειδάλλως ποια θα ήταν η δύναμη του μάρκετινγκ τριών τεσσάρων εταιρειών - έστω και κολοσσών -  αν δεν είχαν τη στήριξη από σύσσωμη την παγκόσμια κοινότητα στο εμβολιαστικό πρόγραμμα; 

18.12.2021

Μ Α


I won't be told anymore

That I've been brought down in this storm

Uh and left so far out from the shore

That I can't find my way back, my way anymore

Oh no I won't be told anymore

That I've been brought down in this storm

And left so far out from the shore

Oh that I can't find my way back, my way anymore

No, I

No, I

Forgive them that tear down my soul

And bless them that they might grow old

And free them so that they may know

That it's never too late

For the many times what seemed like a memory

I searched and found the ways you used to lure me in

Oh, I found the ways, oh why it had to be

Mired in denial and saw all the rain

If we ever find it's true

That we have the strength to choose

Oh, freedom or the chains

We have together

I'm gonna tell you a story

Stand up for righteousness

What? (Stand up for justice)

What? (Stand up for truth)

How can a person grow up with all this around them?

You got to call on that something

Where does it come from?

That can make a way out of no way

All this hatred?

What we've got here is

(Fear)

That power that can make a way out of now no way

Failure to communicate

I tell ya I seen the lightning

I've heard the thunder roll

Everybody's acting like we can do anything

And it don't matter what we do

Maybe we gotta be extra careful

Because maybe it matters more than We even know

Sometimes (hatred isn't somethin' you're born with)

I feel discouraged, it gets taught

Sometimes I feel discouraged, I felt this fear

He promised never to leave me

Never to leave me alone, no never alone, no never alone

Let's get something straight, alright?

Promised never to leave me

This whole thing was fucked up

Never to leave me alone

All men betray all lose heart

I don't want to lose heart, I want to believe

Black men and white men together at the table of brotherhood

I have a dream

Free at last, free at last, thank God almighty we are free at last

Oh I won't be told anymore (if we ever find it's true)

That I've been brought down in this storm (that we have the strength to choose)

And left so far out from the shore (oh, freedom or the chains)

That I can't find my way back, my way anymore (we have together)

Oh no I won't be told anymore (if we ever find it's true)

That I've been brought back in this storm (that we have the strength to choose)

And left so far out from the shore (oh, freedom or the chains)

That I can't find my way back, my way anymore (we have together)

(Oh, oh)

Σκέψεις για την πανδημία


Σε μια εξαιρετική συνέντευξη ο ηθοποιός Σπύρος Σαραφιανός περιέκλεισε το νόημα της ζωής. <<Τα παιδιά είναι ο χαμένος μας παράδεισος>>.

Το σχόλιο μου είναι πως πρέπει να προστατεύσουμε πάση θυσία τα παιδιά από τον πάταγο που αναδύεται μία νέα εποχή ανάμεσα σε δύο πραγματικότητες, την φυσική και την διαδικτυακή. Μέσα σε αυτή τη δίνη θα πρέπει να τα παρέχουμε κάθε είδος θεραπείας για την πανδημία, βάζοντας εμάς στην άκρη.

Ώστε να διέλθουν αλώβητα από αυτές τις δύο συγκρουσιακές καταστάσεις, όπου η τεχνητή νοημοσύνη προσπαθεί να κερδίσει την διακυβέρνηση από την ανθρώπινη πρωτοβουλία με όχημα την κατάσταση εκτάκτου ανάγκης της πανδημίας, αγνοώντας οι δημιουργοί της τον άγνωστο Χ στη συνάρτηση που ο άνθρωπος στηρίζει όλη την πορεία του. 

Την Ελπίδα που είπαν κάποτε στο κουτί της Πανδώρας. Την Ελπίδα που στις πιο δυσοίωνες στιγμές της ανθρωπότητας, όπου οι στιγμές της αποκάλυψης πλήθαιναν με τον Δάντη να εμπνέεται τη Θεία Κωμωδία , έδειξε το δρόμο για την αναγέννηση κι όχι την επικράτηση του μεσαίωνα ως αγγυλωτικών αντιλήψεων, αλλά ως μέσο μετάβασης.

Την Ελπίδα που γεννά τον ανιδιοτελή εθελοντισμό και μέσα στις δύσκολες στιγμές που θα βιώσουμε, θα αναδυθεί για ακόμη μία φορά, βγάζοντας τον πλανήτη από το τέλμα, παραδίδοντας τις πιο σκοτεινές γωνίες στην κόλαση , όπως έγραψε στην εισαγωγή του στο Inferno ο Dan Brown, σε εκείνους που διατηρούν την ουδετερότητα τους σε εποχές ηθικής κρίσης. 

Αυτή η Ελπίδα γέννησε τον εθελοντισμό στον πόλεμο του 40 με τις γυναίκες της Πίνδου να τροφοδοτούν μέσα στα χιόνια τον Ελληνικό Στρατό στη μάχη κατά του ναζιστικού άξονα. Η ελπίδα και η πίστη ότι νικάται ο αήττητος και ισχυρός. Αυτή η ελπίδα οδήγησε πολλές γυναίκες να συστρατευθούν στον Ερυθρό Σταυρό και να παράσχουν τις πρώτες βοήθειες στους τραυματίες, στους αρρώστους, στους κρυοπαγημένους από γάγγραινα που χάνανε τα άκρα τους και γυρεύοντας λίγη ακόμα μορφίνη, βρίσκανε μέσα στον πυρετό τους ένα χάδι στο μέτωπο, που τους έδινε δύναμη να συνεχίσουν να ζουν. 

Αυτή την ελπίδα χάσαμε σε αυτή την πανδημία. Αυτή την ελπίδα πρέπει να βρούμε για να βγούμε νικητές με τις λιγότερες απώλειες.

 Ειδάλλως όσα εμβόλια, χάπια και θεραπείες και να έρθουν, δεν θα τελειώνουν ποτέ η απογοήτευση, ο θυμός, η οργή, η λύπη, ο θρήνος και η πικρία & δεν θα παραχωρούν τη θέση τους στο χαμόγελο και στην όρεξη για ζωή. Η βία και τα παράγωγά της θα αυξάνονται. Και το γκρίζο θα μαυρίζει τις σκέψεις μας παρασύροντας μας στη δημαγωγία και στο τέλος της δημοκρατίας. 

