Γιατί θα κάνω το εμβόλιο για τον COVID-19

 Γιατί θα κάνω το εμβόλιο για τον COVID-19

1. Γιατί δεν μπορώ να επιτρέψω τον εαυτό μου να είναι θήραμα και όχι θηρευτής.

2. Για να μην αφήσω αθωράκιστη ούτε στιγμή την πατρίδα και την κοινωνία.

3. Για να δώσω τη δυνατότητα στην παγκόσμια κοινότητα να σφραγίσει το κουτί της Πανδώρας πριν ανοίξει και μπορεί να μας γυρίσουν σε πολύ σκοτεινές περιόδους της ανθρωπότητας οι μεταλλάξεις του ιού σε συνδυασμό με τον διαρκώς αυξανόμενο πληθυσμό του πλανήτη που αγγίζει τα 8 δις.

4. Γιατί πιστεύω ότι μπορούμε με την τεχνολογική εξέλιξη να εντοπίσουμε τις πανδημικές νόσους με την χαρτογράφηση του φάσματος των συχνοτήτων τους και την δημιουργία προϊόντων για τον εντοπισμό των εστιών τους και των ξενιστών για εξουδετέρωση του ιού.

5. Γιατί η ανθρωπότητα αξίζει μια ευκαιρία να ζει με έναν νέο τρόπο σκέψης και ζωής χαράζοντας το μονόγραμμα της, το αποτύπωμα της .

6. Επειδή το εμβόλιο είναι το όπλο, με αυτό θα πολεμήσω. Κι αν είναι να πέσω, θα πέσω μαχόμενος και όχι κρυπτόμενος ικετεύοντας να μην με βρει το κακό.

7. Για να έχω να λέω πως έκανα τα πάντα για να σωθεί έστω μια ζωή.

8. Να ακούς την ασκητική του Νίκου Καζαντζάκη στο είναι σου να σου ψιθυρίζει: «Να αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω. Να είσαι ανήσυχος, αφχαρίστητος, απροσάρμοστος πάντα. Όταν μια συνήθεια καταντήσει βολική, να τη συντρίβεις».

9. Για όλα αυτά θα κάνω το εμβόλιο.

Ελλάς, 22.12.2020

Μιχάλης Αβέλλας

Αστυνομικός

Που είναι ο Θεός σου; Η πρόκληση της πανδημίας

Παρακολουθείς ειδήσεις και διακρίνεις μια είδηση «κόλλησε ο παπάς κι ο ψάλτης, φόβοι για διασπορά του ιού», κι εσύ περίλυπος περιχαρακώνεσαι στον εαυτό και θλίβεσαι και σου έρχεται στο νου ο 42ος ψαλμός του Δαυίδ «Που είναι ο Θεός σου»; 

Που είναι ο Θεός μας όταν μας λένε πως μας εγκατέλειψε στο έλεος της πανδημίας;

Είναι όντως έτσι; Ή μήπως εμείς τον χάσαμε από στήριγμα; 

Σου θυμίζει σκηνή εξορκισμού όταν ακούς από περίγυρο ή σχολιαστές στο διαδίκτυο να χαζογελάνε και να ειρωνεύονται όταν ασθενεί ένας ιερέας,  σαν τα δαιμόνια που έχουν κυριεύσει σώμα ανθρώπου και μπρος στον εξορκιστή πριν την λύτρωση ωρύονται φωνάζοντας : «που είναι ο Θεός σου, παπά»; Μέχρι που έρχεται η απελευθερωτική και λυτρωτική εμφάνιση του τιμίου Σταυρού στην ψυχή του. 

Η απάντηση είναι πως εδώ είναι ο Θεός μας και περίλυπος παρακολουθεί τα κατ’εικόναν και καθ’ομοίωσιν πλάσματα του να προσπαθούν να βρουν το κλειδί για τις ουράνιες σκάλες του παραδείσου, μέσα στον βούρκο και στον βάλτο που έχουν κολλήσει οι ψυχές μας από τα μικρά ή μεγάλα αμαρτήματα και ανομήματά μας. 

Και περιμένει στοργικά να ξεπλύνει από τους ρύπους αυτά τα φτερά της ψυχής με μια εξομολόγηση και άφεση αμαρτιών έως ότου έρθει ως Φοβερός Κριτής. 

