Όσο τα παιδιά θα τα προκαλεί η μνήμη να γνωρίσουν την ιστορία, τόσο η Ελλάς θα συνεχίσει να ζει και να αναπνέει τον αέρα της ελευθερίας.
Η πίστη είναι ζώσα μέσα από την καθημερινότητα μας και από την κληρονομιά. Μπορεί να αναλύσεις επιστημονικά τα πάντα, αφήνοντας όμως πάντα ένα αναπάντητο ερωτηματικό.
Είναι αυτό το αόρατο νήμα που συνδέει την επιστήμη με το Θείο.
Είναι αυτή η αόρατη σύνδεση έθνους - κράτους - πίστης που διατηρεί τα κράτη υγιή και τους κατοίκους ευημερούντες.
Είναι αυτά τα ιερά, τα όσια και λάβαρα που μία θεία δύναμη μας ωθεί να τα συντηρούμε και να τα κάνουμε καλύτερα με την αγάπη μας.
Είναι η Ελλάδα, η Ελλάδα που δεν είναι και δεν πρέπει να θεωρείται τσιφλίκι κανενός και ανήκει στο εμείς και όχι στο εγώ τόσο στις εύκολες διαδρομές όσο και στα δύσκολα και απάτητα μονοπάτια. Γιατί, για να φτάσουμε στην Ιθάκη πρέπει να είμαστε ενωμένοι, όλοι μαζί και όχι περιπλανώμενοι με μια σχεδία, έρμαια των παθών, των εγωισμών και του κατάλοιπου της εθελοδουλείας από την μακραίωνη σκλαβιά.
Στο άγαλμα του αγίου των ελληνικών γραμμάτων, του αποκαλούμενου κοσμοκαλόγερου, του συγγραφέα των Εμπόρων των Εθνών, του Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη.
Από τη μνήμη αυτών των ανθρώπων που χάραξαν τη σύγχρονη ελληνική ιστορία με το συγγραφικό έργο τους, αλλά πρωτίστως με το ήθος του χαρακτήρα τους μόνο τιμή και υπερηφάνεια μπορείς να αισθάνεσαι, γιατί μέχρι το τέλος της ζωής τους έμειναν σταθεροί στις αξίες και την κοσμοαντίληψη τους. Χαρίζοντας μας έτσι σταθερές για να έχουμε ως σημεία αναφοράς, όταν η πυξίδα τρελαίνεται από το μαγνήτη που της τοποθετεί η φρενήρης ελευθεριότητα στο όνομα των δικαιωμάτων.
Στο σήμερα, για τους σύγχρονους τους σε κάθε επιστημονική έκφανση του δημοσίου βίου, πολύ αμφιβάλλω πως θα καταγράψει και αν, ένας αντικειμενικός ιστορικός του μέλλοντος, αυτούς τους φιλόδοξους που θέλουν να μείνει η πορεία του έργου τους στη μνήμη του κόσμου.
Αγώνας δρόμου να κρατηθούν ανοιχτοί οι δρόμοι λόγω του χιονιά στη Βίλια, ένα χωριό στην Αττική σε υψόμετρο 301 μέτρα με 1269 κατοίκους σύμφωνα με την επίσημη απογραφή το 2011.
Τί ζούμε ;;;
Δεν ξέρω πόσο ακόμη θα αντέξουμε να κινούμαστε σε αυτόν τον ρυθμό, να φοβόμαστε τα μικρά και να χανόμαστε στα μεγάλα όπως στις πλημμύρες του Daniel.
Η μεγαλοποίηση του ελάχιστου σε συνάρτηση με το φόβο και την εξάρτηση από την εικόνα που δημιουργούν τα διευρυμένα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δημιουργούν αδύναμες κοινωνίες στα μεγάλα γεγονότα με συνεπακόλουθο την παράδοση στην ήττα.
Στη σπηλιά του Κύκλωπα, όπου εδώ έχασε ο Οδυσσέας τους έξι από τους δώδεκα καλύτερους συντρόφους & συμπολεμιστές του, όταν αράζοντας τα καράβι του κοντά στο λιμάνι της χώρας των Κυκλώπων, που εικάζεται πως βρίσκεται στην παραλία της Μάκρης στην Αλεξανδρούπολη, προς αναζήτηση τροφής και εφοδίων , εισήλθε στο σπήλαιο του Πολύφημου και αγνοώντας τις παρακλήσεις των συντρόφων του να φύγουν το συντομότερο δυνατό, ήθελε να γνωρίσει τον Κύκλωπα πλανόμενος πως τηρεί τα έθιμα των θεών και την φιλοξενία, γνωρίζοντας όμως τα άγρια φονικά ένστικτά του.
Μέχρι να μηχανευθεί την απόδραση με την μέθη και την τύφλωση του μονόφθαλμου Κύκλωπα, ονόμασε τον εαυτό του Ούτις, δηλαδή ΚΑΝΈΝΑΣ. Έπρεπε ο Κανένας να ξεθαρρέψει στα ανοιχτά της θάλασσας για να φωνάξει Οδυσσέας, καταφέρνοντας έτσι να προκαλέσει την μήνι του Ποσειδώνα και να αποδεκατίσει με την ύβρι και αλαζονεία του όλους τους συντρόφους του και το στόλο του, φτάνοντας ολομόναχος στην Ιθάκη στην Ιθάκη μεταμορφωμένος από τη θεά Αθηνά ως γέρος ζητιάνος διεκδικώντας ξανά πίσω το βασίλειο του και την σύζυγό του Πηνελόπη, έπειτα από 20 χρόνια πολέμων και θαλασσοταραχών με την Τροία από περικαλλές τρόπαιο νίκης να να έχει καεί από την ίδια τη μανία της νίκης τους και του δούρειου ίππου.
Η αλληγορική σημασία της Οδύσσειας και δη της ιστορίας με τον Κύκλωπα είναι πως ο ηγέτης δεν πρέπει προς αναζήτηση αγαθών να ξεκινά με το λαό του ούτε την εξερεύνηση νέων τόπων χωρίς επαρκή ανάλυση προσδοκώμενου κέρδους και κινδύνων υπολογίζοντας σε περίπτωση ήττας μόνο στη μεγαλοθυμία του αντιπάλου και την επέμβαση τρίτων δυνάμεων, πολύ δε περισσότερο με την αποστασιοποίηση του είτε λόγω αποχής είτε λόγω απουσίας είτε λόγω αλαζονείας που γεννά ο εγωισμός της εξουσίας, να αφήσει να χαθεί ο αξιακός κόσμος της πολιτείας του, το επονομαζόμενο κάποτε βασίλειο με το αιώνιο, σταθερό τυπικό, πειραματιζόμενος και παρασυρόμενος από τη δίνη ενός εφήμερου κοινωνικού γίγνεσθαι που συνεχώς μεταβάλλεται.
Για αυτό ο ηγέτης όταν αποφασίζει πως θα κινηθεί σε ένα ανεξερεύνητο μέλλον βλέποντας την αγωνία του λαού του πρέπει να γίνεται ξανά Ούτις, δηλαδή Κανένας, και να ακυρώνει την εντολή πριν αποβεί επιζήμια, γιατί η ταπείνωση είναι δύναμη.
Αν με συναρπάζει και συνεπαίρνει κάτι στην Καρδίτσα είναι ότι αυτός ο τόπος και τα βουνά της είναι γεμάτα ιστορία και ελευθερία. Κι όσο κι αν βασανίζεται αυτός ο τόπος από το θείο δώρο του νερού, άλλο τόσο του χαρίζει την ευλογία να γεννά ήρωες.
Έτσι έξω απο ένα χωριό πάνω από το φράγμα Πλαστήρα, τη Μούχα, συναντάς ένα σπάνιο πέτρινο άγαλμα του Καραϊσκάκη με αλυσοδεμένη από το λαιμό μια μορφή, που συμβολίζει τα βάσανα της Ελλάδας πριν την απελευθέρωση με μια επιγραφή να ορίζει τους αγώνες και αγωνίες τους, τι θα απογίνει η Ελλάδα του μακρινού μέλλοντος:
"Εμείς αίμα και χώματα ζυμώναμε όλη μέρα,
να ζείτε εσείς ελεύθερα μετά το Εικοσιένα".
Όσο λοιπόν οι αναθεωρητές θα τρέχουν τα πράγματα, τόσο θα προβάλλουμε μπροστά τους να τους υπενθυμίζουμε πως τρέχουν προς τον γκρεμό, μήπως και σταματήσουν καθώς έχουν παρασυρθεί από τη δύναμη του χρήματος, της έπαρσης και της εξουσίας, που δεν υπολογίζει τις πραγματικές αξίες της ζωής που είναι αιώνιες.
Γιατί όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά.
Τέλος , επιστρέφοντας στον ήρωα μας Γεώργιο Καραϊσκάκη, βρήκε το τέλος που ευχήθηκε πάνω από το νεκρό σώμα από τουρκικό βόλι του Μάρκου Μπότσαρη στη μάχη του Κεφαλοβρύσου, όταν τον μετέφεραν να τον προσκυνήσει για τελευταία φορά στην Ι. Μονή Παναγίας του Προυσού, όπου βρισκόταν κατάκοιτος από ανίατη πνευμονική πάθηση.
"Άμποτε ήρωα Μάρκο κι εγώ από τέτοιο θάνατο να πάω" και τέτοιο θάνατο βρήκε στο Φάληρο την 22-23.04.1827 με τις τελευταίες του λέξεις να στοιχειώνουν για ομόνοια το γένος μας:
Αδυνατούμε να κατανοήσουμε αυτή την τεράστια σπουδή και βιασύνη ώστε να νομοθετηθεί ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών και σίγουρα θα έχει τεράστιο αντίκτυπο δημοσκοπικά και στις επικείμενες ευρωεκλογές. Παρόμοια βιασύνη έδειξε η κυβέρνηση όταν νομοθετούσε τα μνημόνια στις αρχές της δεκαετίας του 2010, που αποτέλεσαν ταφόπλακα για την μικρομεσαία τάξη και πυροδότησαν ένα ουκ άνευ μεταναστευτικό ρεύμα.
Μετέπειτα ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ και υπέγραψε το υπερταμείο και την αχρείαστη παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας, όπως θα το αποδείξει η ιστορία.
Συμπέρασμα:
Το τότε ΠΑΣΟΚ έφτασε στα όρια της διάλυσης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ διχοτομήθηκε με τα ποσοστά του σε ελεύθερη πτώση. Οι ΑΝΕΛ που αυτοπροβαλλονταν ως οι προστάτες της ονομασίας, δεν κατέβηκαν καν να διεκδικήσουν την ψήφο το 2019 και εξαφανίστηκαν.
Η ΝΔ σταμάτησε στο 19% και επέστρεψε στην κυβέρνηση το 2019 με πατριωτική ατζέντα και υποσχόμενη να μην αγγίξουν τα ιερά και όσια, πείθοντας το εκλογικό σώμα ως την μόνη αξιόπιστη επιλογή. Στο τώρα, φέρνοντας στην επικαιρότητα για ψήφιση του επίμαχου νομοσχεδίου των ομόφυλων ζευγαριών σε συνδυασμό με την διακήρυξη των Αθηνών με την Τουρκία και συμφωνίες που ακόμη ο λαός δεν έχουμε αντιληφθεί αν είναι επικερδείς για την Ελλάδα, είναι γρίφος που θα σταματήσει το 41%.
Όμως, η ιστορία διδάσκει ότι ακόμη κι αν χαθούν κομματικές παρατάξεις, από τις συμφωνίες που έχουν υπογραφεί αδικείται η Ελλάδα και το μόνο που απομένει είναι μια εκλογική τιμωρία χωρίς αντίκρυσμα.