Για αυτό, ας γίνει μία νέα αρχή και αυτοί που μπορούν να κληθούν να θωρακίσουν την πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας. 

Δεν μπορεί το brain drain να στέγνωσε όλη τη χώρα από μορφωμένους νέους ανθρώπους, που μπορούν να βοηθήσουν στην πρωτοβάθμια περίθαλψη. Χρειάζεται ανακατανομή των δυνάμεων.

Χρειαζόμαστε να ξυπνήσει το ελληνικό αίσθημα αλληλοβοήθειας, όπως το 1940 και ο χρόνος να παγώσει εκεί. Σε εκείνο τον πόλεμο η Ελλάδα έδειξε δύο πρόσωπα. Του ήρωα στον έξω κόσμο και μερικών μαυραγοριτών και δοσίλογων κατά τη διάρκεια της κατοχής. 

Ας παραμείνουμε στο πρώτο, στο ιδανικό του ήρωα όπως φαντάζει στα μάτια των μικρών παιδιών όταν διαβάζουν τους δώδεκα άθλους του Ηρακλή, όταν διαβάζουν σαν παραμύθι την Οδύσσεια.

 Ας μην καταλήξει η αδιαλλαξία μας να πληθύνει τις σποραδικές οικογενειακές τραγωδίες, σαν το καράβι με τους συντρόφους του Οδυσσέα πριν φτάσει στην Ιθάκη. 

Στο χέρι μας είναι. 

Κι όλα αυτά για να κρατήσουν τα παιδιά την ελπίδα και το χαμόγελο. 

18.12.2021

Μ Α



Παρασκευή 28 Μαΐου 2021

Απαρνηθήκαμε τα αδέλφια μας

 


Στη Σαμαρίνα, στο μνήμα του Μακεδονομάχου καπετάν Αρκούδα (Γεώργιου Λεπιντάτου) (1856-1906). Αυτοί οι πολεμιστές στα βουνά της υπόδουλης ακόμα Μακεδονίας και Ηπείρου αντιμετώπισαν τρεις αντιπάλους. Τους Τούρκους, τους κομιτατζήδες και την ρουμάνικη προπαγάνδα που προσπαθούσε να διεισδύσει μέσω λίγων προθύμων στα βλαχοχώρια, αν και είχε καταδικαστεί συλλογικά η δράση τους από την έναρξη αυτής.

Στο παρόν, η επιγραφή στον τάφο του ξεθώριασε, φαίνεται αχνά όπως οι μνήμες μας για ποιο λόγο αγωνίστηκαν και έπεσαν ηρωικά για να απελευθερωθεί και η τελευταία σπιθαμή ελληνικής γης και να ανασάνει άφοβα ο κάθε υπόδουλος, έστω κι αν απομείνει ο τελευταίος Έλληνας στη γη. 

Αυτή ήταν άλλωστε και η πεμπτουσία του οράματος του Ρήγα Φερραίου και της Φιλικής Εταιρείας, που το φως τους έσβησε ανολοκλήρωτο πριν την αναγέννηση του γένους μέσα σε έριδες, φιλονικίες, εγωκεντρισμό και αρχομανία.

Σε αυτό το παρόν λοιπόν αρνηθήκαμε για μία ακόμη φορά την ψήφο των αποδήμων Ελλήνων, φοβούμενοι την αλλαγή του status quo και τα "καινά δαιμόνια" που θα εισάγουν και θα αλλοιώσουν τον παρηκμασμένο τρόπο ζωής μας. Δεν τους αρνηθήκαμε την ψήφο απλά, τους καταδικάσαμε και μαζί με αυτούς το όραμα όσων πολέμησαν για να υψώνουμε τη σημαία μας αγέρωχα. Αρνηθήκαμε τα αδέλφια μας. Σαν να τους κηδεύσαμε. 

#greece2021

Μιχάλης Αβέλλας

Τετάρτη 5 Μαΐου 2021

Ατομικές μονάδες υγείας

 


Γιατί είναι χρήσιμο το οξυγόνο στος ασθενείς covid; Γιατί προκαλεί υποξία και πνευμονία και σε συνδυασμό με την αυξημένη μεταδοτικότητα προκαλεί την πανδημία και το σοκ στο παγκόσμιο σύστημα υγείας, ώστε να παραχθούν τα φάρμακα, οι θεραπείες & τα εμβόλια που να επαρκούν για όλο τον πλανήτη.

Υπάρχουν τρεις παροχές οξυγόνου.

1. Οι φιάλες οξυγόνου που όμως διαρκούν από 24-72 ώρες και απαιτούν επαναγέμιση και άρα μετακίνηση και κίνδυνο διασποράς μέσα στις μονάδες νοσηλείας .

2. Οι συμπυκνωτές οξυγόνου που απαιτούν μόνο συνεχή σύνδεση με ηλεκτρικό ρεύμα και μπορούν να συνδεθούν σε ασθενείς έως 5 παιδιά ή έως 2 ενήλικες ανάλογα με τις ανάγκες αέριου οξυγόνου. Κόστος έως 1000 δολλάρια.

3. Οι γεννήτριες οξυγόνου, που είναι μια μακροχρόνια επένδυση και παράγει οξυγόνο έως 5000 λίτρα ανά ώρα και μπορεί να τροφοδοτήσει μία νοσοκομειακή μονάδα με ανάγκες 15-20 ασθενών ημερησίως. Κόστος 100.000 δολλάρια.

Για αυτόν ακριβώς το λόγο επιμένω για ατομικές μονάδες υγείας που μπορούν να ανακουφίσουν το ΕΣΥ και να λειτουργήσουν ως σύγχρονα λοιμοκαθαρτήρια.

Σε ισόγειο χώρο, είτε κλειστά γυμναστήρια είτε ανενεργά γήπεδα για στέγαση ανά επαρχία ή νησί ατομικών προκάτ θαλάμων με ατομική τουαλέτα, παρακολούθηση online με webcamera, αγορά γεννήτριας ρεύματος και αγορά γεννητριών οξυγόνου και αγορά αποστειρωτών χώρου με τη χρήση uv lights , ώστε να μειώνονται οι πιθανότητες ενδονοσοκομειακών λοιμώξεων.