Όπως ακριβώς σε αυτόν τον εξαιρετικό ψαλμό, τον 42ο, διερωτάται και προσεύχεται  με πόνο ο Δαυίδ: «Ἱνατί περίλυπος εἶ, ἡ ψυχή μου, καί ἱνατί συνταράσσεις με; ἔλπισον ἐπι τόν Θεόν, ὅτι ἐξομολογήσομαι αὐτῷ σωτήριόν του προσώπου μου καὶ ὁ Θεός μου».

Η πίστη λοιπόν δεν έρχεται να υποκαταστήσει την επιστήμη, αλλά να γίνει ο καταλύτης σε μια θεραπευτική αγωγή. 

Ειδάλλως πως εξηγείται ότι ακόμη και στα πειραματικά στάδια εμβολίων χορηγούνται και placebo (εικονικό φάρμακο) ώστε να εξαχθούν συμπεράσματα από την ψυχολογική επίδραση στον ασθενή η πίστη ότι λαμβάνει ιαματική αγωγή. 

Για αυτό καλό είναι να σταματήσουμε την ισοπεδωτική προσπάθεια αντιστοίχισης της επιστήμης με τη θρησκεία, του ορατού με το αόρατο, της λογικής με την πίστη στο θαύμα και στο ακατόρθωτο, καθώς πραγματεύονται διαφορετικά αντικείμενα ανεξερεύνητα ακόμη σε συντριπτικό ποσοστό. Η ιατρική το σώμα και η θρησκεία την ψυχή. 

Και αν ερωτηθούν κάποιοι για να μεταπλάσουν το κείμενο αναφορικά με τα μέτρα, την απάντηση την έδωσε πριν 2013 χρόνια περίπου ο Ιησούς Χριστός: «Τα τω Καισαρος τω Καίσαρι και τα τω Θεώ τω Θεώ» , που δεν ήλθε να καταλύσει καμία κοσμική εξουσία καθώς το βασίλειο του είναι στον Ουρανό, προς μεγάλη απογοήτευση των ζηλωτών και φαρισαίων. 

Υπομονή, υπακοή και πίστη και θα περάσει κι αυτή η μπόρα.

Ακρόπολη, η χρυσή πόλη στον λόφο

Καλό μήνα με την Ακρόπολη να θυμίζει την πάλαι ποτέ αίγλη της χρυσής πόλης στον λόφο με τις αργυρές ακτίνες των μαρμάρων της να θυμίζουν πως μεγαλούργησε αφήνοντας τους πολίτες της ελεύθερους με την δημοκρατία. Και όπως αποδίδεται με την χαρακτηριστική φράση στον Επιτάφιο του Περικλή, που οδήγησε την Αθήνα και τον αρχαίο κόσμο στον κλασικό αιώνα: 

«Η τόλμη μας ανάγκασε την πάσα γη και θάλασσα να μας ανοίξουνε το διάβα και πα­ντού εστήσαμε μνημεία αθάνατα για τα καλά ή τα κακά που μας έτυχαν».

Στα καλά και στα κακά λοιπόν στήσανε οι πρόγονοι μας μνημεία αθάνατα, για να διδασκόμαστε οι επόμενες γενιές.

Έτσι αντικρίζοντας την Ακρόπολη να θυμηθούμε και τον λοιμό των αρχαίων Αθηνών ή σύνδρομο του Θουκυδίδη, όπου έλαβε χώρα το 430 πΧ και επανήλθε το 427-426 πΧ κατά την διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου, όταν πολιορκούνταν τα μακρά τείχη από τους Σπαρτιάτες. Ήταν τόσες πολλές οι νεκρικές πυρές, αφού απεβίωσε το 1/4 εως 1/3 του πληθυσμού περίπου 300.000, όπου οι Σπαρτιάτες φοβούμενοι την εξάπλωση, έλυσαν την πολιορκία. 

Ας μελετήσουμε τόσο οι πολίτες όσο και ιδιαίτερα οι κρατούντες τον Θουκυδίδη και τις κοινωνικές επιπτώσεις της νόσου, τα αιτία, την αφορμή και να προσπαθήσουμε να αποφύγουμε παρόμοιες συνέπειες που θα είναι πολύ δυσάρεστες. Για αυτό έρχονται και τα μέτρα της πολιτείας. 