Κι όλα αυτά να δίνουν ένα αναπάντητο ερώτημα γιατί τέτοια βιασύνη να γίνει αυτό; Οι νόμοι ψηφίζονται για να διατηρήσουν το κράτος και έχουν θεμελιωθεί πάνω στις αρχές των άγραφων νόμων, των ηθών, εθίμων και παραδόσεων του γένους μας και τώρα θέλουμε να κόψουμε τον ομφάλιο λώρο που μας ενώνει με όλα αυτά;
Εν τέλει, όσο δε θα σεβόμαστε τις βασικές αρχές της δημιουργίας και της γένεσης αυτού του κόσμου που είμαστε περαστικοί, τόσο θα καταρρέει ο κόσμος γύρω μας.
Ένα κείμενο γραμμένο σαν σήμερα στα τέλη Δεκέμβρη 2019, πάνω στον Έβρο, σε στοχασμούς πάνω σε ένα τραγούδι.Μεσα σε αυτά τα 4 χρόνια είδαμε και ζήσαμε πράγματα που οι πιο πολλοί έλεγαν πως ποτέ δεν θα συμβούν.
Η εθνική μας μοναξιά.
Ένα τραγούδι από το 1992 με την μελωδική φωνή του αξέχαστου Δημήτρη Μητροπάνου σε στίχους Φίλιππου Γράψα και σύνθεση Μάριου Τόκα.
Στο δεύτερο γύρισμα του τραγουδιού αποτυπώνει μια μεγάλη αλήθεια αφού οι προκλήσεις δεν είναι τωρινό φαινόμενο, απλά τώρα γιγαντώνονται ένεκα ενός προσδοκώμενου υπό εξόρυξη πλούτου πιο πράσινης ενέργειας στο χαμηλό υπογάστριο του Αιγαίου που ήρθε η στιγμή να φανεί.
Κι αυτό γιατί η εξάρτηση της Δύσης τόσο από τα νότιοανατολικά της ερήμου όσο και από τον κρύο βορρά θέλει να τελειώνει και να αλλάξει η ατζέντα της τάξης πραγμάτων.
Μια νέα τάξη πραγμάτων έρχεται και διεκδικεί τα πρωτεία από την παλιά με το όχημα της κλιματικής αλλαγής, που ούτως ή άλλως συμβαίνει.
Η παλιά τάξη αντιστέκεται και ελπίζει ότι οι μεταναστευτικές ροές απελπισμένων Αφρασιατών που θα βρουν τον ισλαμικό παράδεισο στη Δύση, θα αναχαιτίσουν το ρυθμό ανάπτυξης και πως η ενσωμάτωση πολυπληθών ομάδων στο κέντρο μεγάλων αστικών δυτικών πόλεων θα προκαλέσει και όντως προκαλεί τεράστια προβλήματα.
Ελπίζοντας σε έναν άγνωστο Χ που θα μπορούσε να σταματήσει τον χρόνο.
Όμως δεν ζούμε στην αρχαιότητα με την εφεύρεση της ατμομηχανής του Αλεξανδρινού Ήρωνα τον 1ο αιώνα π.Χ. όπου για αιώνες λησμονήθηκε και σταμάτησε η εξέλιξη μέχρι την έναρξη της βιομηχανικής επανάστασης. Η ροή των πληροφοριών μέσω του διαδικτύου κινείται με τρομακτικά υψηλούς λογάριθμους, ο πολύς κόσμος σε αστασία, διαμορφώνοντας ιδανικές συνθήκες για την μεταφορά του στη νέα εποχή ή σε αρνητική περίπτωση χρήσης ΟΜΑΚΑ (όπλα μαζικής καταστροφής) από υπερδυνάμεις στην εποχή του λίθου.
Κι έτσι στο τέλος η στροφή πριν το ρεφρέν είναι αποκαλυπτική & διαρκώς προφητική:
«Εδώ που μάθανε τα χρόνια μας να φταίνε
κι όλοι οι γειτόνοι μας ζητάνε μερτικό
παίξε το τζόγο σου και βρίσε τους καημένε
με λεξιλόγιο πολύ ελληνικό»
Δίνοντας όμως για κλείσιμο στο κλείσιμο του χρόνου μας του 2019 την ελπίδα του έρωτα στο λαό,
«Γιατί εδώ
εδώ ειν’ ο έρωτας που ξέρουμε
εδώ κι οι πίκρες που μας θέλουν και τις θέλουμε
εδώ κι εμείς για να `χει πάντα συντροφιά
η εθνική μας μοναξιά».
Πριν το ξημέρωμα του 2020,
29.12.2019
Μ Α
Υ.Γ.: Τα τραγούδια γράφονταν και τραγουδιόντουσαν κάποτε για να σκεφτόμαστε και να ερωτευόμαστε, να παίρνουμε θάρρος να γυρνάμε την κάτω ρόδα στη ζωή.
Μελούνα - Ελασσόνας. Ένας τόπος γεμάτος στρατιωτική ιστορία. Από το φάντασμα του 1897, όπου ο ελληνικός στρατός υποχώρησε στην οθωμανική πίεση από τη Μελούνα μέχρι την Καμηλόβρυση στα πατώματα της Λαμίας (μάχη της Ταράτσας), στους νικηφόρους βαλκανικούς πολέμους του 1912-1913 όπου ο στρατός μας πνέοντας και πλέοντας μεθ' ακαθέκτου ορμής διπλασίασε την Ελλάδα ξεκινώντας από τη Μελούνα.
Αυτή είναι η κληρονομιά μας, να νικάμε τα φαντάσματα πριν μας τυλίξει η σκιά τους.
Και στο σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε ο μεγαλύτερος εχθρός μας όπου πρέπει να ξορκίσουμε και να νικήσουμε είναι το φάντασμα της καλπάζουσας εφηβικής βίας με ρεαλιστικές δράσεις & προγραμματισμό και όχι αντιδρώντας με κατάρες, καταδίκες και μεγαλόστομα "θα", ώστε αυτή η οργή να ξαναγίνει η δημιουργική ορμή της νιότης.
Μήπως ανοίξαμε την Κερκόπορτα για επανεξοπλισμό της Τουρκίας;
Σε μία αναθεωρητική και ταραγμένη περίοδο της παγκόσμιας ιστορίας εμείς η Ελλάδα επιμένουμε να πιστεύουμε και να υπογράφουμε διακηρύξεις και μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης, για να μην προκαλούμε την γείτονα χώρα,την Τουρκία, που έχουμε το θράσος να ξαναϋπάρχουμε στον παγκόσμιο χάρτη.
Υπογράφουμε διακηρύξεις νέας φιλίας ενώ υπάρχει το εμπάργκο των ΗΠΑ για μη πώληση των F35 και μη αναβάθμιση των F16, λόγω: των ασύμβατων επιλογών με τη Δύση, της εχθρότητας, του casus Beli , της μη χρήσης των 12 ναυτικών μιλίων, των διαρκών παραβιάσεων των συνόρων μας είτε με τις υπερπτήσεις είτε με την εργαλειοποίηση του μεταναστευτικού, όπου φτάσαμε σχεδόν το 2015-2016 να υποδεχτούμε άνευ όρων 1.000.000 άτομα λάθρα είσοδο, με τα χίλια μύρια προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι Έλληνες αλιείς, της αμφισβήτησης της μουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη βαφτίζοντας την τουρκική στη συνέντευξη στο Μαξίμου.
Και κάπου εκεί παραπεταμένο το σύμβολο της παγκόσμιας Ορθοδοξίας, η Αγία Σοφία, η βεβήλωση του ναού σε τζαμί , οι κίνδυνοι κατάρρευσης του ναού , ωχριούν μπροστά στο κέρδος. Ποιος νοιάζεται για εκκλησίες και ναούς που δεν λειτουργούν, με ελάχιστους ή καθόλου πιστούς;
Αλλά, διαβάζουμε μονογραμματικά για διακήρυξη σε διάφορους τομείς μεταξύ δύο μερών και ενθυμούμαστε πως Μέρος αναγραφήκαμε και στην συμφωνία των Πρεσπών, παραχωρώντας για πάντα το όνομα της Μακεδονίας, χωρίς να κερδίσουμε κατ ουσίαν τίποτα. Ενώ θα μπορούσε να ζητηθεί το απλό από την τότε κυβέρνηση των Σκοπίων, ελληνική εκπαίδευση και μόρφωση με επίσημη γλώσσα την ελληνική.
Άραγε , σε αυτή την διακήρυξη όπου σήμερα υπογράφηκε φιλία και συνεργασία σε όλους τους τομείς της καθημερινότητας και άρα δεν υφίσταται απόρρητο, γιατί δεν τέθηκε σε διαβούλευση πριν την υπογραφή;
Γιατί μας αγνοείτε σαν να μην υπάρχουμε στα πιο σημαντικά ζητήματα;
Δεν είστε μόνοι σας.
Και επανερχόμενος στην πρώτη πρόταση, ότι η περίοδος που διανύουμε είναι αναθεωρητική, αν όλα πάνε στραβά , που κανείς μας δεν θέλει, εμάς δεν θα καλέσετε να υπερασπιστούμε τα πάτρια και ιερά του Γένους;
Κι εμείς Ειρήνη θέλουμε, γιατί έχουμε νιώσει πως θα είναι η άσχημη πλευρά μιας σύρραξης.
Αλλά , γαίαν και ύδωρ ου δίδομεν.
Και λαός που θέλει να αντισταθεί, δεν μπορεί να κατακτηθεί.
Ίσως να μην ήμουν τόσο επιφυλακτικός, αν υπήρχε δημόσια διαβούλευση με τροποποιήσεις, στο τραπέζι να μην είναι η Ελλάδα, το σκεπτικό των συμφωνιών και τα προσδοκώμενα κέρδη για την Ελλάδα.
Ειδάλλως οι διακηρύξεις θυμίζουν σύμφωνα μη επίθεσης άλλων εποχών.
Κλείνοντας για να συλλογιστουμε όλοι μας καλά, ας σκεφτούμε το αν.
Τι θα γινόταν αν δεν υπογραφόταν η συμφωνία των Πρεσπών; Και σκεφτείτε την απάντηση: ΤΙΠΟΤΑ.
Τι θα γίνει αν δεν υπογράφουμε σύμφωνα που στόχο έχουν το Αιγαίο και τη Θράκη; ΤΙΠΟΤΑ.
Με την ίδια λογική, γιατί δεν μας υπογράφουνε και για συνεκμετάλλευση της Μαύρης Θάλασσας και των στενών του Βοσπόρου;
Η μοίρα μας έχει ταγμένους στις απέναντι όχθεις του ορμητικού ποταμού της ιστορίας, που για 100 χρόνια μετά από το λυσσαλέο μικρασιατικό πόλεμο επιβίωσης, αποδεχτήκαμε το αυτονόητο. Ότι είμαστε σαν το νερό με τη φωτιά. Για να συνυπάρξουμε υποτίθεται ειρηνικά πρέπει ένα από τα δύο κράτη να σβήσει.
Όπως μας μεταφέρει ο Γεώργιος Φραντσής το πώς έσβησε το Βυζάντιο το 1453 με την άλωση της Πόλης, το τέλος των Ελλήνων ευγενών που πείσθηκαν να επιστρέψουν στην Πόλη και τα τελευταία λόγια του Νοταρά, πριν αποκεφαλιστεί από τον Μωάμεθ τον Πορθητή, να στοιχειώνουν τις μνήμες των αναθεωρητών:
Θα έρθει η ώρα που όλοι εσείς που ρίχνετε ανάθεμα σε έναν αγανακτισμένο Ακρίτα που έφτιαξε τη νέα ζωή του στην Ελλάδα και την αγαπάει περισσότερο από εμάς, που θα κλαίτε με μαύρο δάκρυ για όλα αυτά που θα χάσουμε. Έρχεται ο καιρός της ομηρικής οιμωγής.
Ο Έβρος και η Θράκη έχουν εκτεθεί σε μεγάλους κινδύνους πιο πολύ από ποτέ μετά την καταστροφική πυρκαγιά.
Ξυπνάτε!!!