Μία μακροχρόνια επένδυση που θα δώσει όχι μόνο την βεβαιότητα ότι δεν θα καταρρεύσει το σύστημα υγείας σε ένα μελλοντικό ξέσπασμα, αλλά θα δώσει την αυτοπεποίθηση για την επανεκκίνηση στην κοινωνία.

05.05.2021

Μιχάλης Αβέλλας

Κυριακή 2 Μαΐου 2021

Στοχασμοί με αφορμή μια ταινία

 


Εξαιρετικές ερμηνείες με αναδρομή στο χρόνο της μικρασιατικής καταστροφής και την ιστορία ενός ματωμένου νυφικού την ημέρα του μεγάλου διωγμού των Ελλήνων της Σμύρνης.

Και να μην ξεχνάμε, σαν σήμερα 02 Μαΐου 1919 ξεκινά η απόβαση του ελληνικού στρατού στην Σμύρνη για την εφαρμογή της συνθήκης των Σεβρών και ειδικότερα η 1η μεραρχία του ελληνικού στρατού  με εντολή του συμμαχικού συμβουλίου και γίνεται δεκτή με ενθουσιασμό από το πολυπληθές ελληνικό στοιχείο της πόλης. Αρχή της Μικρασιατικής Εκστρατείας.

Πόσα λάθη οδήγησαν στην καταστροφή της μεγαλύτερης στρατιάς των εποχών με την μεγαλύτερη γενοκτονία των Ποντίων και τον  ξεριζωμό των μακραίωνων ριζών. Μιας πληγής που όπως έλεγε και ο δάσκαλος, ο Λιαντίνης, ξεκίνησε από την πύλη των λεόντων και τον τρωικό πόλεμο και έκτοτε παραμένει ανοιχτή.

Μέρες παθών



 Μέρες παθών του Χριστού ας σκεφτούμε αυτούς τους συνανθρώπους μας απανταχού στη γη όπου δίνουν την μάχη τους άλλοι μέσα από μια κλινική μες στη μοναξιά που γέννησε ο ιός παρακαλώντας το Θεό να ανεβεί το οξυγόνο τους και να σταθούν ξανά στα πόδια τους.

Άλλοι πιο άτυχοι δεν έχουν την πολυτέλεια της νοσοκομειακής περίθαλψης καθώς το σύστημα υγείας κορέστηκε και βλέπουμε εικόνες από άλλες χώρες να μοιράζονται το οξυγόνο και να περιμένουν στα πεζοδρόμια έξω από τα νοσοκομεία.

Μήπως αυτοί οι άνθρωποι κι ας μην έχουν ασπαστεί τον Χριστιανισμό δεν σηκώνουν το σταυρό τους και αναμένουν ένα θαύμα , μια προσωπική Ανάσταση; 

Πόσο πιο πανανθρώπινο θα μπορούσε να είναι το μήνυμα του Μεσσία που έφερε με τα πάθη του, τη Σταύρωση και Ανάσταση Του με την αρά του προπατορικού αμαρτήματος και την ευκαιρία για την ζωή την αιώνιο. 

Κι όλα αυτά ενόσω εμείς ασχολούμαστε διαρκώς με τα εφήμερα. 

Κι αν ακολουθούσαμε κατά την πανδημία όπως Εκείνος το μοναχικό του δρόμο προς το Γολγοθά , ως κατ'εικόνα και καθ'ομοίωσιν πλάσματα της δημιουργίας, θα τα είχαμε καταφέρει. Αλλά φευ προτιμήσαμε να πορευτούμε την οδό της γενναίας αμφισβήτησης. Πού είναι οι νεκροί, αναρωτιόντουσαν; Πού είναι τα κρούσματα και ως άλλοι άπιστοι Θωμάδες θελήσαμε να βάλουμε επί τον τύπον των ήλων. Και ιδού οι νεκροί. 

Αν θελουμε πραγματικά να βοηθήσουμε τον συνάνθρωπο μας και να κάνουμε μια πράξη αγάπης ας αφήσουμε τις μεγάλες μαζώξεις στις πλατείες και στις αυλές. Ας περιοριστούμε σε στενό οικογενειακό κύκλο και δεν θα το μετανιώσουμε. Θα έρθουν μέρες να χαρούμε και να γελάσουμε. Τα φάρμακα είναι στο τελικό στάδιο και με τη βοήθεια των εμβολιασμών θα έρθει ένα τέλος. 

Ένα τέλος όμως που πάντα θα είναι μια νέα  αρχή  που θα μας χτυπάει την πόρτα ανά άγνωστα χρονικά διαστήματα και η νίκη την επόμενη φορά , θα οφείλεται στα ευήκοα ώτα, όταν προορατικοί ανθρώποι που ως άλλοι Ιωσήφ προειδοποιούν και ερμηνεύουν τα όνειρα του Φαραώ για την εποχή των ισχνών αγελάδων που έρχεται  και αυτός υπακούει και προετοιμάζει το κράτος.

Στην περίπτωση μας η ανάγνωση της πανδημίας ας μας κάνει πιο σοφούς κι ας προετοιμαστούμε με καινοτόμα προγράμματα για να μην ξαναέχουμε τα ίδια. 

Καλή Ανάσταση στην ανθρωπότητα! 

Δεν μας περισσεύει κανείς.

Τρίτη 13 Απριλίου 2021

Κάνε Θεέ μου να μη διχαστούν ξανά οι Έλληνες.


Σαν σήμερα, 13 Απριλίου 1204 η Πόλη παραδινόταν στα χέρια των σταυροφόρων. Τι συνέβη όμως;

Ναι αλλά δεν την πολιόρκησαν καν. Άνοιξαν τις πύλες γιατί μάλωναν οι διάδοχοι μεταξύ τους. Ήταν τόσο μεγάλη η διαφθορά στο Βυζάντιο που είχε πάρει το δρόμο του Ναδίρ και καταπίεζε τους ίδιους τους υπηκόους του. Οι ακρίτες είχαν χάσει την γη τους από τους αυλικούς, η φορολογία ήταν μεγάλη, η αδικία ακόμη μεγαλύτερη, ο καταστροφικός εμφύλιος των θεμάτων μεταξύ 1050-1070 στη Μικρά Ασία και στην περιοχή της Ανατολίας ήταν τόσο τεράστιος, ώστε η μάχη στο Ματζικέρτ το 1071 με νικητή τον Αλπ Ασλάν και την αιχμαλωσία του αυτοκράτορα ήρθε σαν το επιστέγασμα. Μετέπειτα δε με τη μάχη στο Μυριοκέφαλο το 1172 ήρθε το τελειωτικό χτύπημα. Οπότε και το Βυζάντιο για να ορθώσει το ανάστημα στην ισλαμική άνοδο που έψαχνε τον ηγέτη της στο πρόσωπο του Σαλαντίν παραχώρησε δικαιώματα ναυσιπλοϊας και εμπορικών χρήσεων στη Δύση, Βενετούς και Γενουάτες.