Με την επισήμανση ότι η ιχνηλάτηση δεν είναι ανάκριση και οι θεράποντες ανακριτές, αλλά ιατροί/ θεραπευτές. 

Η ανάκριση για δόλια διασπορά λοιμώδους νόσου πρέπει να γίνεται με φειδώ. 

Εν τέλει, να μη λησμονούμε πως η Ακρόπολη είναι ένα αιώνιο σύμβολο που χτίστηκε στην εμπιστοσύνη που γεννά η συμμετοχική δημοκρατία και στα καλά και στα κακά.  

01.10.2020

Μιχάλης Αβέλλας 

Κλιματική αλλαγή: Σχεδιάζοντας ξανά το μέλλον

Το 1935 ο Στρατηγός Νικόλαος Πλαστήρας  μετά από καταστροφικές πλημμύρες στην περιοχή της Καρδίτσας και της Μακεδονίας, επισκεπτόμενος την γενέτειρά του είπε εδώ μια μέρα θα γίνει λίμνη. Το 1959 το όνειρό του έγινε πραγματικότητα και το νερό των συνεχών βροχοπτώσεων συγκεντρώνεται στην ομώνυμη λίμνη Πλαστήρα και αρδεύει πλέον τον θεσσαλικό κάμπο.

Φέτος, δυστυχώς αυτό το νερό αντί για ευεργετικό έγινε καταστροφικό με Καρδίτσα και Φάρσαλα να πνίγονται σε αυτό.

Τί άλλαξε από τότε και παραμείναμε αδρανείς; Έχουμε πάψει να ονειρευόμαστε; Να εξελισσόμαστε; Να πιστεύουμε σε ένα καλύτερο μέλλον, σχεδιάζοντας και υλοποιώντας αυτό με βάση τα νέα κλιματολογικά δεδομένα που  μπορούν να επηρεάσουν ταχέως την διαμόρφωση των υδρογραφικών λεκανών, με τον παράγοντα άνθρωπο να συμμετέχει προσπαθώντας στην εξίσωση να είναι μάταια ο καταλύτης και μη αντιλαμβανόμενος πως οι πράξεις του είναι ο παράγοντας και αυτές επιδρούν σε αυτόν ως συνέπεια.

28.09.2020

Μ Α 

Πόνος να βλέπεις έναν ακρίτα να οδηγείται σαν τον Χριστό στο δικαστήριο

 Αχ βρε πληγωμένοι και περήφανοι ακρίτες μας. 

Μην κατεβάζετε το κεφάλι. Αυτή η φωτογραφία με τον ακρίτα μας συλλογισμένο, τραυματισμένο από τη συμπλοκή να οδηγείται σαν τον Χριστό στο δικαστήριο γιατί πήγε να ακινητοποιήσει στα σύνορα, στη μέση του πουθενά παράνομα εισερχόμενους αλλοδαπούς, μου προκαλεί πόνοστην ψυχή. 

Μου θυμίζει την ταινία από τον τελευταίο σαμουράι, όταν η τεχνολογική επανάσταση χτυπούσε την πόρτα της Ιαπωνίας στα τέλη του 19ου αιώνα, που η νεα τάξη εξόντωνε όσους αντιστεκόταν στην εξέλιξη. Συνέπεια  αυτός ο τεχνολογικός καλπασμός & απομάκρυνση από τα πατρώα ήθη που την μετέτρεψε σε αλαζόνα περιφερειακή δύναμη συμμαχώντας με τον άξονα των ναζί, τον βομβαρδισμό του Περλ Χαρμπορ και εν τέλει την άνευ όρων παράδοση στις ΗΠΑ με την ισοπέδωση Χιροσίμα και Ναγκασάκι.