Δεν θα δικαιολογήσω ούτε θα κρίνω την πράξη ενός ανθρώπου που έχουν τυλίξει οι φλόγες το βιος του, έχει δει να εκκενώνεται μέχρι και το νοσοκομείο της πόλης του, οι ασθενείς να κοιμούνται στο κατάστρωμα και εν πλω μαζί με νεογνά να μεταφέρονται στο λιμάνι της Καβάλας, μία πολυδιαφημισμένη πόλη φρούριο, η Αλεξανδρούπολη, η νέα ναυτική βάση των ΗΠΑ να είναι υπό καθεστώς πύρινης πολιορκίας.
Πλεον αυτών δε, αν μπουν στο παζλ τα προηγούμενα που βιώνουν οι Ακρίτες μας με καμικάζι λαθροδιακινητές στο αντίθετο ρεύμα της Εγνατίας με αποδεδειγμένη πρόκληση θανατηφόρων δυστυχημάτων, με παρελθούσες πυρκαγιές στα μονοπάτια της παράνομης μετανάστευσης στον ορεινό όγκο της Θράκης - πέρυσι το 2022 έκαιγε το Παπίκιο όρος σχεδόν έναν μήνα - που σίγουρα δεν τις έβαλαν ορειβάτες - , βλέπει φράχτες να σηκώνονται για να αντιμετωπίσουν την απειλή, διαβάζει εντολές για απαγόρευση εισόδου στα δάση όλων των πολιτών ανεξαιρέτως όταν ανακοινώνεται υψηλός κίνδυνος πυρκαγιάς, πυρπολούνται τα μέρη που αγάπησε και ένιωσε το παιχνίδι της νιότης, Εσείς πως θα νιώθατε;
Επίσης την υβριδική εισβολή του 2020 που ο κύριος στόχος ήταν οι Καστανιές, το επίσημο σημείο ελέγχου του Ελληνικού κράτους, που αν έπεφταν , χιλιάδες θα συνέρρεαν από θεσμοθετημένο σημείο ελέγχου χωρίς διαβατηριακό έλεγχο και σφραγίδα εισόδου.
Μια τρομερή απειλή που αν υλοποιούνταν, θα επέφερε την εθνική ταπείνωση και ήττα.
[Μια μεγάλη παρένθεση εδώ με την αναφορά ενός δυνητικού σεναρίου θα ήταν πλέον αυτών το γκριζάρισμα της περιοχής και της προεξέχουσας του Κάραγατς (παλιά Ορεστιάδα). Ο έλεγχος των ποταμών Έβρου, Άρδα και Ερυθροπόταμου (Τούντζα), εκεί που οι αρχέγονες ρίζες και γραφές αναφέρουν πως ο μητροκτόνος Ορέστης ζήτησε και έλαβε την κάθαρση, πιθανόν να δεχόταν αμφισβήτηση και μια πιθανή εκτροπή των υδάτινων πόρων προς Ανατολάς θα ήταν ορατή , καθώς θα ήταν πρόσφορη λόγω γεωλογικής κατωφέρειας ώστε να αρδευθει/ υδρευθεί η Ανατολική Θράκη και Κωνσταντινούπολη με υπερπληθυσμό πέραν των 20 εκατομμύριων κατοίκων. Ως συνέπεια θα είχε ο Νότιος Έβρος που πυρπολήθηκε, να αντιμετωπίζει πρόβλημα λειψυδρίας.]
Ένας άνθρωπος υπό τέτοιες συνθήκες έχει έναν ψυχισμό και ενεργεί με ένστικτο αυτοσυντήρησης και επιβίωσης, όχι με ρατσιστικά κίνητρα και πολλές αδικαιολόγητες πράξεις που φαίνονται από την ασφάλεια του καναπέ, δεν έχουν καμία σχέση με τον πύρινο όλεθρο και τη βροχή στάχτης και κατ' εμέ αποκλείει τον άδικο χαρακτήρα της πράξης του.
Είναι άδικο να ρίχνουμε ανάθεμα. Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω.
Κρίμα για τις ζωές που χάθηκαν στο δάσος, όμως το ρίσκο και η υποκίνηση από τους λαθροδιακινητές που αλωνίζουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και παρουσιάζουν την Ελλάδα ως ξέφραγο αμπέλι και μάλιστα στο tiktok να υπάρχει βίντεο που κάνουν χρήση μπλε φάρου, υπερβαίνει την πιο αρρωστημένη φαντασία με τον τραγικό τους θάνατο ως αναπόφευκτη συνέπεια.
Όταν κινδυνεύει η Ελλάδα μας και θα μιλήσω και θα γράψω και θα ζητήσω το δίκιο της.
Όταν σου λέει δε θέλει, δεν αντέχει άλλο, να το σέβεσαι.
Να είσαι αξιοπρεπής, όταν φεύγεις.
Δεν μπορείς να βρίζεις, να απειλείς, να παρακολουθείς, να δέρνεις ακόμη και μέχρι θανάτου ή να χρησιμοποιείς ένοπλη βία, γιατί σου είπε πως θέλει να φύγει από τη σχέση.
Και μετά να προσλάβεις έναν καλό δικηγόρο για να κάνει το μαύρο άσπρο και σε λίγα χρόνια να είσαι έξω.
Τα συνεχώς αυξανόμενα σε ένταση εγκλήματα ενδοοικογενειακής βίας , τείνουν πλέον να μπουν στη σφαίρα των ειδεχθών αδικημάτων, όπου κανένας συνήγορος δεν πρέπει πλέον να αναλαμβάνει το φερόμενο δράστη εκτός κι αν τον ορίσει η πολιτεία.
Προτείνεται:
1. Τα ισόβια να γίνουν ισόβια. Σκότωσες, στη φυλακή μέχρι να πεθάνεις όπως το θύμα δεν μπορεί να ξαναγυρίσει στη ζωή σε 8, 10, 12 ή ακόμα και 20 χρόνια κάθειρξης. Καμία συμμετοχή σε εξετάσεις για πτυχία κλπ, αφού δεν θα σου χρειάζεται εκεί που πας.
2. Υποχρεωτική προφυλάκιση για ενδοοικογενειακή βία που έχει επικίνδυνες σωματικές βλάβες. Η ποινή δικαστηρίου χωρίς ανασταλτικό χαρακτήρα και χωρίς μετατροπή σε χρηματική ποινή.
3. Δημοσιοποίηση των στοιχείων των δραστών εγκλημάτων ενδοοικογενειακής βίας , για την μελλοντική αποτροπή βίας τόσο από τον ίδιο , όσο και τον παραδειγματισμό της κοινωνίας, που με ταχύ ρυθμό εκβαρβαρίζεται.
4. Να μη γίνεται δεκτή αντιμήνυση του κατηγορούμενου κατά τη διαδικασία του αυτοφώρου, όταν κατά την κρίση του προανακριτικού υπαλλήλου τα στοιχεία της μήνυσης της παθούσας είναι ισχυρά για να έχει συμβεί το αντίθετο, διασφαλίζοντας το προσβαλλόμενο αγαθό της σωματικής ακεραιότητας.
5. Δημιουργία σύγχρονων ξενώνων φιλοξενίας σε εγκαταλελειμμένα στρατόπεδα σε περιφερειακό επίπεδο, που θα υποδεχτούν τόσο τα θύματα όσο και τα τέκνα που έχουν την επιμέλεια τους σε προστατευόμενο περιβάλλον με 24ωρη φύλαξη.
6. Επί οικονομικής βάσης:
6Α) να μη γίνεται δεκτό συμβόλαιο για αγορά κατοικίας/ ακινήτου εξ αδιαιρέτου σε ένα ζευγάρι, καθώς αποτελεί σημείο ισχυρής προστριβής σε περίπτωση διαζυγίου.
6Β) Κατάργηση της αναχρονιστικής κοινής φορολογικής δήλωσης, όπου αντιμετωπίζει τη γυναίκα σαν υποζύγιο του άνδρα.
6Γ) Υποχρεωτικό προγαμιαίο συμβόλαιο πριν το σύμφωνο συμβίωσης ή γάμου, ώστε να καθορίζονται οικονομικές λεπτομέρειες σε περίπτωση διαζυγίου.
Ελπίζοντας σε ένα μέλλον που πρέπει όλοι μαζί να σταματήσουμε να το βλέπουμε να γίνεται τόσο γκρίζο.
Το παρόν άρθρο αφιερώνεται στα θύματα που έχουν βιώσει την πιο τρομερή μορφή ενδοοικογενειακής βίας από συντρόφους που θεωρούσαν πως έχουν αγοράσει κτήματα, δούλες, σκεύη ηδονής που όταν τόλμησαν να αναπνεύσουν ελευθερία και να πουν δεν μπορώ άλλο, διαπίστωσαν με τον πιο τραγικό τρόπο πως ακόμη και το πορτατίφ στο σπίτι στο τέλος της σχέσης είχε μεγαλύτερη αξία και ένιωσε περισσότερη στοργή από τον άνθρωπο που αποφάσισαν να πορευτούν μαζί.
Αφιερωμένο σε όλες εκείνες που δεν είναι πια μαζί μας.
Ο μεγαλύτερος δογματισμός που επικρατεί στα σύγχρονα κράτη δικαίου είναι η νοοτροπία:
"ουδείς αναντικατάστατος",
που οδηγεί τα κράτη στην παρακμή και σε αναπόφευκτες τραγωδίες.
Η ανάδειξη και η ενθάρρυνση της ηγεσίας απο την παιδική ηλικία, θα δώσουν ισχυρό προβάδισμα στα σύγχρονα κράτη, με το έναυσμα της πρωτοπορίας να αποδίδει σε αυτά τη μερίδα του λέοντος, στην εποχή όπου ο άνθρωπος θα κληθεί να δαμάσει την καλπάζουσα τεχνητή νοημοσύνη.
Ιστορικά παραδείγματα: Ο 8χρονος Μέγας Αλέξανδρος δαμαζει το ατίθασο και άγριο άλογο, τον ξακουστό Βουκεφάλα που τον συντροφεύει για είκοσι χρόνια σε όλες τις μεγάλες μάχες που χάραξαν την ελληνιστική περίοδο.
Ο Ιησούς Χριστός σε ηλικία 12 ετών όταν αναζητούνταν από τους γονείς του και αυτός συζητούσε με τους γραμματείς μέσα στο Ναό του Σολομώντα, απαντώντας τους για θεολογικά ζητήματα, αλλάζοντας ως Θεάνθρωπος τον ρου της παγκόσμιας ιστορίας.
Δύναμη, Γνώση, Σοφία, Ηθική και Πνεύμα είναι τα ιδανικά που πρέπει να αγγίζουμε, για να έχουμε ως πρότυπα στην άνθιση του κράτους.
Κράτος χωρίς πνεύμα Θεού δεν μπορεί να σταθεί. Γιατί για την εξευγένιση της ανθρωπότητας πρώτα γράφτηκαν στην συλλογική συνείδηση οι άγραφοι ηθικοί κανόνες, τους οποίους επέβαλλαν ηγέτες διά του παραδείγματος.
Στην αρχαιότητα στήνανε τους Λέοντες με το βλέμμα προς ανατολή, γνωρίζοντας τον εχθρό. Ο Μέγας Αλέξανδρος πριν εκκινήσει την εκστρατεία και την κατάλυση του βασιλείου των Περσών με την άνθιση της ελληνιστικής περιόδου, ξεκίνησε από την Αμφίπολη το 335 πΧ νικώντας τους Ιλλύριους, Δαρδάνους και Ταυλάντιους στην πολιορκία του Πηλίου Ιλλυρίας και εν συνεχεία ισοπέδωσε τη Θήβα που είχε μηδίσει πλην της οικίας του Πινδάρου, που είχαν θέση πρεσβευτή στην αυλή των Περσών αρνούμενοι το Κοινό των Ελλήνων.