Αντιλαμβανόμενοι οι δυτικοί το μέγεθος της βυζαντινής διαπλοκής, αποφάσισαν να αλλάξουν ρου και από Ιεροσόλυμα ανήλθαν στην Πόλη, όπου τους ανέμενε ο Αλέξιος.

Η συνέχεια είναι γνωστή με τον Ερρίκο Δανδόλο και την μεταφορά της Αυτοκρατορίας της Νίκαιας υπό σημαία του Ιωάννη Βατάτζη. Ιστορικές πηγές αναφέρουν ότι κατεδίωξε το πλοίο που μετέφερε τον ακάνθινο στέφανο του Ιησού αλλά μέσα στην θαλασσοταραχή διέφυγε στη Δύση.

Έπειτα η συμμαχία ήταν περίπλοκη καθώς ο μεγαλύτερος εξ ανατολών κίνδυνος ήταν η άνοδος των μογγολικών φυλών που σαρώναν τα πάντα στο πέρασμά τους και θα διέλυαν την αυτοκρατορία των Σελτζούκων που θα την διαδέχονταν οι Οσμανλήδες και θα ίδρυαν την Οθωμανική αυτοκρατορία.

Το Βυζάντιο είχε περάσει σε δεύτερη μοίρα και πιθανόν να είχε πέσει νωρίτερα αν το ξέσπασμα της πανώλης που μεταφέρθηκε από την Χρυσή ορδή καταρχήν στην πολιορκία της Κριμαίας και με πλοία μέσω των ποντικών στα λιμάνια της Δύσης , παρά την καραντίνα. Τα τρωκτικά μέσα από τα αμπάρια εισήλθαν από την αγκυρωση στα λιμάνια και λόγω των χαμηλών υγειονομικών συνθηκών της εποχής μεταφέρθηκε στον γενικό πληθυσμό.

Για αυτό πριν κατηγορήσουμε αυτούς που τους δώσαμε το δικαίωμα να μας κατακτήσουν, ας στρέψουμε το βλέμμα μας στον καθρέφτη και στην αιώνια σπορά που θέλει να υποφέρει από προδοσία.

Οι ιστορικές μνήμες για τον ξεπεσμό μιας αυτοκρατορίας ή ενός κράτους πρέπει να αναζητώνται στο αίσθημα δικαίου που επικρατεί στην κοινωνία και στην ευημερία των μικρομεσαίων, που αποτελούν στην ουσία τους διαχρονικούς ευγενείς (ιππείς) που μεταφέρουν όχι απλά τον πλούτο, αλλά την πολιτιστική κληρονομιά και παραδόσεις ατόφιες ως διαθήκη για το γένος και όχι να υπογραφεί νόμους για παραχώρηση των αρχαιοτήτων σε ξένα ιδρύματα και μουσεία , αλλά να διεκδικεί τον επαναπατρισμό όσων κοσμούν τα ξένα κράτη τον καιρο της τετρακοσαετούς δουλείας και όχι μόνον με σκοπό την αναστήλωση τους. Ούτε και να τσιμεντώνει την Ακρόπολη και να θέλει να αφήσει το όνομα ένας θνητός πάνω σε ένα αιώνιο έργο. Οποία ασέβεια.

Αν θέλει η Ελλάδα να γίνει πραγματικά σπουδαία ξανά και όχι ο παρίας των εθνών, πρέπει να αναζητήσει την ισοκατανομή και να επαναφέρει το αίσθημα του ισοζυγίου στους πολίτες της και ειδικότερα στα όρια της με την πατρική αγάπη του Ιακώβ προς τον Ιωσήφ, που από φθόνο τον πέταξαν τα αδέλφια του στο λάκκο και στην αιχμαλωσία.

Πρέπει να αγαπήσει τον αδελφό της και όχι τον εχθρό της.

Ας μείνουν στη θύμηση μας οι στίχοι του εθνικού ποιητή :

Η διχόνοια που βαστάει ένα σκήπτρο η δολερή,

Καθενός χαμογελάει

Πάρτο λέγοντας κι εσύ.

Είναι κρίμα καθώς ζούμε ιστορικές στιγμές και βρισκόμαστε στο αντίθετο σημείο του κύκλου της ιστορίας, ώστε να μην αδράξουμε την ευκαιρία να λαμπρύνουμε ξανά. Σημείο καμπής θα είναι ο δείκτης διαφθοράς και η ανεκτικότητα στην κοινωνία.

Κι ας είναι βαρύ το κλίμα, επειδή το τελευταίο χρονικό διάστημα με αφορμή την πανδημία και τα υγειονομικά μέτρα, όπως και νομοσχέδια που διεγείρουν μερίδα συμπολιτών, που επέτεινε ο εγκλεισμός με τον χωροχρονικό περιορισμό ελευθερίας κίνησης, συμβάλλοντας σε αυτό η αμφιβολία μήπως τα μέτρα γίνουν πειρασμός, ώστε η επαναφορά τους να μην επανέλθει ποτέ το ίδιο με τη βοήθεια της τεχνητής νοημοσύνης, θα κάνω μια ευχή.

Κάνε Θεέ μου να μη διχαστούν ξανά οι Έλληνες. Είμαι σίγουρος πως στο μέλλον θα ακουστούν χριστιανικά τροπάρια μέσα από την Αγία Σοφία. Ως πότε θα τιμωρούμαστε για λάθη του παρελθόντος;

13.04.2021 

Μ Α


12.04. Ημέρα μνήμης για εθνικούς ήρωες.




 Εμείς τις σημαίες μας τις είχαμε μεσίστιες για εσένα που έπεσες για την Ειρήνη στην πατρίδα μας , για το Αιγαίο πέλαγος μας.

Το μήνυμα ελήφθη. 