Έχει παρατηρηθεί στην ανθρωπότητα ότι όταν οι φυλές απομακρύνονται από τα πατρώα ήθη, τότε ακόμη κι αν προσωρινά δείχνουνε να βαδίζουν στο ζενίθ, στην ουσία κινούνται με ταχύτητα φωτός στο ναδίρ. Γιατί εκφυλίζεται ο πυρήνας της δύναμης τους. Και αλλα έθνη ανασταίνονται, γιατί σηκώνονται γρήγορα μαθαίνοντας από τα λάθη τους. Άλλα δε έθνη χάνονται, εξαφανίζονται από την γραμμή της ιστορίας. Οι εσωτερικοί  λόγοι και έριδες που οδήγησαν στη σκλαβιά δεν μπορούν να ξεπεραστούν. Το στίγμα της προδοσίας τους σημαδεύει και δεν μπορούν να δουν την κοινωνική αδικία και ανισότητα που είχε οδηγηθεί ο λαός, οι τελευταίοι σοφοί και ήρωες εκλείπουν και οι υπόλοιποι ακέφαλοι οδηγούνται στο χάος.

Στην ελληνική φυλή, πολλές φορές πλησιάσαμε ώστε το όνομα να χαθεί από την ιστορία. Την τελευταία η κοιτίδα του ελληνισμού, άντεξε 500 χρόνια. 

Όταν θριάμβευσε στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο με τη συνθήκη των Σεβρών του 1920 μας δόθηκαν εκτάσεις της Ανατολικής Θράκης, η Ίμβρος και Τένεδος & η Σμύρνη με δημοψήφισμα σε 5 χρόνια. Εκτός αυτών με μυστικό σύμφωνο Βενιζέλου- Τιττόνι θα ενσωματωνόταν και η Βόρειος Ήπειρος. Συν τοις άλλοις και τα Δωδεκάνησα. 

Ξέρετε που αποτύχαμε; Στην εφαρμογή; Κατά την επέκταση οι ποινές των Ελλήνων για επεισόδια με τον τουρκικό πληθυσμό ήταν δυσανάλογα βαρύτερες για αντίστοιχα επεισόδια που θα υπήρχαν από την τριβή. 

Και παράλληλα δεύτερον στην αλλαγή εξουσίας που άλλαξε την ατζέντα, αφού τότε τα πολιτεύματα ήταν μοναρχικά κατά βάση και δια του προσώπου εκφραζόταν η θέληση για την αυτοδιάθεση των λαών. 

Στο σήμερα οι 26 μήνες φυλάκιση χωρίς ελαφρυντικό για τον έλληνα άκριτα  ήταν μια πληγή σε ένα ηθικό που ήταν σε ακμαία ύψη παρά την πανδημία, την καραντίνα, τις ασύμμετρες απειλές από την Τουρκία. 

Στην ουσία σήμερα άνοιξε μια πληγή.  Ο μόνος κερδισμένος είναι ο απέναντι. Σχόλια πικραμένων ακριτών που αναρωτιούνται τον λόγο ύπαρξης τους. Κι αυτό γιατί τα σύνορα πρωτίστως και πάνω από όλα σφραγίζονται από τους  ακρίτες, την αποφασιστικότητα τους, την υπεροχή  τους και τα όπλα είναι το μέσον.

Το μέσον μόνο του δεν μπορεί να κάνει τίποτα αν καταρρακωθεί το ηθικό των ακριτών.

Αυτά...

Ο νοών νοείτω 

Χαμένος ο σύγχρονος άνθρωπος χωρίς πίστη

 

Αυτό το κείμενο γράφτηκε την 14.09.2018:

Κάποια στιγμή θα μείνουνε μόνο οι σγουριές, τα ερείπια και η αμνησία. Εμείς θα φύγουμε και οι επόμενοι θα βρουν βιβλία με κάποιες σελίδες ένδοξης ιστορίας με πολλές περισσότερες ιδεοληψιών και επιπολαιότητας. Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία. 

Και η γενιά μας (από τον μεγαλύτερο μέχρι τον μικρότερο) δεν διαθέτει τίποτα από τα δύο σε κρίσιμη μάζα. Πολλώ δε μάλλον την αρετή. 

Ύψωση του Τιμίου Σταυρού σήμερα σαν την 14η Σεπτεμβρίου 335 μΧ. που αποκαλύφθηκε, έπειτα από επίπονες ανασκαφές από την Αγία Ελένη στην Ιερουσαλήμ. 