Στο σήμερα δεν ξέρω αν τα λιοντάρια πρέπει να συνεχίσουν να βλέπουν προς την Ανατολή ή να σκύψουν κάτω το κεφάλι από ντροπή για εμάς ή να τα στρέψουμε προς εμάς για να νιώσουμε την οργή των νεκρών μας, ενθυμούμενος το απόσταγμα του Θουκυδίδη {Ἱστορίαι (8.65.1-8.68.4)} για τους συνωμότες.
Τότε, τον Μάρτιο του 411 π.Χ, ο Αθηναίος δημαγωγός Πείσανδρος , εκμεταλλευόμενος την καταστροφή στη Σικελία, προσπαθούσε να έρθει σε επαφή με τους Πέρσες ( Τισσαφέρνη) και τον Αθηναίο στρατηγό Αλκιβιάδη, που κατατρεχόταν από το άγος της καταστροφής των Ηράκλειων στηλών και της προδοσίας του οχυρού της Δεκελείας , καταλύοντας προσωρινά την εκκλησία του δήμου των Αθηναίων αντικαθιστώντας την με τη Βουλή των 400.
Για την ιστορία ο σατράπης της Λυδίας Τισσαφέρνης συμμάχησε τελικά με τους Σπαρτιάτες νικώντας τους Αθηναίους, ο δε Αλκιβιάδης κυκλοφορούσε στην αγορά έχοντας κόψει την ουρά του σκύλου του και εν τέλει το 404 π.Χ. εξόριστος από τους ηττημένους Αθηναίους δολοφονήθηκε στο όρος Έλαφος της Φρυγίας που είχε καταφύγει για να τον προστατεύσουν οι Πέρσες από απεσταλμένο των Σπαρτιατών και του Λυσάνδρου.
Εν κατακλείδι ο Θουκυδίδης που διδάσκεται στις μεγαλύτερες σχολές και δη πολέμου παγκοσμίως για τη διαχρονική αντικειμενικότητα, αποτυπώνει το νοσηρό κλίμα που διανύουμε:
«Hσυχίαν είχεν ο Δήμος και αντέλεγε ουδείς, δεδιώς και ορών ότι πολύ το ξυνεστηκός»
Ο λαός σώπαινε και κανείς δεν μιλούσε, γιατί ήταν φοβισμένος και έβλεπε πως οι συνωμότες ήταν πολλοί.
Σαν σήμερα 22 Νοεμβρίου η Ελλάδα μας βιώνει το 1897 το οριστικό τέλος του ταπεινωτικού ελληνοτουρκικού πολέμου, όπου ηττηθήκαμε , χάσαμε εδάφη που είχαμε κερδίσει το 1881 και μας αποδόθηκαν πίσω με παρέμβαση των Μεγάλων Δυνάμεων.
Μία ήττα που αποτέλεσε τη θρυαλλίδα πολιτειακών αλλαγών στη χώρα που οδήγησαν στο Γουδί και μετέπειτα στην άνοδο του Ελευθερίου Βενιζέλου, στην Ελλάδα των πέντε θαλασσών και δύο ηπείρων μέχρι την μικρασιατική καταστροφή. Σαν τα ομηρικά έπη, μέσα σε 20 χρόνια ζήσαμε το ζενίθ και το ναδίρ με την πλοκή μιας αρχαίας τραγωδίας από την κορύφωση, την ύβρι έως την κάθαρση και την άτη και τον ήρωα στο τέλος να μένει μόνος του με τις πληγές της ύβρεως του σαν άλλος Οιδίποδας, σαν άλλος Οδυσσέας.
Ικανοί να λύσουμε τον πιο δύσκολο γρίφο, να κόψουμε τον γόρδιο δεσμό και συνάμα να χαθούμε.
Σαν σήμερα αυτή η μικρή χώρα που θέλουν να τη βλέπουν οι εχθροί και να το πιστέψουν από φόβο οι ηγέτες μας, το 1940 έμπαινε ο ελληνικός στρατός στην Κορυτσά στη Βόρειο Ήπειρο και την απελευθέρωνε για δεύτερη φορά μέσα σε 30 χρόνια, μετά τους νικηφόρους βαλκανικούς πολέμους του 1912-1913.
Σε αυτό το έπος συμμετείχαν όλοι οι Έλληνες ανεξαρτήτως θρησκεύματος, όπως μου θυμίζει ένα μνημείο που συνάντησα στην Κομοτηνή. Και εννοώ τους Έλληνες της μουσουλμανικής μειονότητας που έδωσαν κι αυτοί το αίμα τους για την Ελλάδα, όταν αυτή τους κάλεσε να πιάσουν τη γραμμή.
Γιατί σε αυτό τον τόπο πρέπει να μάθουμε στο εμείς κι όχι στο εγώ, τηρώντας την επιθυμία του Μακρυγιάννη, αλλιώς οι νεκροί μπορεί να ξυπνήσουν, οι ζωντανοί μάλλον όχι και κανένας επίκαιρος ενθουσιασμός αν δεν έχει πίστη στο Θεό δεν πρόκειται να βγάλει σε καλό.
Ούτε να νιώθουμε μικροί σαν θέλουν να μας θωρούν οι ξένοι, ούτε τεράστιοι σαν κοιτάμε τη σκιά μας στον ήλιο, αλλά ταπεινοί όταν ζητάμε δύναμη από το Θεό. Κι αυτός όπως Δαυίδ θα μας οπλίσει με δύναμη όπως στον ψαλμό 90
Όσο πλησιάζεις τα ελληνοτουρκικά σύνορα, τόσο μεγαλώνει η σημαία της πατρίδας μας. Είναι γιατί η όψη της παρέχει τη ζέση και μια αόρατη φιλία, για να μη νιώθουν την εθνική μοναξιά.
Κι όπως έγραφε η επιγραφή στο μνημείο των Ελλήνων Εβραίων που εξοντώθηκαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Τρεμπλίνκα Πολωνίας το 1943.
Σαν σήμερα, 27 Αυγούστου 1922 ξεκινά η καταστροφή της Σμύρνης. Ένα από τα θύματα ο Μητροπολίτης Χρυσόστομος Σμύρνης, που ενώ τον βασάνισαν τυφλώνοντας τον , σέρνοντας τον από τα γένια στον τουρκομαχαλά, πετσοκόβοντας τον, εκείνος τους ευλογούσε!
Αυτός ο φλογερός Μητροπολίτης είχε εκφωνήσει προ 11 ετών τον επιμνημόσυνο και προφητικό λόγο για τον εθνομάρτυρα μητροπολίτη Γρεβενών Αιμιλιανό, που μαρτύρησε υπερασπιζόμενος την ελληνικότητα της Μακεδονίας από κομιτατζήδες και ρουμανίζοντες κοντά στο χωριό Αιμιλιανός Γρεβενών τον Οκτώβριο του 1911.
«Όταν αρχιερείς καίωσιν εαυτούς ως λαμπάδας ενώπιον του ειδώλου της πατρίδος, ο δε μαρτυρικός θάνατός των γίνεται ζωής και δόξης υπόθεσις και θεμέλιον αγιωτέρου βίου, το μνημόσυνόν των δεν εναρμονίζεται με δάκρυα και θλίψιν, αλλά με υπερηφάνειαν και αγαλλίασιν. Ημίν εξ όλων εχαρίσθη όχι μόνον το εις Χριστόν ορθώς πιστεύειν, αλλά και το υπέρ Αυτού αγογγύστως πάσχειν, γενναίως μαρτυρείν και ενδόξως θνήσκειν».
Ας φωτίσει ο Θεός πάλι τέτοιους ανθρώπους, ώστε να ηγηθούν του πνεύματος της Ορθοδοξίας και να οδηγήσουν το ζαλισμένο ποίμνιο, που θέλουν να χάσει την ταυτότητα του μέσα από απροσδιοριστίες και σκανδαλισμούς, σε ασφαλή πάλι νερά.
Γιατί όπως είπε και ο πατέρας της σύγχρονης Τουρκίας, Κεμάλ Ατατούρκ,
Έθνη που αποκοιμούνται είτε πεθαίνουν είτε ξυπνάνε σκλάβοι!
27.08.2022
Μ Α
Ηνίοχος. Έχω μια βαθιά ανάμνηση από ένα μάθημα στο σχολείο για το τι ήταν η αθηναϊκή δημοκρατία, όταν παρομοιάστηκε με τον Ηνίοχο των Δελφών.
Πρέπει να ήτανε στην θεματική ενότητα για τον Σωκράτη ή για τον Περικλή, όταν μας ζητούσε η καθηγήτρια να αναλύσουμε το συμβολισμό του Ηνίοχου.
Τα άλογα συμβολίζουν τις ανθρώπινες τάσεις σαν δύο άλογα σε ήρεμη κατάσταση, το θυμικό και το λογικό με τον ηνίοχο να ελέγχει με τα ηνία σε μία ήπια ισορροπία, ώστε να μην είναι ούτε σε διέγερση ούτε σε χαλαρότητα. Το παιδί μπροστά απο τα άλογα που τα συγκρατεί, δεν χρειάζεται να κάνει πολλά αρκεί να δείξει κατανόηση.
Όλα γίνονται με ένα νεύμα, με μία σωστή ή λάθος κίνηση και επικρατεί η λογική ή τα πάθη.
Το παιδί και ο Ηνίοχος είναι οι δυο εκφράσεις μας. Είτε με την δυναμική ωριμότητα χωρίς φόβο και ταραχή είτε με την αγνή αφέλεια.
Έτσι και τώρα σε αυτή την καμπή της πανδημίας, που τη συναντά η ανθρωπότητα κάθε αιώνα σε κάθε στροφή της ιστορίας, πρέπει να επικρατήσει το μέτρο. Το μέτρον άριστον που κληρονομήσαμε.
Γιατί αυτό σημαίνει το κληροδότημα των προγόνων μας. Να μην παρασυρθούμε σαν τους αρχαίους Αθηναίους την περίοδο του λοιμού απο δημαγωγίες, από αχαλίνωτη διασκέδαση και άκρατη παραφροσύνη στις τελολογικές αναλύσεις, ούτε από υπερβολική αυστηρότητα, αλλά να βάλουμε ένα μέτρο σε όλα και μια αντίληψη στην κρατούσα κατάσταση.
Θέλουμε να είμαστε παιδιά στην κρίση χωρίς εφόδια και να σταθούμε μπροστά στα άλογα των επιθυμιών μας να μας παρασύρουν στο χάος ή θέλουμε να κρατήσουμε τα γκέμια των παθών, που θα μας αναδείξουν νικητές σε μια μάχη που μετρά ήδη απώλειες, παρομοιάζοντας την με κρυφτό, με ανταρτοπόλεμο;
Η κανονική μάχη τώρα φτάνει με την Όμικρον. Και ή θα την βάλουμε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας ή θα συνεχίσουμε με την επόμενη μετάλλαξη. Τα θηράματα είμαστε εμείς και ο ιός ο κυνηγός μας.
Για να γίνουμε κυνηγοί πρέπει να πάρουμε τα επιστημονικά όπλα, να κερδίσουμε χρόνο για να τα εμπλουτίσουμε με την εμπειρία και οπλισμένοι με πίστη να πορευτούμε μπροστά.
Και η παγκόσμια αταξία διογκώνεται με τον λεγόμενο τρίτο κόσμο να μη λαμβάνει ούτε τις θεραπείες και να μας στέλνει ως δώρο την Όμικρον που ή θα μας λυτρώσει προσωρινά ή θα μετατραπεί σε χίμαιρα αν στο κακό σενάριο αντιδράσει με τη Δέλτα και δώσει παράγωγο Ο & Δ.