Από εκεί ψηλά που είσαι Γιώργη να μας προσέχεις. 

12.04.2018: Πέρασε στην αιωνιότητα ο Σμηναγός Γιώργος Μπαλταδώρος μαζί με τα όπλα του, τιμώντας τους όρκους του γένους μας: 

«Ού καταισχυνώ όπλα τά ιερά,

ούδ' εγκαταλείψω τόν παραστάτην,

 ότω άν στοιχήσω.»

Σαν σήμερα το 2018 μετά από αερομαχία για την προάσπιση των ελληνικών αιθέρων πέφτει στο βυθό του Αιγαίου με το mirage ο Γιώργος Μπαλταδώρος. Σήμερα , 12.04.2021 ανεβαίνει για να τον συναντήσει ένας σύγχρονος εθνικός ευεργέτης μας, ο  Υποστράτηγος επί τιμή Ιάκωβος Τσούνης. Ο άνθρωπος που χάρισε όλη την περιουσία του στις ένοπλες δυνάμεις για να μη χαθεί μήτε σπιθαμή γης, μήτε μίλι θαλάσσης ή αέρα από αδυναμία του έθνους.  

Κλείνοντας τον επικήδειο με τα λόγια του: 

<<Δίχως πατρίδα, ούτε ο πλούτος, ούτε η δόξα ούτε οι χαρές υπάρχουν. Όλα χάνουν την αξία τους, είναι γνωστό σε όλους>>• Προβληματιζόμενοι από την διαθήκη του πως : <<Η ελευθερία που κερδίσαμε με κάθε κόστος ήταν δευτέρας κατηγορίας γιατί ακολουθούμε την ασυδοσία ως ελευθερία και ως Ελευθερία Ελλήνων Πολιορκημένων>>. 

Αυτή η ασυδοσία που προσπαθεί να κυριαρχήσει παντού με τα προσωπεία της φτάνοντας στο σημείο να  εκτελέσει δημοσιογράφο μέρα μεσημέρι εν μέσω της οδού δεν πρέπει να περάσει.


Καλό ταξίδι Γιώργο!



Καλό ταξίδι Γιώργο Καραϊβάζ. Στάθηκες συμπαραστάτης και μετέδιδες ανυστερόβουλα τη φωνή, το παράπονο, την αδικία και τις προτάσεις για μια καλύτερη αστυνομία, για μια καλύτερη κοινωνία. Συναντηθήκαμε μόνο μια φορά στο Αρχηγείο στην παρουσίαση του τοπικού αστυνόμου , αλλά ήταν σαν να σε γνώριζα χρόνια , κάθε φορά που δημοσίευες ένα κείμενο μου για να αλλάξουμε τα κακώς κείμενα, για να συμβαδίσουμε με την εξέλιξη που ερχόταν.

Κι είναι κρίμα! Όταν δολοφονείται ένας δημοσιογράφος είναι μια μαχαιριά στην δημοκρατία, μια μαχαιριά στην ελευθερία έκφρασης λόγου. Πολλώ δε μάλλον σε έναν κόσμο που αλλάζει και σκληραίνει άρδην και με τα μέτρα των χρονικών και γεωγραφικών περιορισμών κινήσεως, οι άνθρωποι ασυναίσθητα σιγά σιγά ενσωματώνουν την ψυχολογία των πρωτανθρώπων των σπηλαίων με τον δια ζώσης συναινετικό διάλογο να αντικαθίσταται από την ωμή βία με το σπήλαιο να είναι το σπίτι πλέον και το κυνήγι για επιβίωση να είναι η εργασία.

Θα θυμόμαστε την πολυσυλλεκτική ενημέρωση που έπραττες στο BLOKO.gr που είναι απαραίτητη για την κοινωνική ώσμωση.

Ίσως αυτός ο ανοιχτός διάλογος στην πλατεία Εξαρχείων να γίνει κάποια στιγμή κι εσύ να καμαρώνεις από ψηλά με τις σκιές που κυνηγάνε την κοινωνία μας να διαλυθούν από την αλήθεια.

Αναπαύσου εν ειρήνη! Θερμά συλλυπητήρια στους οικείους σου.

10.04.2021

Μ Α


Δευτέρα 5 Απριλίου 2021

«Άμποτε, ήρωα Μάρκο, κι εγώ από τέτοιο θάνατο να πάω». Ιστορίες ηρώων του 1821

«Άμποτε, ήρωα Μάρκο, κι εγώ από τέτοιο θάνατο να πάω».


Εδώ σε αυτά τα άγρια βουνά, από κάτω κείτεται μέσα στα βράχια η Παναγία η Προυσσιώτισσα. Εδώ το 1823 μετέφεραν τον Καραϊσκάκη σε ένα φορείο από κλαδιά τα παλληκάρια του, ημιθανή υποφέροντας από αρρώστια στα πνευμόνια για να ιαθεί.

Γνωστός για τα ανέκδοτά του ήταν αρκετές μέρες στο μοναστήρι χωρίς βελτίωση και τον παρακινεί ένας καλόγερος να τάξει κάτι στην Παναγία για το καλό του.

Απάντησε τι να δώσω, άλλο από το μουλάρι μου δεν έχω και το τάζω, προσπαθώντας να χαμογελάσει μες στον πόνο του. Όταν βελτιώθηκε κάπως η υγεία του πριν αναχωρήσει από το μοναστήρι, έδεσε το μουλάρι του στην πόρτα της εκκλησίας , εκστομίζοντας τον σατυρικό του λόγο:

-Που να το’ ξερα ‘γω πως ήθελες μουλάρι για να με γειάνεις τόσους μήνες…

Έπειτα, την Πρωταπριλιά του 1824 στην εκκλησία της Παναγιάς στο Αιτωλικό, έλαβε χώρα ένα από τα πιο μελανά στίγματα στην ιστορία του ξεσηκωμού, από την στημένη καταδίκη του για προδοσία με τους Τούρκους, από τον Μαυροκορδάτο που τον κατάτρεξε όσο κανείς άλλος, αποστερώντας του όλα τα αξιώματα μέχρι να μετανοήσει επιστρέφοντας στα χριστιανικά και ελληνικά χρέη του και δίνοντας του 48 ώρες προθεσμία να αναχωρήσει.