Το εν τούτω νίκα του Βυζαντίου έχει πλέον κρυφτεί βαθιά μες στις καρδιές μας. Οι ήττες και οι καταστροφές ήταν πολλές την τελευταία χιλιετία και από θαυματουργό σύμβολο αρετής, νίκης και ελευθερίας, απέμεινε μόνο μία διφορούμενη έννοια της αγάπης και της παρεχόμενης θείας πρόνοιας χωρίς ανθρώπινη ενέργεια, πράγμα αντίθετο στην πλάση του ανθρώπου όπου βούλεται και ενεργεί ελεύθερα αιτούμενος την θεία πρόνοια, όντας κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν του Θεού. 

Έτσι άπραγο όν αναμένει την θεία χάρη να του δώσει υγεία, δύναμη, ευημερία και χρήματα.

Υλιστής πλέον από την εφαρμογή του κινητού, αγοράζει, δανείζεται, υποθηκεύει, ξοδεύει αλόγιστα και στοιχηματίζει ηλεκτρονικά τον κόπο του και σπαταλά το βιος ωσάν άλλος άσωτος υιός. 

Κι έπειτα θλίβεται, χάνεται σε ένα γεμάτο τοξίνες, χάπια, ουσίες και αλκοόλ μέλλον με την πληρωμένη συντροφιά της οθόνης του. 

Χαμένος ο σύγχρονος άνθρωπος και η τεχνητή νοημοσύνη στα χέρια ανισόρροπων χρηστών ότι πιο επικίνδυνο έχει υπάρξει ποτέ παίζοντας το τελευταίο και πολυτιμότερό του χαρτί, την ελευθερία του.

14.09.2018

Μιχάλης Αβέλλας 

Δεν είναι θύτες όσοι νοσούν από covid

 

Πριν ξεκινήσω είναι απαραίτητη μια ιστορική αναδρομή και ανάμνηση σύγκρισης του χθες και σήμερα. 

Όσο αποστροφή και λήθη κι αν δείχνουν πολλοί εξ ημών για την ιστορία μας, σαν σημέρα έφυγε ο Μάρκος Μπότσαρης. Αυτόν, που θαύμαζε μεχρι και ο Καραϊσκάκης. 

«Άμποτε, ήρωα Μάρκο, κι εγώ από τέτοιο θάνατο να πάω».

Εν τέλει, εκπληρώνοντας έτσι την ευχή του στο νεκρό σώμα του Μπότσαρη που μεταφέρθηκε στο νάρθηκα του ναού της Παναγίας Προυσσιώτισσας μετά τη νίκη του στο Κεφαλόβρυσο την 9η Αυγούστου 1823 και μόλις το έμαθε ο ασθενής στρατηλάτης,  σηκώθηκε από το στρώμα του και σύρθηκε ως το λείψανο. Έσκυψε έπειτα και φίλησε με δάκρυα το νεκρό κι είπε:

«Άμποτε, ήρωα Μάρκο, κι εγώ από τέτοιο θάνατο να πάω».

 «Ο Μάρκος ήτανε τρανός. Είχε νου που δεν είχε άλλος, είχε καρδιά λιονταριού και γνώμη δίκια σαν του Χριστού. Ούτε το δάχτυλό του δεν του φτάνουμε».

Στο τώρα της Ελλάδας και του σύγχρονου κόσμου, μια πρωτοφανής σχεδόν ανθρωποφαγία των ασθενών που πλέον δείχνει να έχει εκτραπεί από  τον χαρακτήρα της ιχνηλάτησης, αλλά της στοχοποίησης.

Κι αυτό γιατί επαγγέλματα στοχοποιούνται, άνθρωποι που νοσούν δεικνύονται και κατακρίνονται από τους σχολιαστές του πληκτρολογίου που όλα τα ξέρουν. Ξέρουν τα πάντα, ότι είναι απάτη ο κορωνοϊός, αλλά όταν τα κρούσματα είναι στην συνοικία τους ή στο νομό τους με μια πρωτοφανή μανία ενδιαφέρονται να μάθουν ποιος νόσησε να μην κολλήσουν.

Αφού ρε λεβεντιές μου δεν πιστεύετε στην νόσο, γιατί φοβάστε μην κολλήσετε; Να πάτε να καθαρίσετε εθελοντικά τα νοσοκομεία και να τους αλλάζετε ορό χωρίς μάσκα.