Και όσο συμβαίνουν αυτά οι φαρμακευτικές πατέντες να παραμένουν στα συρτάρια λίγων και να μην αποδίδονται στα κράτη που χρηματοδότησαν κι αυτά την έρευνα των εμβολίων και θεραπειών. Ειδάλλως ποια θα ήταν η δύναμη του μάρκετινγκ τριών τεσσάρων εταιρειών - έστω και κολοσσών - αν δεν είχαν τη στήριξη από σύσσωμη την παγκόσμια κοινότητα στο εμβολιαστικό πρόγραμμα;
18.12.2021
Μ Α
I won't be told anymore
That I've been brought down in this storm
Uh and left so far out from the shore
That I can't find my way back, my way anymore
Oh no I won't be told anymore
That I've been brought down in this storm
And left so far out from the shore
Oh that I can't find my way back, my way anymore
No, I
No, I
Forgive them that tear down my soul
And bless them that they might grow old
And free them so that they may know
That it's never too late
For the many times what seemed like a memory
I searched and found the ways you used to lure me in
Oh, I found the ways, oh why it had to be
Mired in denial and saw all the rain
If we ever find it's true
That we have the strength to choose
Oh, freedom or the chains
We have together
I'm gonna tell you a story
Stand up for righteousness
What? (Stand up for justice)
What? (Stand up for truth)
How can a person grow up with all this around them?
You got to call on that something
Where does it come from?
That can make a way out of no way
All this hatred?
What we've got here is
(Fear)
That power that can make a way out of now no way
Failure to communicate
I tell ya I seen the lightning
I've heard the thunder roll
Everybody's acting like we can do anything
And it don't matter what we do
Maybe we gotta be extra careful
Because maybe it matters more than We even know
Sometimes (hatred isn't somethin' you're born with)
I feel discouraged, it gets taught
Sometimes I feel discouraged, I felt this fear
He promised never to leave me
Never to leave me alone, no never alone, no never alone
Let's get something straight, alright?
Promised never to leave me
This whole thing was fucked up
Never to leave me alone
All men betray all lose heart
I don't want to lose heart, I want to believe
Black men and white men together at the table of brotherhood
I have a dream
Free at last, free at last, thank God almighty we are free at last
Oh I won't be told anymore (if we ever find it's true)
That I've been brought down in this storm (that we have the strength to choose)
And left so far out from the shore (oh, freedom or the chains)
That I can't find my way back, my way anymore (we have together)
Oh no I won't be told anymore (if we ever find it's true)
That I've been brought back in this storm (that we have the strength to choose)
And left so far out from the shore (oh, freedom or the chains)
That I can't find my way back, my way anymore (we have together)
Σε μια εξαιρετική συνέντευξη ο ηθοποιός Σπύρος Σαραφιανός περιέκλεισε το νόημα της ζωής. <<Τα παιδιά είναι ο χαμένος μας παράδεισος>>.
Το σχόλιο μου είναι πως πρέπει να προστατεύσουμε πάση θυσία τα παιδιά από τον πάταγο που αναδύεται μία νέα εποχή ανάμεσα σε δύο πραγματικότητες, την φυσική και την διαδικτυακή. Μέσα σε αυτή τη δίνη θα πρέπει να τα παρέχουμε κάθε είδος θεραπείας για την πανδημία, βάζοντας εμάς στην άκρη.
Ώστε να διέλθουν αλώβητα από αυτές τις δύο συγκρουσιακές καταστάσεις, όπου η τεχνητή νοημοσύνη προσπαθεί να κερδίσει την διακυβέρνηση από την ανθρώπινη πρωτοβουλία με όχημα την κατάσταση εκτάκτου ανάγκης της πανδημίας, αγνοώντας οι δημιουργοί της τον άγνωστο Χ στη συνάρτηση που ο άνθρωπος στηρίζει όλη την πορεία του.
Την Ελπίδα που είπαν κάποτε στο κουτί της Πανδώρας. Την Ελπίδα που στις πιο δυσοίωνες στιγμές της ανθρωπότητας, όπου οι στιγμές της αποκάλυψης πλήθαιναν με τον Δάντη να εμπνέεται τη Θεία Κωμωδία , έδειξε το δρόμο για την αναγέννηση κι όχι την επικράτηση του μεσαίωνα ως αγγυλωτικών αντιλήψεων, αλλά ως μέσο μετάβασης.
Την Ελπίδα που γεννά τον ανιδιοτελή εθελοντισμό και μέσα στις δύσκολες στιγμές που θα βιώσουμε, θα αναδυθεί για ακόμη μία φορά, βγάζοντας τον πλανήτη από το τέλμα, παραδίδοντας τις πιο σκοτεινές γωνίες στην κόλαση , όπως έγραψε στην εισαγωγή του στο Inferno ο Dan Brown, σε εκείνους που διατηρούν την ουδετερότητα τους σε εποχές ηθικής κρίσης.
Αυτή η Ελπίδα γέννησε τον εθελοντισμό στον πόλεμο του 40 με τις γυναίκες της Πίνδου να τροφοδοτούν μέσα στα χιόνια τον Ελληνικό Στρατό στη μάχη κατά του ναζιστικού άξονα. Η ελπίδα και η πίστη ότι νικάται ο αήττητος και ισχυρός. Αυτή η ελπίδα οδήγησε πολλές γυναίκες να συστρατευθούν στον Ερυθρό Σταυρό και να παράσχουν τις πρώτες βοήθειες στους τραυματίες, στους αρρώστους, στους κρυοπαγημένους από γάγγραινα που χάνανε τα άκρα τους και γυρεύοντας λίγη ακόμα μορφίνη, βρίσκανε μέσα στον πυρετό τους ένα χάδι στο μέτωπο, που τους έδινε δύναμη να συνεχίσουν να ζουν.
Αυτή την ελπίδα χάσαμε σε αυτή την πανδημία. Αυτή την ελπίδα πρέπει να βρούμε για να βγούμε νικητές με τις λιγότερες απώλειες.
Ειδάλλως όσα εμβόλια, χάπια και θεραπείες και να έρθουν, δεν θα τελειώνουν ποτέ η απογοήτευση, ο θυμός, η οργή, η λύπη, ο θρήνος και η πικρία & δεν θα παραχωρούν τη θέση τους στο χαμόγελο και στην όρεξη για ζωή. Η βία και τα παράγωγά της θα αυξάνονται. Και το γκρίζο θα μαυρίζει τις σκέψεις μας παρασύροντας μας στη δημαγωγία και στο τέλος της δημοκρατίας.
Για αυτό, ας γίνει μία νέα αρχή και αυτοί που μπορούν να κληθούν να θωρακίσουν την πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας.
Δεν μπορεί το brain drain να στέγνωσε όλη τη χώρα από μορφωμένους νέους ανθρώπους, που μπορούν να βοηθήσουν στην πρωτοβάθμια περίθαλψη. Χρειάζεται ανακατανομή των δυνάμεων.
Χρειαζόμαστε να ξυπνήσει το ελληνικό αίσθημα αλληλοβοήθειας, όπως το 1940 και ο χρόνος να παγώσει εκεί. Σε εκείνο τον πόλεμο η Ελλάδα έδειξε δύο πρόσωπα. Του ήρωα στον έξω κόσμο και μερικών μαυραγοριτών και δοσίλογων κατά τη διάρκεια της κατοχής.
Ας παραμείνουμε στο πρώτο, στο ιδανικό του ήρωα όπως φαντάζει στα μάτια των μικρών παιδιών όταν διαβάζουν τους δώδεκα άθλους του Ηρακλή, όταν διαβάζουν σαν παραμύθι την Οδύσσεια.
Ας μην καταλήξει η αδιαλλαξία μας να πληθύνει τις σποραδικές οικογενειακές τραγωδίες, σαν το καράβι με τους συντρόφους του Οδυσσέα πριν φτάσει στην Ιθάκη.
Στο χέρι μας είναι.
Κι όλα αυτά για να κρατήσουν τα παιδιά την ελπίδα και το χαμόγελο.
Στη Σαμαρίνα, στο μνήμα του Μακεδονομάχου καπετάν Αρκούδα (Γεώργιου Λεπιντάτου) (1856-1906). Αυτοί οι πολεμιστές στα βουνά της υπόδουλης ακόμα Μακεδονίας και Ηπείρου αντιμετώπισαν τρεις αντιπάλους. Τους Τούρκους, τους κομιτατζήδες και την ρουμάνικη προπαγάνδα που προσπαθούσε να διεισδύσει μέσω λίγων προθύμων στα βλαχοχώρια, αν και είχε καταδικαστεί συλλογικά η δράση τους από την έναρξη αυτής.
Στο παρόν, η επιγραφή στον τάφο του ξεθώριασε, φαίνεται αχνά όπως οι μνήμες μας για ποιο λόγο αγωνίστηκαν και έπεσαν ηρωικά για να απελευθερωθεί και η τελευταία σπιθαμή ελληνικής γης και να ανασάνει άφοβα ο κάθε υπόδουλος, έστω κι αν απομείνει ο τελευταίος Έλληνας στη γη.
Αυτή ήταν άλλωστε και η πεμπτουσία του οράματος του Ρήγα Φερραίου και της Φιλικής Εταιρείας, που το φως τους έσβησε ανολοκλήρωτο πριν την αναγέννηση του γένους μέσα σε έριδες, φιλονικίες, εγωκεντρισμό και αρχομανία.
Σε αυτό το παρόν λοιπόν αρνηθήκαμε για μία ακόμη φορά την ψήφο των αποδήμων Ελλήνων, φοβούμενοι την αλλαγή του status quo και τα "καινά δαιμόνια" που θα εισάγουν και θα αλλοιώσουν τον παρηκμασμένο τρόπο ζωής μας. Δεν τους αρνηθήκαμε την ψήφο απλά, τους καταδικάσαμε και μαζί με αυτούς το όραμα όσων πολέμησαν για να υψώνουμε τη σημαία μας αγέρωχα. Αρνηθήκαμε τα αδέλφια μας. Σαν να τους κηδεύσαμε.
Γιατί είναι χρήσιμο το οξυγόνο στος ασθενείς covid; Γιατί προκαλεί υποξία και πνευμονία και σε συνδυασμό με την αυξημένη μεταδοτικότητα προκαλεί την πανδημία και το σοκ στο παγκόσμιο σύστημα υγείας, ώστε να παραχθούν τα φάρμακα, οι θεραπείες & τα εμβόλια που να επαρκούν για όλο τον πλανήτη.
Υπάρχουν τρεις παροχές οξυγόνου.
1. Οι φιάλες οξυγόνου που όμως διαρκούν από 24-72 ώρες και απαιτούν επαναγέμιση και άρα μετακίνηση και κίνδυνο διασποράς μέσα στις μονάδες νοσηλείας .
2. Οι συμπυκνωτές οξυγόνου που απαιτούν μόνο συνεχή σύνδεση με ηλεκτρικό ρεύμα και μπορούν να συνδεθούν σε ασθενείς έως 5 παιδιά ή έως 2 ενήλικες ανάλογα με τις ανάγκες αέριου οξυγόνου. Κόστος έως 1000 δολλάρια.
3. Οι γεννήτριες οξυγόνου, που είναι μια μακροχρόνια επένδυση και παράγει οξυγόνο έως 5000 λίτρα ανά ώρα και μπορεί να τροφοδοτήσει μία νοσοκομειακή μονάδα με ανάγκες 15-20 ασθενών ημερησίως. Κόστος 100.000 δολλάρια.
Για αυτόν ακριβώς το λόγο επιμένω για ατομικές μονάδες υγείας που μπορούν να ανακουφίσουν το ΕΣΥ και να λειτουργήσουν ως σύγχρονα λοιμοκαθαρτήρια.
Σε ισόγειο χώρο, είτε κλειστά γυμναστήρια είτε ανενεργά γήπεδα για στέγαση ανά επαρχία ή νησί ατομικών προκάτ θαλάμων με ατομική τουαλέτα, παρακολούθηση online με webcamera, αγορά γεννήτριας ρεύματος και αγορά γεννητριών οξυγόνου και αγορά αποστειρωτών χώρου με τη χρήση uv lights , ώστε να μειώνονται οι πιθανότητες ενδονοσοκομειακών λοιμώξεων.
Μία μακροχρόνια επένδυση που θα δώσει όχι μόνο την βεβαιότητα ότι δεν θα καταρρεύσει το σύστημα υγείας σε ένα μελλοντικό ξέσπασμα, αλλά θα δώσει την αυτοπεποίθηση για την επανεκκίνηση στην κοινωνία.