Μάλιστα δε υπάρχει ένα απόσπασμα από γράμμα του Μαυροκορδάτου:

«Μανθαίνω ότι είναι κακά άρρωστος… Η φθίσις του έφθασεν εις τον τρίτον βαθμόν… ίσως ο Θεός μας απαλλάξη από αυτόν…»

Ο ασθενής στρατηλάτης μεταφερόμενος πάλι σε ένα ξυλοκρέβατο από κλαδιά είχε προορισμό τα Άγραφα ήταν κυνηγημένος κι από Τούρκους και από το πρωτοπαλίκαρο του Μαυροκορδάτου, τον Ράγκο. Εκείνοι που τον καταδικάσανε για προδοσία, τώρα επιτίθεντο από κοινού με τους Τούρκους. Ο Μαυροκορδάτος προς τον Ράγκο έγραψε σε ένα γράμμα: «Ήθελα λάβει μεγάλην ευχαρίστησην, αν τον επιάνατε…»

Στο Καρπενήσι απάντησε στην Γραμμένη Οξυά τον Α. Ίσκο, τον Γ. Δράκο, τον Χρ. Περραιβό και άλλους οπλαρχηγούς που έτρεξαν να τον βοηθήσουν. Εκεί φιλοξενήθηκε στη Δόμνιτσα από τους Γιολδασαίους και άλλους φίλους του και παρακάλεσε τον παπα-Γιάννη, μόλις τον είδε να μπαίνει στην πόρτα:

«Παρακάλα, παπά μου, το Θεό να γίνω καλά για το Γένος».

Και στην 27 Μαϊου 1824 έγραψε αυτή τη γραφή στο Διευθυντήριο, στον Μαυροκορδάτο:

«Εμένα η κακή τύχη μου και αρρώστησα οπίσω. Δεν ηξεύρω κιόλα από τα κρύα τα πολλά ήταν ή από τους τόσους αφορισμούς όπου μου εκάματε, και σε παρακαλώ να με συγχωρέση η Διοίκησις και όλοι οι χριστιανοί και να μου σταλθεί και μία ευχή συγχωρητική παρά του αρχιερέως.»

Δεν του απάντησε ποτέ και κινήθηκε προς το Ναύπλιο , για να συναντήσει την ιστορία μέσα από τον εμφύλιο διχασμό και λαμπρές νίκες στην Ρούμελη μέχρι το ηρωικό τέλος του στο Φάληρο την 23η Απριλίου 1827, όπου σηκώθηκε βαρειά άρρωστος με πυρετό να ανακόψει τα στρατεύματα του Κιουταχή.

Εν τέλει, εκπληρώνοντας έτσι την ευχή του στο νεκρό σώμα του Μπότσαρη που μεταφέρθηκε στο νάρθηκα του ναού της Παναγίας Προυσσιώτισσας μετά τη νίκη του στο Κεφαλόβρυσο την 9η Αυγούστου 1823 και μόλις το έμαθε ο ασθενής στρατηλάτης, σηκώθηκε από το στρώμα του και σύρθηκε ως το λείψανο. Έσκυψε έπειτα και φίλησε με δάκρυα το νεκρό κι είπε:

«Άμποτε, ήρωα Μάρκο, κι εγώ από τέτοιο θάνατο να πάω».

«Ο Μάρκος ήτανε τρανός. Είχε νου που δεν είχε άλλος, είχε καρδιά λιονταριού και γνώμη δίκια σαν του Χριστού. Ούτε το δάχτυλό του δεν του φτάνουμε».

Ας μείνουν χαραγμένα στη μνήμη μας τα τελευταία του λόγια:

«Ελάτε να σας φιλήσω».

Για αυτό συνέβη η εθνική παλιγγενεσία αν και πέρασε από μύρια κύματα εγωισμών, συνωμοσιών, προδοσίας. Γιατί τα τελευταία λόγια των ηγετών ήταν λόγια αγάπης και ομονοίας. Λόγοι εγκαρδιωτικοί. Λόγοι που τιμούν με τις πράξεις τους τα ιδανικά του ηγέτη όπως τον έβλεπε ο Καραϊσκάκης στο πρόσωπο του Μάρκου Μπότσαρη.

Αυτά είναι τα βουνά της Ελλάδας μας που κράτησαν την σπορά του Ελληνισμού.

05.04.2020

Μιχάλης Αβέλλας

Υ.Γ.: Αυτό το βιβλίο που με συνεπήρε από τη Σχολή Αστυφυλάκων Καρδίτσας και μου το δώρισε ο τότε Διοικητής μου, ο Δημήτρης Καλλιαντζής πιθανόν και από παρόρμηση όταν έβλεπε ότι καθόμουν επί ώρες στον ελεύθερο χρόνο στη βιβλιοθήκη της σχολής και μελετούσα την εκτός ύλης στρατιωτική ιστορία.

Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2021

Προς τους Νεοέλληνες. Ένα μήνυμα από το 1824

Προς τους Νεοέλληνες. Ένα μήνυμα από το 1824



Το 1824 ο Γάλλος λόγιος της εποχής Claude Fauriel (Κλοντ Φοριέλ), ένας πραγματικός Φιλέλληνας κατάφερε να συγκεντρώσει και να εκδώσει στο τότε ευρωπαϊκό αναγνωστικό κοινό που διψούσε για Ελλάδα, αναγέννηση και κλασικό πολιτισμό τα δημοτικά τραγούδια της σύγχρονης Ελλάδας.
Λόγω του μεγάλου όγκου ακολούθησε δεύτερος τόμος το 1825.
Αυτός ο μεγάλος ευεργέτης μας, πριν απελευθερωθούμε καν, έχοντας την ισχυρή πεποίθηση ότι με κάποιο τρόπο θα τα καταφέρναμε, μας έστειλε ένα μήνυμα από το 1824.
Ένα μήνυμα προς τους Νεοέλληνες, που πρέπει να το ακούσουν μέσα τους πολύ καλά οι αναθεωρητές της ιστορίας και της σύγχρονης τέχνης. 