Αυτοί οι άνθρωποι που νοσούν σε νόσο χωρίς συμβατική θεραπεία, δεν είναι θύτες αλλά ήρωες που δίνουν τη ζωή τους, για να κερδίσει η επιστήμη χρόνο να νικήσει η ζωή και όχι ο θάνατος.

Τώρα αν κάποιος είναι με το ένα πόδι στο θάνατο ή όχι, για αυτό αποφασίΖΕΙ η θέληση του για ζωή και ο Θεός και κανείς σχολιαστής του καφενείου που νομίζει πως κατέχει το μυστικό του ιερού  δισκοπότηρου.

Νισάφι πια. Τέρμα ο χαβαλές και οι θεωρίες συνωμοσίας.

Δείξετε παρηγοριά στους ασθενείς και όχι περιέργεια. Μία νοερή προσευχή να γίνουν καλά και όχι σχολιασμός ότι είναι με το ένα πόδι στον τάφο. 

Αν θελουμε  να εξουδετερώσουμε τις εστίες πρέπει αυτή η κουτσομπολίστικη τακτική των συνανθρώπων που είναι στη σφαίρα του κοινωνικού bullying, να γίνει ενδιαφέρον.

Για δε πολλούς μεγαλόσχημους πιστούς, την ημέρα της Κρίσης ο Κύριος θα τους απευθυνθεί ήμουν άρρωστος και ήρθατε να με δείτε. Και αυτοί θα απαντήσουν, «πότε, Κύριε»;

Όταν εσείς προσπαθούσατε να σχολιάζετε μόνο ποιος ασθένησε και τι έφταιξε για να νοσήσει, λες και ήταν επιλογή του. 

Η ζωή δεν μπορεί να σταματήσει, αλλά να αλλάξει τρόπο σκέψης αφού είμαστε σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και κρούσματα θα συνεχίσουν να υπάρχουν.

Αυτή την ασθένεια μπορεί και θα την νικήσει η αγάπη μας για τον πλησίον, η διαρκής οικοδόμηση σχέσης εμπιστοσύνης, αλληλεγγύης και η αλήθεια.

Για αυτό, ας μείνουν χαραγμένα τα τελευταία λόγια του ήρωα Μάρκου: «Ελάτε να σας φιλήσω».

09.08.2020

Μιχάλης Αβέλλας 

αστυνομικός 

Υ.Γ.: Αν δεν αγαπούσαν οι παπάδες τον Καραϊσκακη και οι συμπολεμιστές του, όταν τον μετέφεραν μέσα στα άγρια βουνά πάνω σε ένα ξυλοκρέβατο ημιθανή  και φοβόντουσαν το χτικιό που είχε, ποτε δεν θα γινόταν ο μέγας στρατηλάτης για να ελευθερώσει το γένος.

Οι Πύλες της Θράκης δεν πέφτουν.

Οι Πύλες της Θράκης δεν πέφτουν.

Επειδή σας βομβαρδίζουνε με σχεδόν πολεμικά ανακοινωθέντα. Εδώ στην Θράκη δεν γίνεται πόλεμος.
Οι κάτοικοι και οι επαγγελματίες συνεχίζουν τις δραστηριότητες  τους. Η κοινωνική ειρήνη και ηρεμία, βασικός πυλώνας ανάπτυξης δεν έχουν διαταραχθεί επουδενί λόγω.
Τώρα το τι κάνει στη χώρα του ο Τούρκος Πρόεδρος και το καθεστώς, θα το βρουν μπροστά τους με τις διαρκείς υποτιμήσεις της λίρας.

Η Ελλάδα ανήκει σε μια πανίσχυρη οικονομική συμμαχία, η δε Τουρκία είναι αναγκασμένη να δανείζεται με επαχθείς όρους και σίγουρα δεν θα αντέξει, όσα fake news και προβοκάτσιες κι αν στήσει στα σύνορα.

Εν κατακλείδι, εδώ στη Θράκη οι πυλώνες της είναι οι πολίτες κι εμείς τα στηρίγματα τους, που θα κάνουμε ότι χρειαστεί για να συνεχίσουν την κανονικότητα τους.