Εξαιρετικές ερμηνείες με αναδρομή στο χρόνο της μικρασιατικής καταστροφής και την ιστορία ενός ματωμένου νυφικού την ημέρα του μεγάλου διωγμού των Ελλήνων της Σμύρνης.
Και να μην ξεχνάμε, σαν σήμερα 02 Μαΐου 1919 ξεκινά η απόβαση του ελληνικού στρατού στην Σμύρνη για την εφαρμογή της συνθήκης των Σεβρών και ειδικότερα η 1η μεραρχία του ελληνικού στρατού με εντολή του συμμαχικού συμβουλίου και γίνεται δεκτή με ενθουσιασμό από το πολυπληθές ελληνικό στοιχείο της πόλης. Αρχή της Μικρασιατικής Εκστρατείας.
Πόσα λάθη οδήγησαν στην καταστροφή της μεγαλύτερης στρατιάς των εποχών με την μεγαλύτερη γενοκτονία των Ποντίων και τον ξεριζωμό των μακραίωνων ριζών. Μιας πληγής που όπως έλεγε και ο δάσκαλος, ο Λιαντίνης, ξεκίνησε από την πύλη των λεόντων και τον τρωικό πόλεμο και έκτοτε παραμένει ανοιχτή.
Μέρες παθών του Χριστού ας σκεφτούμε αυτούς τους συνανθρώπους μας απανταχού στη γη όπου δίνουν την μάχη τους άλλοι μέσα από μια κλινική μες στη μοναξιά που γέννησε ο ιός παρακαλώντας το Θεό να ανεβεί το οξυγόνο τους και να σταθούν ξανά στα πόδια τους.
Άλλοι πιο άτυχοι δεν έχουν την πολυτέλεια της νοσοκομειακής περίθαλψης καθώς το σύστημα υγείας κορέστηκε και βλέπουμε εικόνες από άλλες χώρες να μοιράζονται το οξυγόνο και να περιμένουν στα πεζοδρόμια έξω από τα νοσοκομεία.
Μήπως αυτοί οι άνθρωποι κι ας μην έχουν ασπαστεί τον Χριστιανισμό δεν σηκώνουν το σταυρό τους και αναμένουν ένα θαύμα , μια προσωπική Ανάσταση;
Πόσο πιο πανανθρώπινο θα μπορούσε να είναι το μήνυμα του Μεσσία που έφερε με τα πάθη του, τη Σταύρωση και Ανάσταση Του με την αρά του προπατορικού αμαρτήματος και την ευκαιρία για την ζωή την αιώνιο.
Κι όλα αυτά ενόσω εμείς ασχολούμαστε διαρκώς με τα εφήμερα.
Κι αν ακολουθούσαμε κατά την πανδημία όπως Εκείνος το μοναχικό του δρόμο προς το Γολγοθά , ως κατ'εικόνα και καθ'ομοίωσιν πλάσματα της δημιουργίας, θα τα είχαμε καταφέρει. Αλλά φευ προτιμήσαμε να πορευτούμε την οδό της γενναίας αμφισβήτησης. Πού είναι οι νεκροί, αναρωτιόντουσαν; Πού είναι τα κρούσματα και ως άλλοι άπιστοι Θωμάδες θελήσαμε να βάλουμε επί τον τύπον των ήλων. Και ιδού οι νεκροί.
Αν θελουμε πραγματικά να βοηθήσουμε τον συνάνθρωπο μας και να κάνουμε μια πράξη αγάπης ας αφήσουμε τις μεγάλες μαζώξεις στις πλατείες και στις αυλές. Ας περιοριστούμε σε στενό οικογενειακό κύκλο και δεν θα το μετανιώσουμε. Θα έρθουν μέρες να χαρούμε και να γελάσουμε. Τα φάρμακα είναι στο τελικό στάδιο και με τη βοήθεια των εμβολιασμών θα έρθει ένα τέλος.
Ένα τέλος όμως που πάντα θα είναι μια νέα αρχή που θα μας χτυπάει την πόρτα ανά άγνωστα χρονικά διαστήματα και η νίκη την επόμενη φορά , θα οφείλεται στα ευήκοα ώτα, όταν προορατικοί ανθρώποι που ως άλλοι Ιωσήφ προειδοποιούν και ερμηνεύουν τα όνειρα του Φαραώ για την εποχή των ισχνών αγελάδων που έρχεται και αυτός υπακούει και προετοιμάζει το κράτος.
Στην περίπτωση μας η ανάγνωση της πανδημίας ας μας κάνει πιο σοφούς κι ας προετοιμαστούμε με καινοτόμα προγράμματα για να μην ξαναέχουμε τα ίδια.
Σαν σήμερα, 13 Απριλίου 1204 η Πόλη παραδινόταν στα χέρια των σταυροφόρων. Τι συνέβη όμως;
Ναι αλλά δεν την πολιόρκησαν καν. Άνοιξαν τις πύλες γιατί μάλωναν οι διάδοχοι μεταξύ τους. Ήταν τόσο μεγάλη η διαφθορά στο Βυζάντιο που είχε πάρει το δρόμο του Ναδίρ και καταπίεζε τους ίδιους τους υπηκόους του. Οι ακρίτες είχαν χάσει την γη τους από τους αυλικούς, η φορολογία ήταν μεγάλη, η αδικία ακόμη μεγαλύτερη, ο καταστροφικός εμφύλιος των θεμάτων μεταξύ 1050-1070 στη Μικρά Ασία και στην περιοχή της Ανατολίας ήταν τόσο τεράστιος, ώστε η μάχη στο Ματζικέρτ το 1071 με νικητή τον Αλπ Ασλάν και την αιχμαλωσία του αυτοκράτορα ήρθε σαν το επιστέγασμα. Μετέπειτα δε με τη μάχη στο Μυριοκέφαλο το 1172 ήρθε το τελειωτικό χτύπημα. Οπότε και το Βυζάντιο για να ορθώσει το ανάστημα στην ισλαμική άνοδο που έψαχνε τον ηγέτη της στο πρόσωπο του Σαλαντίν παραχώρησε δικαιώματα ναυσιπλοϊας και εμπορικών χρήσεων στη Δύση, Βενετούς και Γενουάτες.
Αντιλαμβανόμενοι οι δυτικοί το μέγεθος της βυζαντινής διαπλοκής, αποφάσισαν να αλλάξουν ρου και από Ιεροσόλυμα ανήλθαν στην Πόλη, όπου τους ανέμενε ο Αλέξιος.
Η συνέχεια είναι γνωστή με τον Ερρίκο Δανδόλο και την μεταφορά της Αυτοκρατορίας της Νίκαιας υπό σημαία του Ιωάννη Βατάτζη. Ιστορικές πηγές αναφέρουν ότι κατεδίωξε το πλοίο που μετέφερε τον ακάνθινο στέφανο του Ιησού αλλά μέσα στην θαλασσοταραχή διέφυγε στη Δύση.
Έπειτα η συμμαχία ήταν περίπλοκη καθώς ο μεγαλύτερος εξ ανατολών κίνδυνος ήταν η άνοδος των μογγολικών φυλών που σαρώναν τα πάντα στο πέρασμά τους και θα διέλυαν την αυτοκρατορία των Σελτζούκων που θα την διαδέχονταν οι Οσμανλήδες και θα ίδρυαν την Οθωμανική αυτοκρατορία.
Το Βυζάντιο είχε περάσει σε δεύτερη μοίρα και πιθανόν να είχε πέσει νωρίτερα αν το ξέσπασμα της πανώλης που μεταφέρθηκε από την Χρυσή ορδή καταρχήν στην πολιορκία της Κριμαίας και με πλοία μέσω των ποντικών στα λιμάνια της Δύσης , παρά την καραντίνα. Τα τρωκτικά μέσα από τα αμπάρια εισήλθαν από την αγκυρωση στα λιμάνια και λόγω των χαμηλών υγειονομικών συνθηκών της εποχής μεταφέρθηκε στον γενικό πληθυσμό.
Για αυτό πριν κατηγορήσουμε αυτούς που τους δώσαμε το δικαίωμα να μας κατακτήσουν, ας στρέψουμε το βλέμμα μας στον καθρέφτη και στην αιώνια σπορά που θέλει να υποφέρει από προδοσία.
Οι ιστορικές μνήμες για τον ξεπεσμό μιας αυτοκρατορίας ή ενός κράτους πρέπει να αναζητώνται στο αίσθημα δικαίου που επικρατεί στην κοινωνία και στην ευημερία των μικρομεσαίων, που αποτελούν στην ουσία τους διαχρονικούς ευγενείς (ιππείς) που μεταφέρουν όχι απλά τον πλούτο, αλλά την πολιτιστική κληρονομιά και παραδόσεις ατόφιες ως διαθήκη για το γένος και όχι να υπογραφεί νόμους για παραχώρηση των αρχαιοτήτων σε ξένα ιδρύματα και μουσεία , αλλά να διεκδικεί τον επαναπατρισμό όσων κοσμούν τα ξένα κράτη τον καιρο της τετρακοσαετούς δουλείας και όχι μόνον με σκοπό την αναστήλωση τους. Ούτε και να τσιμεντώνει την Ακρόπολη και να θέλει να αφήσει το όνομα ένας θνητός πάνω σε ένα αιώνιο έργο. Οποία ασέβεια.
Αν θέλει η Ελλάδα να γίνει πραγματικά σπουδαία ξανά και όχι ο παρίας των εθνών, πρέπει να αναζητήσει την ισοκατανομή και να επαναφέρει το αίσθημα του ισοζυγίου στους πολίτες της και ειδικότερα στα όρια της με την πατρική αγάπη του Ιακώβ προς τον Ιωσήφ, που από φθόνο τον πέταξαν τα αδέλφια του στο λάκκο και στην αιχμαλωσία.
Πρέπει να αγαπήσει τον αδελφό της και όχι τον εχθρό της.
Ας μείνουν στη θύμηση μας οι στίχοι του εθνικού ποιητή :
Η διχόνοια που βαστάει ένα σκήπτρο η δολερή,
Καθενός χαμογελάει
Πάρτο λέγοντας κι εσύ.
Είναι κρίμα καθώς ζούμε ιστορικές στιγμές και βρισκόμαστε στο αντίθετο σημείο του κύκλου της ιστορίας, ώστε να μην αδράξουμε την ευκαιρία να λαμπρύνουμε ξανά. Σημείο καμπής θα είναι ο δείκτης διαφθοράς και η ανεκτικότητα στην κοινωνία.
Κι ας είναι βαρύ το κλίμα, επειδή το τελευταίο χρονικό διάστημα με αφορμή την πανδημία και τα υγειονομικά μέτρα, όπως και νομοσχέδια που διεγείρουν μερίδα συμπολιτών, που επέτεινε ο εγκλεισμός με τον χωροχρονικό περιορισμό ελευθερίας κίνησης, συμβάλλοντας σε αυτό η αμφιβολία μήπως τα μέτρα γίνουν πειρασμός, ώστε η επαναφορά τους να μην επανέλθει ποτέ το ίδιο με τη βοήθεια της τεχνητής νοημοσύνης, θα κάνω μια ευχή.
Κάνε Θεέ μου να μη διχαστούν ξανά οι Έλληνες. Είμαι σίγουρος πως στο μέλλον θα ακουστούν χριστιανικά τροπάρια μέσα από την Αγία Σοφία. Ως πότε θα τιμωρούμαστε για λάθη του παρελθόντος;
Εμείς τις σημαίες μας τις είχαμε μεσίστιες για εσένα που έπεσες για την Ειρήνη στην πατρίδα μας , για το Αιγαίο πέλαγος μας.
Το μήνυμα ελήφθη.
Από εκεί ψηλά που είσαι Γιώργη να μας προσέχεις.