«Προς τους Νεοέλληνες - 1824

ΑΝ ΕΠΑΝΑΚΤΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ανεξαρτησία τους, αν έλθει η μέρα που θα μπορέσουν να αναπτύξουν ειρηνικά τα σπάνια χαρίσματα με τα οποία τους έχει προικίσει η φύση, τότε υπάρχει κάθε ελπίδα σύντομα να πλησιάσουν και ίσως ξεπεράσουν σε πολιτισμό τα αλλά έθνη της Ευρώπης. 
Θα ανθίσουν πάλι στη χώρα οι επιστήμες, η φιλοσοφία θα έχει εκεί νέες σχολές και οι καλές τέχνες θα δημιουργήσουν ξανά αριστουργήματα. Θα έχουν, χωρίς αμφιβολία, και μεγάλες ποιητικές συνθέσεις, στις οποίες η τέχνη θα έχει προσφέρει ό,τι μπόρεσε. Αλλά, αν είναι δυνατόν, αυτές οι τόσο ωραίες ελπίδες ας μην τους προκαλέσουν την περιφρόνηση προς ένα μέτριο και εύκολο έργο! Ας σπεύσουν να συλλέξουν ό,τι δεν έχει χαθεί από τα δημοτικά τους τραγούδια. Η Ευρώπη θα τους οφείλει ευγνωμοσύνη για ό,τι κάνουν για να τα διαφυλάξουν. Και οι ίδιοι θα είναι γοητευμένοι μια μέρα, γιατί θα μπορούν να γνωρίσουν τα προϊόντα μιας σοφής και καλλιεργημένης ποίησης, τα απλά αυτά μνημεία του πνεύματος, της ιστορίας και των ηθών των προγόνων τους.»

Το λάβαμε το μήνυμα οι νεοΈλληνες, έχουμε αντιληφθεί ότι είμαστε στα 200 χρόνια από την εθνική παλιγγενεσία του 1821, έχουμε αντιληφθεί όταν διαπληκτιζόμαστε με ειρωνικά και δηκτικά σχόλια  στα μέσα δικτύωσης τι περιμένουν να δουν από εμάς; Έναν φάρο πολιτισμού και όχι αλλοπρόσαλλου πειραματισμού. 

Και επειδή δεν θελουμε να πληγώνουμε με τα γραπτά και τα λεγόμενα μας, για αυτό και γράφουμε σαν τους μάντεις, γιατί η πορεία της Ελλάδας είναι όπως οι χρησμοί του μαντείου των Δελφών. Διφορούμενη είτε προς την καταστροφή είτε προς την πρόοδο με ροπή προς το πρώτο.
Και όταν φτάνουμε σε αυτή τη ροπή έρχονται τα σημειώματα σαν διαθήκες αυτών των μεγάλων ευεργετών μας, για να μας κυνηγήσουν σαν τις ερινύες από τη λάθος πορεία και με καταλύτη το ελληνικό φιλότιμο βγαίνοντας από τα ερείπια που κληρονομήσαμε, να βαδίσουμε  πάλι στον δρόμο της δόξας. 
#greece2021 Greece 2021

Μ Α

Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2021

Κάποτε στον Όλυμπο

Κάποτε στον Όλυμπο. 
Θυμάμαι στο καταφύγιο στα 2100 είχε έρθει μούσκεμα στον ιδρώτα από την κατάβαση ένα νεαρό ζευγάρι Ευρωπαίων. Εμείς μόλις είχαμε φτάσει μέσα στο βράδυ, το πρωί θα ξεκινούσαμε για την κορυφή. Αυτό το ζευγάρι δεν είχε ρούχα να αλλάξει. Τους λυπήθηκα. Τους έδωσα τη ζακέτα που θα τη φορούσα για το κρύο στην κορυφή.  Μοιραστήκαμε στο τέλος την ζακέτα του Λεωνίδα. 
Αυτό το ζευγάρι με ρωτά που να την αφήσουμε. Τους απαντώ όταν φτάσετε στα 1100 στα πριόνια να την αφήσετε στον Δημήτρη. Κι αν τη χρειάζεστε, δώρο. 
Άλλη φορά μέσα στην άγρια νύχτα καλοκαίρι πάνω στο βουνό, κάποιοι ορειβάτες είχαν ξεμείνει από φακό για να κινηθούν στο μονοπάτι. Τους έδωσα τον δικό μου. Που να τον αφήσουμε; Στον Δημήτρη στα πριόνια. Κι αν δεν μπορείτε, δώρο. 
Και τις δύο φορές μου τα έδωσε ο φίλος Δημήτρης. 
Αυτή είναι η αξία της φύσης, εκεί που ο άνθρωπος είναι μόνος του με τη φύση. Κι είναι στη φύση μας όταν κάνεις καλό, να σου επιστρέφεται καλό. 
Κι όταν η ανθρωπότητα έχει κοινό σκοπό αγαθών προθέσεων και τέρπεται η ψυχή από αυτόν, τότε η ανάβαση προς την κορυφή είναι ένα ταξίδι αναψυχής. Ειδάλλως, είναι κίνηση σε παγόβουνο που ξέφυγε από τη γραμμή.

Δευτέρα 4 Ιανουαρίου 2021

Σκέψεις για την πανδημία και την πορεία του ανθρώπου

Μέρες βροχερές, κρύες, καραντίνας ξεθάβουμε παλιές φωτογραφίες και αναμνήσεις και τριγυρνάνε σαν αερικά στη σκέψη μας σαν να θέλουν να τους δώσεις μία ευκαιρία σε έναν χρόνο που δεν επιστρέφει ποτέ στο ίδιο σημείο. Αλλά και να γυρνούσε τι θα άλλαζε; Αλλάζουν τα βιώματα; Αν είχαμε τη δυνατότητα να γυρίσουμε πίσω στον χρόνο, τί θα αλλάζαμε; Είναι πολύ εγωιστικό να λέμε τίποτα. Υπάρχουν πράγματα στη ζωή που έχουμε μετανιώσει. Που θα μπορούσαν να γίνουν διαφορετικά. Τί θα γινόταν αν; Πόσες παράλληλες ζωές θα ζούσαμε; Μήπως άραγε όλη αυτή η πανδημία που επανέρχεται από τα βάθη των αιώνων μήπως έχει κάτι να μας πει για τον τρόπο ζωής που ακολουθούμε; Εμφανίστηκε κάποια στιγμή στην αρχαϊκή περίοδο στον πόλεμο της Τροίας και μετά μέχρι τον λοιμό των Αθηνών κατά τον Πελοποννησιακό πόλεμο χάθηκε. Έπειτα μία τέτοια περίπτωση SARS πιθανόν να ήταν ο θάνατος του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Επειδή όμως κατέρρευσε πολύ γρήγορα δεν πρόλαβε να κάνει διασπορά όπως συνέβη και στις αρχές του 2000. 