Τέλος, πολύ προβλέπω, πως μετά το πέρας αυτής της άοπλης αρχικά απόπειρας εισβολής, οι Τούρκοι που υπερηφανεύονταν για τη ρίψη χημικών στο διαδίκτυο στο ελληνικό έδαφος, με ύφος λες και είχαν γίνει παντοκρατορία και είχαν κατακτήσει τον Λευκό Οίκο, θα κυνηγηθούν ως αποτυχημένοι και γκιουλενιστες από το καθεστώς και θα προστρέξουν για άσυλο στην Ελλάδα.
Ο Θεός έχει χιούμορ και σίγουρα η Ελλάδα δεν θα μικρύνει.

08.03.2020
Μιχάλης Αβέλλας
αστυνομικός

Πρέπει να κρατήσουμε την πρώτη γραμμή πάση θυσία. Δεν είναι για το θεαθήναι η επιχείρηση αποτροπής.

Κρίσιμες ώρες και τα σύνορά μας πολιορκούνται στην κυριολεξία. Δεν είναι ώρα αναθεματισμών ούτε ανασκόπησης του τι συνέβη στα νησιά.

Είναι ώρα εθνικής συγγνώμης & συμφιλίωσης. 

Είναι ώρα εθνικής αποτροπής και άμυνας.

Όσοι ταχθούμε και διαταχθούμε, πρέπει να σταθούμε στις επάλξεις με φιλότιμο, λεβεντιά, αξιοπρέπεια και σεβασμό. 

Οι μόνιμοι τηλεαστυνομικοί στο γυαλί ας κάνουν αποτοξίνωση και ας σιωπήσουν έστω για μια φορά παύοντας να δυναμιτίζουν διαρκώς με τα ίδια και τα ίδια. Είναι ώρα εθνικής σιωπής και ανάτασης. 

Αυτή τη φορά δεν γίνονται οι μετακινήσεις προσωπικού  για το θεαθήναι. Πρέπει η ενδοχώρα να στείλει τα καλύτερα της μέσα για να κρατήσουν οι ακρίτες μας.

Αν περάσουν οι πρώτοι και σπάσουν τα επίσημα σημεία ελέγχου θα ακολουθήσουν χιλιάδες και ένα τσουνάμι αλλοεθνών θα κατακλύσει την Εγνατία οδό. Θα γεμίσει χοτσποτ και άτυπους καταυλισμούς όλη η ελληνική επικράτεια. Η διαχείριση τους θα είναι ουσιαστικά ανέφικτη. 

Δεν είναι αστεία τα πράγματα και δεν προσφέρονται για μικροπολιτική. 

Τα επόμενα 24ωρα θα δείξουν αν αυτή η σπασμωδική πλην αναμενόμενη κίνηση της Τουρκίας, που έριξε τα προσωπεία θα της γυρίσει μπούμερανγκ και γίνει ο κάμπος της Αδριανούπολης και των Ύψαλων απέναντι από τους Κήπους η Τουρκική Ειδομένη.

Οι ακρίτες στα νησιά μας πρέπει να σβήσουν ως κακή ανάμνηση την αντιπαράθεση και να σταθούν στο ύψος των προγόνων και της ιστορίας μας, ως το ρητό: μέγα το της θαλάσσης κράτος. Θα προσπαθήσουν και από θαλάσσης και δεν θα είναι σαν την άλλη φορά. 

Δεν είναι απλά αντιπερισπασμός για διάσπαση των δυνάμεων μας, είναι απειλή σε δυο πεδία. Χερσαίο και θαλάσσιο. Πρέπει να γίνουμε μια γροθιά και να ξεχάσουμε τις έχθρες μας. 

Εμείς πρέπει να κρατήσουμε την πρώτη γραμμή πάση θυσία. Δεν μπορούμε να υποχωρήσουμε ούτε βήμα. Όχι για εμάς, αλλά για τους αγέννητους.

Αυτή η γραμμή πρέπει να κρατήσει! 

Δεν είναι πρόσφυγες αυτοί που σου πετάνε πέτρες, δακρυγόνα και φλεγόμενα ξύλα. 

29.02.2020

Μιχάλης Αβέλλας 

αστυνομικός