12.04.2018: Πέρασε στην αιωνιότητα ο Σμηναγός Γιώργος Μπαλταδώρος μαζί με τα όπλα του, τιμώντας τους όρκους του γένους μας:
«Ού καταισχυνώ όπλα τά ιερά,
ούδ' εγκαταλείψω τόν παραστάτην,
ότω άν στοιχήσω.»
Σαν σήμερα το 2018 μετά από αερομαχία για την προάσπιση των ελληνικών αιθέρων πέφτει στο βυθό του Αιγαίου με το mirage ο Γιώργος Μπαλταδώρος. Σήμερα , 12.04.2021 ανεβαίνει για να τον συναντήσει ένας σύγχρονος εθνικός ευεργέτης μας, ο Υποστράτηγος επί τιμή Ιάκωβος Τσούνης. Ο άνθρωπος που χάρισε όλη την περιουσία του στις ένοπλες δυνάμεις για να μη χαθεί μήτε σπιθαμή γης, μήτε μίλι θαλάσσης ή αέρα από αδυναμία του έθνους.
Κλείνοντας τον επικήδειο με τα λόγια του:
<<Δίχως πατρίδα, ούτε ο πλούτος, ούτε η δόξα ούτε οι χαρές υπάρχουν. Όλα χάνουν την αξία τους, είναι γνωστό σε όλους>>• Προβληματιζόμενοι από την διαθήκη του πως : <<Η ελευθερία που κερδίσαμε με κάθε κόστος ήταν δευτέρας κατηγορίας γιατί ακολουθούμε την ασυδοσία ως ελευθερία και ως Ελευθερία Ελλήνων Πολιορκημένων>>.
Αυτή η ασυδοσία που προσπαθεί να κυριαρχήσει παντού με τα προσωπεία της φτάνοντας στο σημείο να εκτελέσει δημοσιογράφο μέρα μεσημέρι εν μέσω της οδού δεν πρέπει να περάσει.
Καλό ταξίδι Γιώργο Καραϊβάζ. Στάθηκες συμπαραστάτης και μετέδιδες ανυστερόβουλα τη φωνή, το παράπονο, την αδικία και τις προτάσεις για μια καλύτερη αστυνομία, για μια καλύτερη κοινωνία. Συναντηθήκαμε μόνο μια φορά στο Αρχηγείο στην παρουσίαση του τοπικού αστυνόμου , αλλά ήταν σαν να σε γνώριζα χρόνια , κάθε φορά που δημοσίευες ένα κείμενο μου για να αλλάξουμε τα κακώς κείμενα, για να συμβαδίσουμε με την εξέλιξη που ερχόταν.
Κι είναι κρίμα! Όταν δολοφονείται ένας δημοσιογράφος είναι μια μαχαιριά στην δημοκρατία, μια μαχαιριά στην ελευθερία έκφρασης λόγου. Πολλώ δε μάλλον σε έναν κόσμο που αλλάζει και σκληραίνει άρδην και με τα μέτρα των χρονικών και γεωγραφικών περιορισμών κινήσεως, οι άνθρωποι ασυναίσθητα σιγά σιγά ενσωματώνουν την ψυχολογία των πρωτανθρώπων των σπηλαίων με τον δια ζώσης συναινετικό διάλογο να αντικαθίσταται από την ωμή βία με το σπήλαιο να είναι το σπίτι πλέον και το κυνήγι για επιβίωση να είναι η εργασία.
Θα θυμόμαστε την πολυσυλλεκτική ενημέρωση που έπραττες στο BLOKO.gr που είναι απαραίτητη για την κοινωνική ώσμωση.
Ίσως αυτός ο ανοιχτός διάλογος στην πλατεία Εξαρχείων να γίνει κάποια στιγμή κι εσύ να καμαρώνεις από ψηλά με τις σκιές που κυνηγάνε την κοινωνία μας να διαλυθούν από την αλήθεια.
Αναπαύσου εν ειρήνη! Θερμά συλλυπητήρια στους οικείους σου.
«Άμποτε, ήρωα Μάρκο, κι εγώ από τέτοιο θάνατο να πάω».
Εδώ σε αυτά τα άγρια βουνά, από κάτω κείτεται μέσα στα βράχια η Παναγία η Προυσσιώτισσα. Εδώ το 1823 μετέφεραν τον Καραϊσκάκη σε ένα φορείο από κλαδιά τα παλληκάρια του, ημιθανή υποφέροντας από αρρώστια στα πνευμόνια για να ιαθεί.
Γνωστός για τα ανέκδοτά του ήταν αρκετές μέρες στο μοναστήρι χωρίς βελτίωση και τον παρακινεί ένας καλόγερος να τάξει κάτι στην Παναγία για το καλό του.
Απάντησε τι να δώσω, άλλο από το μουλάρι μου δεν έχω και το τάζω, προσπαθώντας να χαμογελάσει μες στον πόνο του. Όταν βελτιώθηκε κάπως η υγεία του πριν αναχωρήσει από το μοναστήρι, έδεσε το μουλάρι του στην πόρτα της εκκλησίας , εκστομίζοντας τον σατυρικό του λόγο:
-Που να το’ ξερα ‘γω πως ήθελες μουλάρι για να με γειάνεις τόσους μήνες…
Έπειτα, την Πρωταπριλιά του 1824 στην εκκλησία της Παναγιάς στο Αιτωλικό, έλαβε χώρα ένα από τα πιο μελανά στίγματα στην ιστορία του ξεσηκωμού, από την στημένη καταδίκη του για προδοσία με τους Τούρκους, από τον Μαυροκορδάτο που τον κατάτρεξε όσο κανείς άλλος, αποστερώντας του όλα τα αξιώματα μέχρι να μετανοήσει επιστρέφοντας στα χριστιανικά και ελληνικά χρέη του και δίνοντας του 48 ώρες προθεσμία να αναχωρήσει.
Μάλιστα δε υπάρχει ένα απόσπασμα από γράμμα του Μαυροκορδάτου:
«Μανθαίνω ότι είναι κακά άρρωστος… Η φθίσις του έφθασεν εις τον τρίτον βαθμόν… ίσως ο Θεός μας απαλλάξη από αυτόν…»
Ο ασθενής στρατηλάτης μεταφερόμενος πάλι σε ένα ξυλοκρέβατο από κλαδιά είχε προορισμό τα Άγραφα ήταν κυνηγημένος κι από Τούρκους και από το πρωτοπαλίκαρο του Μαυροκορδάτου, τον Ράγκο. Εκείνοι που τον καταδικάσανε για προδοσία, τώρα επιτίθεντο από κοινού με τους Τούρκους. Ο Μαυροκορδάτος προς τον Ράγκο έγραψε σε ένα γράμμα: «Ήθελα λάβει μεγάλην ευχαρίστησην, αν τον επιάνατε…»
Στο Καρπενήσι απάντησε στην Γραμμένη Οξυά τον Α. Ίσκο, τον Γ. Δράκο, τον Χρ. Περραιβό και άλλους οπλαρχηγούς που έτρεξαν να τον βοηθήσουν. Εκεί φιλοξενήθηκε στη Δόμνιτσα από τους Γιολδασαίους και άλλους φίλους του και παρακάλεσε τον παπα-Γιάννη, μόλις τον είδε να μπαίνει στην πόρτα:
«Παρακάλα, παπά μου, το Θεό να γίνω καλά για το Γένος».
Και στην 27 Μαϊου 1824 έγραψε αυτή τη γραφή στο Διευθυντήριο, στον Μαυροκορδάτο:
«Εμένα η κακή τύχη μου και αρρώστησα οπίσω. Δεν ηξεύρω κιόλα από τα κρύα τα πολλά ήταν ή από τους τόσους αφορισμούς όπου μου εκάματε, και σε παρακαλώ να με συγχωρέση η Διοίκησις και όλοι οι χριστιανοί και να μου σταλθεί και μία ευχή συγχωρητική παρά του αρχιερέως.»
Δεν του απάντησε ποτέ και κινήθηκε προς το Ναύπλιο , για να συναντήσει την ιστορία μέσα από τον εμφύλιο διχασμό και λαμπρές νίκες στην Ρούμελη μέχρι το ηρωικό τέλος του στο Φάληρο την 23η Απριλίου 1827, όπου σηκώθηκε βαρειά άρρωστος με πυρετό να ανακόψει τα στρατεύματα του Κιουταχή.
Εν τέλει, εκπληρώνοντας έτσι την ευχή του στο νεκρό σώμα του Μπότσαρη που μεταφέρθηκε στο νάρθηκα του ναού της Παναγίας Προυσσιώτισσας μετά τη νίκη του στο Κεφαλόβρυσο την 9η Αυγούστου 1823 και μόλις το έμαθε ο ασθενής στρατηλάτης, σηκώθηκε από το στρώμα του και σύρθηκε ως το λείψανο. Έσκυψε έπειτα και φίλησε με δάκρυα το νεκρό κι είπε:
«Άμποτε, ήρωα Μάρκο, κι εγώ από τέτοιο θάνατο να πάω».
«Ο Μάρκος ήτανε τρανός. Είχε νου που δεν είχε άλλος, είχε καρδιά λιονταριού και γνώμη δίκια σαν του Χριστού. Ούτε το δάχτυλό του δεν του φτάνουμε».
Ας μείνουν χαραγμένα στη μνήμη μας τα τελευταία του λόγια:
«Ελάτε να σας φιλήσω».
Για αυτό συνέβη η εθνική παλιγγενεσία αν και πέρασε από μύρια κύματα εγωισμών, συνωμοσιών, προδοσίας. Γιατί τα τελευταία λόγια των ηγετών ήταν λόγια αγάπης και ομονοίας. Λόγοι εγκαρδιωτικοί. Λόγοι που τιμούν με τις πράξεις τους τα ιδανικά του ηγέτη όπως τον έβλεπε ο Καραϊσκάκης στο πρόσωπο του Μάρκου Μπότσαρη.
Αυτά είναι τα βουνά της Ελλάδας μας που κράτησαν την σπορά του Ελληνισμού.
05.04.2020
Μιχάλης Αβέλλας
Υ.Γ.: Αυτό το βιβλίο που με συνεπήρε από τη Σχολή Αστυφυλάκων Καρδίτσας και μου το δώρισε ο τότε Διοικητής μου, ο Δημήτρης Καλλιαντζής πιθανόν και από παρόρμηση όταν έβλεπε ότι καθόμουν επί ώρες στον ελεύθερο χρόνο στη βιβλιοθήκη της σχολής και μελετούσα την εκτός ύλης στρατιωτική ιστορία.
Το 1824 ο Γάλλος λόγιος της εποχής Claude Fauriel (Κλοντ Φοριέλ), ένας πραγματικός Φιλέλληνας κατάφερε να συγκεντρώσει και να εκδώσει στο τότε ευρωπαϊκό αναγνωστικό κοινό που διψούσε για Ελλάδα, αναγέννηση και κλασικό πολιτισμό τα δημοτικά τραγούδια της σύγχρονης Ελλάδας.
Λόγω του μεγάλου όγκου ακολούθησε δεύτερος τόμος το 1825.
Αυτός ο μεγάλος ευεργέτης μας, πριν απελευθερωθούμε καν, έχοντας την ισχυρή πεποίθηση ότι με κάποιο τρόπο θα τα καταφέρναμε, μας έστειλε ένα μήνυμα από το 1824.
Ένα μήνυμα προς τους Νεοέλληνες, που πρέπει να το ακούσουν μέσα τους πολύ καλά οι αναθεωρητές της ιστορίας και της σύγχρονης τέχνης.
«Προς τους Νεοέλληνες - 1824
ΑΝ ΕΠΑΝΑΚΤΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ανεξαρτησία τους, αν έλθει η μέρα που θα μπορέσουν να αναπτύξουν ειρηνικά τα σπάνια χαρίσματα με τα οποία τους έχει προικίσει η φύση, τότε υπάρχει κάθε ελπίδα σύντομα να πλησιάσουν και ίσως ξεπεράσουν σε πολιτισμό τα αλλά έθνη της Ευρώπης.