Τί έχουμε αλλάξει ή μάλλον καλύτερα τι αρνούμαστε να αλλάξουμε στις συνήθειες μας και είναι δυνατόν να επιβιώνει ένας παλαιοϊός που θα έπρεπε να είχε πεθάνει μαζί με τους δεινοσαύρους; 

Εξελισσόμαστε και υποτάσσουμε την  φύση; Υποτάσσουμε ζώα από το διάβα του χρόνου για βιοπορισμό και τροφή και τώρα τελευταία για προσωπική ικανοποίηση για να συμπληρώσουμε το κενό της μοναξιάς ή της ματαιοδοξίας.

Παρθένα δάση κάθε χρόνο καίγονται είτε υλοτομούνται, ο Αμαζόνιος συρρικνώνεται, και οι πνεύμονες της γης ασθμαίνουν και τροφοδοτούν με λιγότερο οξυγόνο και θα λέγαμε ότι πάσχουν από covid όπως οι άνθρωποι. 

Ενώ την ίδια στιγμή οι δείκτες της παγκόσμιας ατμοσφαιρικής ρύπανσης αυξάνονται με τα αιωρούμενα σωματίδια να απειλούν την υγεία του σύγχρονου ανθρώπου.Παράλληλα η θαλάσσια ρύπανση κι αυτή κλιμακώνεται και τα ποτάμια και λιμναία ύδατα δείχνουν να μειώνονται.

Η δύναμη της ερήμου στην Αφρική τώρα δειλά δειλά αρχίζει να ενεργοποιείται και να παράγει ενέργεια από τον εαυτό της χρησιμοποιώντας τις πρώτες ύλες και τον ήλιο, όμως οι κάτοικοι της μέσα στην φτώχεια παρά τα σπάνια ορυκτά που αποτελούν μονάδες μέτρησης όπως ο χρυσός, τα διαμάντια αναπαράγονται για να πεθαίνουν και να χρησιμοποιούνται ως μεταναστευτικές ροές για να υλοποιήσουν την γεωστρατηγική είτε περιφερειακών δυνάμεων είτε φιλόδοξων μοναρχών που οραματίζονται το παρελθόν.  

Η διαχείριση των απορριμμάτων είναι τραγική ενώ θα μπορούσαν να παράγουν ενέργεια για όλα τουλάχιστον τα δημόσια σημεία. 

 Η διαχείριση για τις νέες ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, αιολική, ηλιακή, υδροηλεκτρική, σύντηξη υδρογόνου βρίσκει ισχυρή αντίσταση στους εκσκαφείς της παλιάς εποχής ως άλλο αρχαίο ιερατείο που απέτρεψε την ατμομηχανή του Ήρωνα από τον 1ο αιώνα μΧ με την πρακτική της εφαρμογή να έρχεται στην  αρχή της βιομηχανικής επανάστασης, το 1712 μ. Χ. 

Αναφορικά με τον ρυθμό γεννήσεων που καλπάζει ο εχθρός του δεν θα είναι απλά η πανδημία, αλλά αν δεν τεθεί έλεγχος θα είναι οι κακουχίες από την έλλειψη πόρων να τραφούν τουλάχιστον 8 δισεκατομμύρια κάτοικοι. Κι αυτό γιατί μεγάλο μέρος αυτού του πληθυσμού βρίσκεται στα όρια του αναλφαβητισμού, σε συνθήκες φτώχειας συχνά ακραίες και έχει στρέψει την μία άκρη του ματιού του στη θρησκεία, που είναι το όπιο των φτωχών για να ξεχνούν τα δεινά τους τρεφόμενοι με υποσχέσεις επουρανίων, αιωνίων και ηλυσίων απολαύσεων με την αναπαραγωγή τους να είναι η κύρια διδαχή και το κύριο μέλημά τους.

'Αραγε όταν ο πρωτόπλαστος είδε το φως λαβών ζωή, αυτός να ήταν ο σκοπός του Θεού; 

Και κλείνω επανερχόμενος στην πανδημία. 

Είναι σαν να έχουμε μείνει στην ίδια πίστα σε ένα παιχνίδι και επανέρχεται όταν φτάνουμε σε ένα checkpoint που πρέπει να το υπερβούμε και το μόνο που αλλάζει είναι τα επιτεύγματα και τα ρούχα των κατοίκων. 

Τί δεν κάνουμε σωστά και επανέρχεται μέσα στον αιώνα, είτε ως γρίπη είτε ως πανώλη είτε ως κορονοϊός; Η επιστήμη ορθά καταπολεμάει την συνέπεια όμως, ποια είναι η αιτία; Αυτό επαφίεται στην κρίση του καθενός, στην δυνατότητά του να αναλύει δεδομένα και να αποδέχεται την πραγματικότητα.  Πώς αλλιώς όταν ο άνθρωπος από το ίδιο σημείο εκκίνησης κατάφερε να δοξάσει το υπέρτατο ον σε χιλιάδες θρησκείες με χιλιάδες γλώσσες και τελετουργικά προσπαθώντας να αγγίξει τη θέωση, αποθέωσε το θάνατο ως λυτρωτικό μέσο τελείωσης μίας ζωής και όχι ως ενός συναρπαστικού ταξιδιού γεμάτου περιπέτειες αναζητώντας την ουράνια Ιθάκη, όπου απλά δοκιμάζονται οι αντοχές του.

Ρωτάνε πολλοί μήπως ήρθε η αποκάλυψη και ο άνομος; Η συντέλεια του κόσμου θα έρθει όταν το κατ' εικόνα και καθ'ομοίωση πλάσμα του υπό ιδανικές συνθήκες ανάλογες πριν της πτώσης της Εδέμ παραδώσει ελεύθερα την ελεύθερη του βούληση και ενέργεια στο αντίστοιχο δέντρο της γνώσης. Οποιαδήποτε άλλη ενέργεια δεν μπορεί να ξυπνήσει τον άνομο και το τέλος και το μόνο που μπορεί να ξυπνήσει θα είναι το χάος. Και  μέσα από τις σκληρές του συνέπειες θα διδαχθεί από τα λάθη του ακόμη μία φορά. 

Μ Α