Θα ανθίσουν πάλι στη χώρα οι επιστήμες, η φιλοσοφία θα έχει εκεί νέες σχολές και οι καλές τέχνες θα δημιουργήσουν ξανά αριστουργήματα. Θα έχουν, χωρίς αμφιβολία, και μεγάλες ποιητικές συνθέσεις, στις οποίες η τέχνη θα έχει προσφέρει ό,τι μπόρεσε. Αλλά, αν είναι δυνατόν, αυτές οι τόσο ωραίες ελπίδες ας μην τους προκαλέσουν την περιφρόνηση προς ένα μέτριο και εύκολο έργο! Ας σπεύσουν να συλλέξουν ό,τι δεν έχει χαθεί από τα δημοτικά τους τραγούδια. Η Ευρώπη θα τους οφείλει ευγνωμοσύνη για ό,τι κάνουν για να τα διαφυλάξουν. Και οι ίδιοι θα είναι γοητευμένοι μια μέρα, γιατί θα μπορούν να γνωρίσουν τα προϊόντα μιας σοφής και καλλιεργημένης ποίησης, τα απλά αυτά μνημεία του πνεύματος, της ιστορίας και των ηθών των προγόνων τους.»
Το λάβαμε το μήνυμα οι νεοΈλληνες, έχουμε αντιληφθεί ότι είμαστε στα 200 χρόνια από την εθνική παλιγγενεσία του 1821, έχουμε αντιληφθεί όταν διαπληκτιζόμαστε με ειρωνικά και δηκτικά σχόλια στα μέσα δικτύωσης τι περιμένουν να δουν από εμάς; Έναν φάρο πολιτισμού και όχι αλλοπρόσαλλου πειραματισμού.
Και επειδή δεν θελουμε να πληγώνουμε με τα γραπτά και τα λεγόμενα μας, για αυτό και γράφουμε σαν τους μάντεις, γιατί η πορεία της Ελλάδας είναι όπως οι χρησμοί του μαντείου των Δελφών. Διφορούμενη είτε προς την καταστροφή είτε προς την πρόοδο με ροπή προς το πρώτο.
Και όταν φτάνουμε σε αυτή τη ροπή έρχονται τα σημειώματα σαν διαθήκες αυτών των μεγάλων ευεργετών μας, για να μας κυνηγήσουν σαν τις ερινύες από τη λάθος πορεία και με καταλύτη το ελληνικό φιλότιμο βγαίνοντας από τα ερείπια που κληρονομήσαμε, να βαδίσουμε πάλι στον δρόμο της δόξας.
Θυμάμαι στο καταφύγιο στα 2100 είχε έρθει μούσκεμα στον ιδρώτα από την κατάβαση ένα νεαρό ζευγάρι Ευρωπαίων. Εμείς μόλις είχαμε φτάσει μέσα στο βράδυ, το πρωί θα ξεκινούσαμε για την κορυφή. Αυτό το ζευγάρι δεν είχε ρούχα να αλλάξει. Τους λυπήθηκα. Τους έδωσα τη ζακέτα που θα τη φορούσα για το κρύο στην κορυφή. Μοιραστήκαμε στο τέλος την ζακέτα του Λεωνίδα.
Αυτό το ζευγάρι με ρωτά που να την αφήσουμε. Τους απαντώ όταν φτάσετε στα 1100 στα πριόνια να την αφήσετε στον Δημήτρη. Κι αν τη χρειάζεστε, δώρο.
Άλλη φορά μέσα στην άγρια νύχτα καλοκαίρι πάνω στο βουνό, κάποιοι ορειβάτες είχαν ξεμείνει από φακό για να κινηθούν στο μονοπάτι. Τους έδωσα τον δικό μου. Που να τον αφήσουμε; Στον Δημήτρη στα πριόνια. Κι αν δεν μπορείτε, δώρο.
Και τις δύο φορές μου τα έδωσε ο φίλος Δημήτρης.
Αυτή είναι η αξία της φύσης, εκεί που ο άνθρωπος είναι μόνος του με τη φύση. Κι είναι στη φύση μας όταν κάνεις καλό, να σου επιστρέφεται καλό.
Κι όταν η ανθρωπότητα έχει κοινό σκοπό αγαθών προθέσεων και τέρπεται η ψυχή από αυτόν, τότε η ανάβαση προς την κορυφή είναι ένα ταξίδι αναψυχής. Ειδάλλως, είναι κίνηση σε παγόβουνο που ξέφυγε από τη γραμμή.
Μέρες βροχερές, κρύες, καραντίνας ξεθάβουμε παλιές φωτογραφίες και αναμνήσεις και τριγυρνάνε σαν αερικά στη σκέψη μας σαν να θέλουν να τους δώσεις μία ευκαιρία σε έναν χρόνο που δεν επιστρέφει ποτέ στο ίδιο σημείο. Αλλά και να γυρνούσε τι θα άλλαζε; Αλλάζουν τα βιώματα; Αν είχαμε τη δυνατότητα να γυρίσουμε πίσω στον χρόνο, τί θα αλλάζαμε; Είναι πολύ εγωιστικό να λέμε τίποτα. Υπάρχουν πράγματα στη ζωή που έχουμε μετανιώσει. Που θα μπορούσαν να γίνουν διαφορετικά. Τί θα γινόταν αν; Πόσες παράλληλες ζωές θα ζούσαμε; Μήπως άραγε όλη αυτή η πανδημία που επανέρχεται από τα βάθη των αιώνων μήπως έχει κάτι να μας πει για τον τρόπο ζωής που ακολουθούμε; Εμφανίστηκε κάποια στιγμή στην αρχαϊκή περίοδο στον πόλεμο της Τροίας και μετά μέχρι τον λοιμό των Αθηνών κατά τον Πελοποννησιακό πόλεμο χάθηκε. Έπειτα μία τέτοια περίπτωση SARS πιθανόν να ήταν ο θάνατος του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Επειδή όμως κατέρρευσε πολύ γρήγορα δεν πρόλαβε να κάνει διασπορά όπως συνέβη και στις αρχές του 2000.
Τί έχουμε αλλάξει ή μάλλον καλύτερα τι αρνούμαστε να αλλάξουμε στις συνήθειες μας και είναι δυνατόν να επιβιώνει ένας παλαιοϊός που θα έπρεπε να είχε πεθάνει μαζί με τους δεινοσαύρους;
Εξελισσόμαστε και υποτάσσουμε την φύση; Υποτάσσουμε ζώα από το διάβα του χρόνου για βιοπορισμό και τροφή και τώρα τελευταία για προσωπική ικανοποίηση για να συμπληρώσουμε το κενό της μοναξιάς ή της ματαιοδοξίας.
Παρθένα δάση κάθε χρόνο καίγονται είτε υλοτομούνται, ο Αμαζόνιος συρρικνώνεται, και οι πνεύμονες της γης ασθμαίνουν και τροφοδοτούν με λιγότερο οξυγόνο και θα λέγαμε ότι πάσχουν από covid όπως οι άνθρωποι.
Ενώ την ίδια στιγμή οι δείκτες της παγκόσμιας ατμοσφαιρικής ρύπανσης αυξάνονται με τα αιωρούμενα σωματίδια να απειλούν την υγεία του σύγχρονου ανθρώπου.Παράλληλα η θαλάσσια ρύπανση κι αυτή κλιμακώνεται και τα ποτάμια και λιμναία ύδατα δείχνουν να μειώνονται.
Η δύναμη της ερήμου στην Αφρική τώρα δειλά δειλά αρχίζει να ενεργοποιείται και να παράγει ενέργεια από τον εαυτό της χρησιμοποιώντας τις πρώτες ύλες και τον ήλιο, όμως οι κάτοικοι της μέσα στην φτώχεια παρά τα σπάνια ορυκτά που αποτελούν μονάδες μέτρησης όπως ο χρυσός, τα διαμάντια αναπαράγονται για να πεθαίνουν και να χρησιμοποιούνται ως μεταναστευτικές ροές για να υλοποιήσουν την γεωστρατηγική είτε περιφερειακών δυνάμεων είτε φιλόδοξων μοναρχών που οραματίζονται το παρελθόν.
Η διαχείριση των απορριμμάτων είναι τραγική ενώ θα μπορούσαν να παράγουν ενέργεια για όλα τουλάχιστον τα δημόσια σημεία.
Η διαχείριση για τις νέες ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, αιολική, ηλιακή, υδροηλεκτρική, σύντηξη υδρογόνου βρίσκει ισχυρή αντίσταση στους εκσκαφείς της παλιάς εποχής ως άλλο αρχαίο ιερατείο που απέτρεψε την ατμομηχανή του Ήρωνα από τον 1ο αιώνα μΧ με την πρακτική της εφαρμογή να έρχεται στην αρχή της βιομηχανικής επανάστασης, το 1712 μ. Χ.
Αναφορικά με τον ρυθμό γεννήσεων που καλπάζει ο εχθρός του δεν θα είναι απλά η πανδημία, αλλά αν δεν τεθεί έλεγχος θα είναι οι κακουχίες από την έλλειψη πόρων να τραφούν τουλάχιστον 8 δισεκατομμύρια κάτοικοι. Κι αυτό γιατί μεγάλο μέρος αυτού του πληθυσμού βρίσκεται στα όρια του αναλφαβητισμού, σε συνθήκες φτώχειας συχνά ακραίες και έχει στρέψει την μία άκρη του ματιού του στη θρησκεία, που είναι το όπιο των φτωχών για να ξεχνούν τα δεινά τους τρεφόμενοι με υποσχέσεις επουρανίων, αιωνίων και ηλυσίων απολαύσεων με την αναπαραγωγή τους να είναι η κύρια διδαχή και το κύριο μέλημά τους.
'Αραγε όταν ο πρωτόπλαστος είδε το φως λαβών ζωή, αυτός να ήταν ο σκοπός του Θεού;
Και κλείνω επανερχόμενος στην πανδημία.
Είναι σαν να έχουμε μείνει στην ίδια πίστα σε ένα παιχνίδι και επανέρχεται όταν φτάνουμε σε ένα checkpoint που πρέπει να το υπερβούμε και το μόνο που αλλάζει είναι τα επιτεύγματα και τα ρούχα των κατοίκων.
Τί δεν κάνουμε σωστά και επανέρχεται μέσα στον αιώνα, είτε ως γρίπη είτε ως πανώλη είτε ως κορονοϊός; Η επιστήμη ορθά καταπολεμάει την συνέπεια όμως, ποια είναι η αιτία; Αυτό επαφίεται στην κρίση του καθενός, στην δυνατότητά του να αναλύει δεδομένα και να αποδέχεται την πραγματικότητα. Πώς αλλιώς όταν ο άνθρωπος από το ίδιο σημείο εκκίνησης κατάφερε να δοξάσει το υπέρτατο ον σε χιλιάδες θρησκείες με χιλιάδες γλώσσες και τελετουργικά προσπαθώντας να αγγίξει τη θέωση, αποθέωσε το θάνατο ως λυτρωτικό μέσο τελείωσης μίας ζωής και όχι ως ενός συναρπαστικού ταξιδιού γεμάτου περιπέτειες αναζητώντας την ουράνια Ιθάκη, όπου απλά δοκιμάζονται οι αντοχές του.
Ρωτάνε πολλοί μήπως ήρθε η αποκάλυψη και ο άνομος; Η συντέλεια του κόσμου θα έρθει όταν το κατ' εικόνα και καθ'ομοίωση πλάσμα του υπό ιδανικές συνθήκες ανάλογες πριν της πτώσης της Εδέμ παραδώσει ελεύθερα την ελεύθερη του βούληση και ενέργεια στο αντίστοιχο δέντρο της γνώσης. Οποιαδήποτε άλλη ενέργεια δεν μπορεί να ξυπνήσει τον άνομο και το τέλος και το μόνο που μπορεί να ξυπνήσει θα είναι το χάος. Και μέσα από τις σκληρές του συνέπειες θα διδαχθεί από τα λάθη του ακόμη μία φορά.
